Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Αρχικά η ελληνοχριστιανική Βυζαντινή αυτοκρατορία καταλύθηκε από τους Οθωμανούς με τον τελευταίο Έλληνα αυτοκράτορα να πέφτει από χέρι Οθωμανού. Στη συνέχεια στήθηκε μια Οθωμανική αυτοκρατορία, της οποίας όμως το ξήλωμα άρχισε και πάλι από τους υπόδουλους Έλληνες, σε μια περιοχή της αυτοκρατορίας, όπου άναψε η σπίθα της εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης, για να φτάσουν 100 χρόνια μετά οι Έλληνες, μερικά χιλιόμετρα έξω από την Άγκυρα.
Ακολούθως, υπήρξε οθωμανική αντίδραση, ελληνική ήττα, σφαγιασμός και εκδίωξη κάθε ελληνικού στοιχείου από την Μικρά Ασία, την Ανατολική Θράκη και την ίδια την πάλαι ποτέ πρωτεύουσα του Βυζαντίου, την Κωνσταντινούπολη.
Έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι το 1974, οπότε είχαμε νέα τουρκική επεκτατική δραστηριότητα στην Κύπρο, αργότερα γκριζάρισμα του Αν. Αιγαίου με τα Ίμια και τελευταία συνεχείς παραβιάσεις και προκλήσεις, με τουρκικά σχέδια για «Γαλάζια Πατρίδα», στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο, μαζί με έμπρακτη κατάληψη επιπλέον 3,5% ελληνοκυπριακού εδάφους στην Αμμόχωστο και πάλι 100 χρόνια μετά.
Γενικά οι Τούρκοι δείχνουν να συνεχίζουν με κάθε τρόπο την αντεπίθεση που άρχισαν το 1922 και να μην αποδέχονται την κατάσταση, σε μια προσπάθεια επαναδημιουργίας μιας μεγάλης οθωμανικής επικράτειας και μιας μεγάλης οθωμανικής δύναμης στο νέο κόσμο της παγκοσμιοποίησης.
Γιατί τα επαναλαμβάνω όλα αυτά; Για να κάνω τον αναγνώστη να συνειδητοποιήσει ότι η σύγκρουση ελληνισμού και οθωμανισμού δεν τελείωσε, απλά εισήλθε σε μια νέα φάση αυτού του αιώνιου πολιτικοστρατιωτικού “εκκρεμούς”. Αν μάλιστα στα προηγούμενα προσθέσουμε και το γεγονός ότι η οθωμανική βαρβαρότητα υποχωρεί μόνο με τα όπλα, με τίποτε άλλο, τότε έχουμε πρόδηλο ότι οι δρόμοι Ελλάδας και Τουρκίας θα συναντηθούν και πάλι στο (σύντομο ή απώτερο) μέλλον σε μια στρατιωτική σύγκρουση.
Ας είμαστε λοιπόν απόλυτα βέβαιοι γι’ αυτό και ας ετοιμαζόμαστε στρατιωτικά και διπλωματικά. Καλύτερα να προετοιμαζόμαστε για πόλεμο, ώστε να ζούμε ήσυχα με ασφάλεια και ειρήνη.
Θα επαναλάβω για μια ακόμα φορά, ότι η Ελλάδα δεν ανθίζει, δεν βγάζει φτερά να «πετάξει» στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο, ενώ θα μπορούσε άνετα λόγω της θέσης της και του πλούτου της να είναι γεωπολιτικά κυρίαρχη και πλούσια στην περιοχή, γιατί υπάρχει η συνεχής τουρκική απειλή. Αυτό το θέμα πρέπει να λυθεί. Πάντως η πολιτική του κατευνασμού αποδείχθηκε ότι δεν ήταν η λύση. Λύση είναι η πολιτική της αποτροπής.
Και ας μην ξεχνούν οι νεο-ιμπεριαλιστές γείτονες, ότι όταν κινείς το πολιτικοστρατιωτικό “εκκρεμές” αυτό γυρίζει και προς την άλλη κατεύθυνση.