Η κυβέρνηση στάθηκε σαν άγαλμα και φυσικά την προσπερνούν πολλοί και διάφοροι
Ολόκληρο τον προηγούμενο χρόνο Πρωθυπουργός, Υπουργοί, βουλευτές και διαφόρων ειδικοτήτων κομματικοί παράγοντες καθημερινώς προσπαθούσαν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η διεθνής «διπλωματική αντεπίθεση» της Αθήνας έχει αυξήσει «τη διεθνή απομόνωση» της Τουρκίας, οδηγώντας τη στο πολιτικό περιθώριο.
- Της Κύρας Αδάμ
Τις τελευταίες ημέρες (ειδικά χθες και σήμερα) οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι παρακολουθούν στις τηλεοπτικές οθόνες την παρέλαση όλων των εμπλεκομένων και αναμεμιγμένων στην ουκρανική κρίση δίπλα στον Ερντογάν.
Στην Αττάλεια της Τουρκίας έγινε η συνάντηση των ΥΠΕΞ Ρωσίας και Ουκρανίας. Εκεί βρίσκονται ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, σήμερα ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς, ο ύπατος αρμοστής της Ε.Ε. Ζοζέπ Μπορέλ, ενώ χθες το βράδυ ο Αμερικανός πρόεδρος με πρωτοβουλία του μίλησε με τον Ταγίπ Ερντογάν για τις προοπτικές της κρίσης. Όλα αυτά γίνονται με τη «διεθνώς απομονωμένη», κατά την ελληνική κυβέρνηση, Άγκυρα (η οποία πράγματι είναι απομονωμένη από τη «Δύση» στην πολιτική της απέναντι στη Ρωσία και κάνει τον συνομιλητή του Πούτιν).
Η Άγκυρα ανακοίνωσε ότι δεν θα επιβάλει κυρώσεις στη Μόσχα, δεν έκλεισε τον εναέριο χώρο της στα ρωσικά αεροσκάφη, δεν έστειλε επιθετικά όπλα για χρήση από την Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας και κυρίως, έκλεισε με πανέξυπνο τρόπο τα Στενά του Βοσπόρου: Αφού άφησε πρώτα να περάσουν τα ρωσικά πολεμικά πλοία στη Μαύρη Θάλασσα (πλην ορισμένων για την επιτήρηση των αμερικανικών), ο Ερντογάν «έκλεισε» τα Στενά, δηλαδή απαγορεύει σε πλοία του 6ου Στόλου ή και άλλων ευρωπαϊκών κρατών να περάσουν στη Μαύρη Θάλασσα, αφήνοντας το «ελεύθερο» στον ρωσικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας.
Όμως, η Άγκυρα βρίσκεται σήμερα στο ενεργό διεθνές διπλωματικό προσκήνιο και φυσικά, μπορεί να αναμένει τα «εύσημα» για τις υπηρεσίες της από την Ε.Ε. και πιθανότατα μια ευνοϊκότερη αντιμετώπιση από την Ουάσινγκτον.
Η εντυπωσιακότερη, πάντως, κίνηση της Αγκύρας είναι η ισχυρή αποκατάσταση των σχέσεων με τον μέχρι πρότινος εχθρό της και στενό φίλο της Αθήνας, το Ισραήλ.
Το στοιχείο που είχε ενώσει Αθήνα και Ιερουσαλήμ, δηλαδή το φυσικό αέριο της ανατολικής Μεσογείου και ο αγωγός του προς την Ευρώπη, είναι ακριβώς το ίδιο στοιχείο που τώρα ενώνει την Άγκυρα με την Ιερουσαλήμ, τη στιγμή μάλιστα που η Ευρώπη αναζητά τρόπους και ποσότητες για να απαγκιστρωθεί από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία παρατίθενται όχι για να γίνει μια στείρα αντιπαράθεση Αθήνας και Αγκύρας ούτε για να «επαινεθεί» μια επιθετική και αλλοπρόσαλλη τουρκική πολιτική. Τα παραπάνω στοιχεία, όμως, αποτελούν καμπανάκι για την ακολουθούμενη άνευρη και με στοχοπροσήλωση στη Δύση διπλωματική τακτική της Αθήνας.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν έδειξε ούτε στιγμή διάθεση -με δηλωμένη την αντίθεσή της στη ρωσική εισβολή- να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια της ελληνικής διπλωματίας λόγω της «εκλεκτικής συγγένειας» ετών με τη Ρωσία, να συμβάλει -στον βαθμό που μπορούσε- δηλαδή διπλωματικά στην ουκρανική κρίση και επομένως, να υπολογίζει τα πιθανά εθνικά οφέλη στη διεθνή σκηνή. Στάθηκε ακίνητη σαν άγαλμα. Και, φυσικά, την προσπερνούν πολλοί και διάφοροι.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, βέβαια, θεωρεί ότι έχει στα χέρια της ήδη τη «μαγική ράβδο» που θα την οδηγήσει σε πολλά οφέλη από την ουκρανική κρίση. Μόνο που τα «οφέλη» αυτά θα τα εξαργυρώσει ακριβά, αφού κι αυτά θα περάσουν από την Άγκυρα.