Όσο κι αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει σε κανέναν δείκτη εισροή σοβαρών αμερικανικών κεφαλαίων για επένδυση στη δεκαετία της μεγάλης κρίσης
Ξέρετε για ποιον λόγο συζητείται περισσότερο η Ελλάδα αυτή τη στιγμή τόσο στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όσο και στην Ουάσιγκτον; Για την κινεζική διείσδυση στη χώρα. Στον ελληνικό μικρόκοσμο μπορεί να αναπτύσσονται διάφορες θεωρίες, όπως, για παράδειγμα, το γεγονός ότι «η υφήλιος μας …καμαρώνει γιατί αντέξαμε στην κρίση» ή «γιατί νικήσαμε τον λαϊκισμό και επιστρέψαμε στην κανονικότητα», ωστόσο, εκεί όπου πραγματικά λαμβάνονται οι αποφάσεις το νούμερο ένα θέμα για συζήτηση όταν η κουβέντα έρχεται στην χώρα μας είναι η «Κίνα». Και στο πλαίσιο αυτό αναπτύσσονται διάφορες θεωρίες.
Για παράδειγμα, ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, όταν ερωτάται σχετικά απαντά το εύλογο: Ότι δηλαδή «είναι λογικό η Κίνα να έχει πλέον τον πρώτο λόγο στην Ελλάδα, αφού, όταν η χώρα βούτηξε στην κρίση και εμείς επενδυτικά τους γυρίσαμε το κεφάλι, το Πεκίνο ήταν αυτό που αναπλήρωσε το κενό». Ουδέν αληθέστερο τούτου.
Με μια επιπλέον σημείωση. Η μεγαλύτερη κινεζική επένδυση στην χώρα μας, αυτή της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά, ξεκίνησε πριν από την κρίση, αλλά κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια της. Οπότε, όντως, οι Κινέζοι δικαιούνται να υποστηρίζουν ότι «μας στάθηκαν». Σε κάθε περίπτωση, το έκαναν περισσότερο από τους Αμερικάνους και τους άλλους Ευρωπαίους.
Οι αριθμοί είναι αδιάψευστοι μάρτυρες. Οσο κι αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει σε κανέναν δείκτη εισροή σοβαρών αμερικανικών κεφαλαίων για επένδυση στη δεκαετία της μεγάλης κρίσης. Ακόμα και τώρα, προς το τέλος αυτής της πολύ δυσάρεστης κατάστασης, όσοι ήρθαν, είχαν περισσότερο την αντίληψη του «πάμε να τα αρπάξουμε και να φύγουμε», παρά του «να επενδύσουμε σοβαρά». Στην κορωνίδα αυτής της αντίληψης θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί ότι βρέθηκε η περίπτωση της πώλησης της Εθνικής Ασφαλιστικής, όπου, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, οι πλειοδότες του διαγωνισμού δεν είχαν τα λεφτά για να πληρώσουν την εξαγορά της εταιρείας!
Αλλά ούτε και οι Ευρωπαίοι έκαναν τίποτα ιδιαίτερο, εκτός από το να κουνούν το δάκτυλο στις κατά καιρούς ελληνικές κυβερνήσεις, δίνοντας συμβουλές και επιβάλλονται σκληρές πολιτικές. Όταν όμως έρχονταν η ώρα για επενδύσεις σφύριζαν αδιάφορα. Και προέτρεπαν τους Έλληνες να επενδύσουν. Και κάπου εκεί, το κενό ήρθαν να καλύψουν οι σκληροί και δύσκολοι Κινέζοι. Οι οποίοι ωστόσο έβαλαν λεφτά στην χώρα και τώρα ζητούν να λειτουργήσουν αυτά τα κεφάλαια πολλαπλασιαστικά. Και το ερώτημα είναι: Πώς θα πουν Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι στην Αθήνα, «μην τους δίνετε»;