Του Γιώργου Χριστοφορίδη
Ιανουάριος 2016: Η πρώτη αξιολόγηση φαίνεται να «κολλάει». Τα εγχώρια media ουρλιάζουν ότι η αξιολόγηση δεν θα κλείσει ποτέ. Πως θα ξαναζήσουμε το καλοκαίρι του 2015.
Φεβρουάριος 2016: Η πρώτη αξιολόγηση δεν κλείνει. Τα εγχώρια media ξελαρυγγιάζονται πλέον ότι οδεύουμε προς την ολοκληρωτική καταστροφή.
Μάρτιος 2016: Η αξιολόγηση φαίνεται να μην μπορεί να κλείσει με τίποτα. Το ΔΝΤ ανοίγει συνεχώς νέα θέματα και δημιουργεί διαρκώς και νέα προβλήματα. Τα εγχώρια media πλέον διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους: «Έχουμε ήδη πνιγεί».
Σάββατο 2 Απριλίου 2016: Σκάει μια είδηση-«βόμβα». Και, μάλιστα, διεθνούς εμβέλειας. Τα WikiLeaks αναρτούν ηχογραφημένη συνομιλία Τόμσεν – Βελκουλέσκου, η οποία αποδεικνύει τις πραγματικές προθέσεις του Ταμείου, να «τραβήξει» την αξιολόγηση μέχρι το καλοκαίρι ώστε να εκβιαστεί η ελληνική κυβέρνηση. Αποδεικνύεται με τον πιο απόλυτο τρόπο ποιος καθυστερεί τη διαπραγμάτευση. Το ομολογούν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, οι άνθρωποι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη χώρα μας. Παρά ταύτα, τα κανάλια συνεχίζουν και χρεώνουν την καθυστέρηση στην ελληνική κυβέρνηση.
Η ελληνική κυβέρνηση, από την πλευρά της, κινείται άμεσα και αποτελεσματικά Με προσωπικές του επαφές, ο Έλληνας πρωθυπουργός δίνει διεθνή διάσταση στο θέμα και ζητά από τους ομολόγους του να τεθεί δεσμευτική ημερομηνία λήξης των διαπραγματεύσεων, ώστε να μην επιβεβαιωθούν τα άρρωστα σενάρια περί εκβιασμού του ελληνικού λαού. Και, φυσικά, υπό την πίεση των αποκαλύψεων και της διεθνούς διάστασης που πήρε το θέμα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες παίρνουν ο μέρος της Ελλάδας. Θέτουν αυστηρό χρονικό πλαίσιο στις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις: να έχουν τελειώσει όλα μέσα σε ένα μήνα. Και, όντως, μέσα στον επόμενο μήνα κλείνει η πρώτη αξιολόγηση. Μάλιστα, κλείνει με την έγκριση των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος.
Όλα αυτά θυμήθηκα, όταν διάβασα την είδηση ότι η Ντέλια Βελκουλέσκου ζήτησε να πάει σε άλλο πόστο, αφήνοντας κενή τη θέση της στο ελληνικό κουαρτέτο. Επίσης, θυμήθηκα τι ακριβώς είχε πει η κυρία Βελκουλέσκου σ’ εκείνη την περιβόητη συνομιλία, αναφορικά με τη διαπραγματευτική μάχη. Είχε πει στον προϊστάμενό της, Πόολ Τόμσεν: «Κατά κάποιο τρόπο πήγαμε σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση με λανθασμένη στρατηγική. Δεν διαπραγματευθήκαμε ξεχωριστά με την Επιτροπή και εν συνεχεία να θέσουμε κάτι πολύ δυσμενέστερο στους Έλληνες, αλλά βάλαμε στους Έλληνες το ελάχιστο που ήμασταν πρόθυμοι να εξετάσουμε και τώρα οι Έλληνες λένε… λοιπόν, δεν διαπραγματευόμαστε (σ.σ: για επιπλέον μέτρα)».
Τάδε έφη Ντέλια Βελκουλέσκου. Η κυρία που καθόταν από την άλλη πλευρά του τραπεζιού. Η αντίπαλος της ελληνικής κυβέρνησης. Ότι την πατήσανε στη διαπραγμάτευσή τους με τους Έλληνες αυτή τη φορά. Και ότι αυτό που «κατάφεραν» στη μεγάλη διαπραγμάτευση (του 2015) ήταν να βάλουν στους Έλληνες το ελάχιστο.
Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να βγαίνει στη φόρα ένα τέτοιο ηχητικό ντοκουμέντο, αλλά ο ελληνικός λαός ουσιαστικά να μην το γνωρίζει καν; Σε ποια χώρα του κόσμου θα έβγαινε μια τέτοια αποκάλυψη και οι πολίτες δεν θα άκουγαν πουθενά το τι πραγματικά ειπώθηκε στη συνομιλία; Από εκείνη την ημέρα και μετά, πού έχει παίξει αυτό το θέμα, αλήθεια; Πουθενά. Η ατάκα της Βελκουλέσκου θάφτηκε κάτω από τις στάχτες της δήθεν καταστροφής, ζαλισμένη από τη μυρωδιά της σαπίλας.
Γιατί το εγχώριο σύστημα έχει άλλο αφήγημα, τελείως διαφορετικό: ότι η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ζημιώνει τους πολίτες και πως για αυτό πρέπει η κυβέρνηση να πέσει. Και, πάντως -αν τυχόν και δεν πέσει η κυβέρνηση-, θα πρέπει να καταστεί ποινικό αδίκημα το να συνεχίσει να διαπραγματεύεται έτσι.
Ωστόσο, οι λογικοί πολίτες αντιλαμβάνονται ότι με τη διαπραγμάτευση αυτής της κυβέρνησης:
-το ΔΝΤ επέβαλε τα ελάχιστα μέτρα που είχε στα σενάριά του (και αυτό το παραδέχεται το στέλεχος του ίδιου του Ταμείου).
-οι Ευρωπαίοι δεσμεύτηκαν σε οριστική ρύθμιση του χρέους (και αυτό αποδεικνύεται από το ανακοινωθέν του Eurogroup, με το οποίο έκλεισε η πρώτη αξιολόγηση).
-οι δανειστές εγγυώνται την έξοδο της χώρας στις αγορές του χρόνου τέτοιο καιρό (και αυτό αποδεικνύεται από το ανακοινωθέν του Eurogroup, με το οποίο έκλεισε η δεύτερη αξιολόγηση).
Και όλα αυτά άρχισαν από τη δική σου συνομιλία, Ντέλια. Να ‘σαι καλά…