Βασίλης Στεφανακίδης
Λέγεται πως όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός κρυφογελά. Κάτι που, όπως δείχνουν οι εξελίξεις, επιβεβαιώνεται για άλλη μία φορά με αφορμή τη νέα έξαρση της επιδημίας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως.
Οι αρχικές εκτιμήσεις των διεθνών οργανισμών, αλλά και της κυβέρνησης αποδέχονταν μια χαμένη χρονιά το 2020 με βαθιά ύφεση γύρω στο 10% και ελατηριακή ανάπτυξη πάνω από το 5%-6% το 2021. Στις παραμέτρους που λάμβαναν υπόψη ήταν ότι μέχρι τέλους της χρονιάς θα είχε βρεθεί το εμβόλιο ή και το φάρμακο και από τον επόμενο χρόνο η ζωή θα επανερχόταν στην κανονικότητα.
Φευ όμως! Η πραγματικότητα αποδεικνύεται πολύ σκληρότερη και, κυρίως, εντελώς απρόβλεπτη.
Ο κορωνοϊός όχι απλώς δεν περιορίστηκε, αλλά τουναντίον μας δείχνει καθημερινά το σκληρό του πρόσωπο εκμεταλλευόμενος τη χαλαρότητα του πληθυσμού και τη μη τήρηση των επιβεβλημένων μέτρων για το οποία φωνάζουν οι επιστήμονες, αλλά δυστυχώς φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Ετσι, αυγουστιάτικα τα καθημερινά κρούσματα έφτασαν αυτά του περασμένου Απριλίου, τότε που επεβλήθη το γενικό lockdown, απόφαση που αποδείχτηκε σοφή και για την οποία η χώρα μας πήρε τα εύσημα της παγκόσμιας κοινότητας.
Το σταδιακό άνοιγμα της οικονομίας, παρότι προσεκτικό και με κανόνες, φαίνεται ότι δεν εκτιμήθηκε απ’ όλους σωστά. Οι πολίτες, και κυρίως οι νέοι, θεώρησαν ότι μπόρα ήταν και πέρασε και άρχισαν τις δραστηριότητές τους όπως τον παλιό καλό καιρό. Συγχρωτισμός χωρίς όρια, γλέντια, χοροί, εναγκαλισμοί, χειραψίες, φιλιά και μάσκες μόνο όπου είναι υποχρεωτικό. Χώρια ο τρόπος που τη φοράμε και την πιάνουμε, αλλά και πόσο συχνά την αλλάζουμε ή την πλένουμε!
Με τούτα και με κείνα, ο λογαριασμός χάθηκε και μαζί χάθηκαν και οι λογαριασμοί της κυβέρνησης και τώρα μπαίνουν στο τραπέζι νέα δυσμενή πλάνα.
Βάζουν, δυστυχώς, το plan B στο τραπέζι και προσπαθούν να βρουν λύσεις στην περίπτωση που η ύφεση θα συνεχιστεί και την επόμενη χρονιά. Εξίσωση καθόλου εύκολη, καθώς μια οικονομία και μια χώρα δεν μπορούν να κρατηθούν για πολύ με επιδόματα, ενισχύσεις επιχειρήσεων, μειωμένες φορολογικές εισπράξεις και ανεργία στα ύψη.
Και μάλιστα μια οικονομία η οποία στηρίζεται κυρίως στις υπηρεσίες όπως ο τουρισμός και όχι στην παραγωγή. Μια οικονομία με βαρύτατο άχθος σε φόρους και εισφορές, κατάλοιπο των μνημονίων που όλοι ελπίζαμε να ελαφρύνουν για να πάρει μπροστά η χώρα και οι πολίτες να πάρουν μια ανάσα. Τώρα όλα αυτά, παρά τα περί του αντιθέτου που υποσχέθηκε η κυβέρνηση, μοιραία τίθενται εν αμφιβόλω, γιατί το μείζον είναι να σταθεί όρθια (τρόπος του λέγειν) η χώρα.
Και όλα αυτά τα δυσμενή γιατί εμείς οι πολίτες δεν κάνουμε τα στοιχειώδη που μας υπαγορεύει η επιστημονική κοινότητα. Ισως γιατί τον Απρίλιο και τον Μάιο είχαμε υποστεί το σοκ από τις εικόνες των Εντατικών και των θανάτων στην Ιταλία, στην Ισπανία και τις άλλες χώρες που δεν είχαν πάρει εγκαίρως μέτρα. Ακόμα ίσως γιατί τα περιοριστικά μέτρα είχαν επιβληθεί διά νόμου και χρειαζόμασταν ειδική άδεια για να βγούμε να πετάξουμε τα σκουπίδια μας!
Τώρα που τα μέτρα εναπόκεινται στη συνείδησή μας, βλέπουμε τα αποτελέσματα. Και η έκκληση που έκανε ο πρωθυπουργός στο φιλότιμό μας, που μπορεί να μετατραπεί σε… εθνικό εμβόλιο, μάλλον πέφτει στο κενό. Ακόμα και συμπολίτες μας που στη διάρκεια του lockdown επιδείκνυαν υποδειγματική συμπεριφορά, σήμερα τους ακούμε να λένε πως δεν αντέχουν άλλο τον υποχρεωτικό φερετζέ.
Θεωρούν υπερβολικό μέτρο τη μάσκα και τις αποστάσεις ακόμα και αν δεν ανήκουν σε εκείνη τη μικρή κατηγορία των «ψεκασμένων» συνωμοσιολόγων που βλέπουν πίσω απ’ όλα αυτά που συμβαίνουν στον πλανήτη να κρύβονται συμφέροντα τα οποία θέλουν να καθυποτάξουν το ανθρώπινο είδος και να επιβάλουν μια οριζόντια φτώχεια.
Κουραστήκαμε όλοι με αυτή την κατάσταση, είναι η αλήθεια. Δυστυχώς, όμως, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας και πρέπει να οπλιστούμε με δύναμη γιατί διαφορετικά δεν μας σώζει ούτε το πακέτο από το Ταμείο Ανάκαμψης της Ε.Ε., ούτε τα εθνικά προγράμματα στήριξης των πληττόμενων πολιτών και επιχειρήσεων. Και δεν είναι δα και το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο αυτό που μας ζητούν οι επιστήμονες. Αποστάσεις, μάσκες και αποφυγή συγχρωτισμού στην κοινωνική μας ζωή.
Με αυτά τα απλά πράγματα ίσως καταφέρουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα, γιατί είναι κρίμα ενώ τα πήγαμε τόσο καλά στην πρώτη φάση να γίνουμε τώρα το παράδειγμα προς αποφυγή και με ολέθριες συνέπειες για όλους μας.