Ήταν 6 Σεπτεμβρίου του 2018, όταν το euro2day.gr δημοσίευσε ως πρώτο θέμα ότι η Γερμανία έχει στόχο να ελέγξει τα κονδύλια και τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι διασταυρωμένες πληροφορίες από το Βερολίνο αλλά και από τις Βρυξέλλες μάς είχαν ενημερώσει ότι σκοπός της Angela Merkel δεν ήταν να βάλει τον Γερμανό κεντρικό τραπεζίτη Jens Weidmann στην προεδρία της ΕΚΤ -παρά τις συντονισμένες διαρροές περί τούτου- αλλά στην προεδρία της Κομισιόν.
Στόχος επετεύχθη. Παρά τα όσα ακούγονται, δύσκολα το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο θα απορρίψει την Ursula von der Leyen ως τη νέα πρόεδρο της Κομισιόν. Ήδη άρχισαν οι διαρροές τύπου «μα πώς είναι δυνατόν να απορριφθεί η πρώτη γυναίκα υποψήφιος για την Επιτροπή;». Έχει και αυτό τη σκοπιμότητά του.
Κι ας εκκρεμεί έρευνα εις βάρος της επίδοξης νέας προέδρου για καταχρηστικές αποφάσεις ως υπουργός άμυνας, για χαμηλή απόδοση και τραγικά λάθη. Προφανώς κρίθηκε ως η μόνη κατάλληλη.
Η κ. Leyen θα κληθεί να πείσει το ευρωκοινοβούλιο ότι είναι ικανή και αθώα και έτσι το παζλ που ξεκίνησε το 2012 επί εποχής Schäuble ολοκληρώνεται.
Πλέον τα κονδύλια της Κομισιόν, τα κονδύλια του ESM από τον Γερμανό Klaus Regling και τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (EIB) από τον επίσης Γερμανό W. Hoyer δείχνουν την παντοκρατορία της Γερμανίας.
Και ας ακούγονται οι (φάλτσες) κορώνες από τον γερμανικό Τύπο ότι η κ. Merkel απέτυχε στις διαπραγματεύσεις και απείχε της ψηφοφορίας. Εκ των υστέρων, πολλοί κατάλαβαν αλλά και (πολύ) λίγοι ήξεραν, εδώ και μήνες, ότι όλα πήγαιναν βάσει σχεδίου.
Μάλιστα η εφημερίδα Welt έγραψε ότι η Γερμανία απέτυχε να… εξευρωπαΐσει την Ευρώπη! Τι κρύβουν τα λόγια αυτά;
Ότι το φιλοευρωπαϊκό προφίλ της κ. Leyen, για τους Γερμανούς σημαίνει απλά ότι η ΕΕ πρέπει να σκέφτεται πλέον με γερμανική λογική και να τηρεί γερμανική πειθαρχία.
Μια πειθαρχία που οι χώρες του Νότου και ιδιαίτερα η Ιταλία και η Ελλάδα θα «νιώσουν» πιο πολύ στα χρόνια που έρχονται.
Γιατί εκτός από τα κονδύλια, η Γερμανή νέα πρόεδρος της Κομισιόν θα έχει πλέον τον τελευταίο λόγο και για τους προϋπολογισμούς όλων των χωρών μελών.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι αρμόδιοι επίτροποι προτείνουν, το κολέγιο αποφασίζει, όμως ο πρόεδρος της Κομισιόν έχει τον τελικό λόγο και τη δύναμη να ανατρέψει την απόφαση του Κολεγίου για τις χώρες-μέλη. Κάτι που έκανε ο Juncker, όταν αποφάσισε να επιβάλει μηδενικά πρόστιμα στην Πορτογαλία και την Ισπανίαγια παράβαση του κανόνα του υπερβολικού ελλείμματος.
Η Ευρώπη μπαίνει πλέον σε μία νέα εποχή και κανείς δεν ξέρει την εξέλιξή της.
Όπως έχουμε γράψει, οι συζητήσεις μεταξύ των Merkel, Macron, Rutte, Tusk και Juncker ξεκίνησαν από το 2018. Τα ονόματα των κυριών Leyen και Lagarde μπήκαν πριν από μήνες και κλείδωσαν πριν τις ευρωεκλογές.
Μάλιστα για την επιστροφή της κ. Lagarde στην Ευρώπη από το ΔΝΤ γράψαμε από τον περασμένο Απρίλιο. Η νέα πρόεδρος της ΕΚΤ είχε σχεδόν αποσυρθεί το τελευταίο οκτάμηνο, δεν έδινε συνεντεύξεις, δεν τοποθετήθηκε στο θέμα της Ελλάδας και ήταν σχεδόν απούσα σε παρεμβάσεις από τα δρώμενα της ΕΕ.
Επίσης, η συρρίκνωση του ρόλου του ΔΝΤ αλλά και η εκλογή Trump που έχει κάκιστες σχέσεις με το Ταμείο και έχει απαξιώσει την πρώην επικεφαλής του, ώθησε την κ. Lagarde να σηκώσει το τηλέφωνο. Και βέβαια η συμφωνία ήρθε σχεδόν αμέσως, καθώς η ομάδα των «5» τη θεωρεί μέλος του παλιού ευρωπαϊκού κατεστημένου, όπου ο ένας προστατεύει τον άλλο.
Βεβαίως και εδώ τα σκάνδαλα περισσεύουν (υπόθεση Ταπί), όμως κανείς από τους ηγέτες δεν πτοήθηκε.
Η μεγάλη πρόκληση της κ. Lagarde είναι να μπορέσει να επιβληθεί στους παλιούς κεντρικούς τραπεζίτες της ΕΚΤ. Ήδη οι αγορές θεωρούν ότι η πρώην επικεφαλής του IMF θα πολιτικοποιήσει την ΕΚΤ, κάτι που φοβούνται αρκετά μέλη της. Και βεβαίως δεν έχει καμία πείρα στο να συνεδριάζει για αποφάσεις νομισματικής πολιτικής και να συνομιλεί με τους σκληροπυρηνικούς όπως ο κ. Weidmann.
Είναι τουλάχιστον αφελές να θεωρείται ότι μπορεί να συνδυάσει την πολιτική εξέλιξη με τη νομισματική πολιτική της Ευρωζώνης. Αυτό που έκανε ο Mario Draghi δεν ήταν καθόλου εύκολο. Και ήταν χρόνια τραπεζίτης.
Η ΕΚΤ βρίσκεται αντιμέτωπη με το εάν θα συνεχίσει ή και θα επεκτείνει τη χαλαρή νομισματική πολιτική. Το να μην προκληθεί η εντύπωση ότι η Christine Lagarde δεν μπορεί να συντονίσει το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΚΤ είναι και το μεγάλο στοίχημά της.
Όσο για την έτερη κυρία της παρέας κ. Leyen, η κυρία Merkel την έσπρωχνε από την αρχή, αφενός ως εναλλακτική λύση του κ. Webber, καθώς ο τελευταίος δεν ανήκε στο παλαιό κατεστημένο, και αφετέρου γιατί τη θεωρούσε ως τη μεγαλύτερη αντίπαλό της για την καγκελαρία όταν θα αποχωρήσει.
Όσοι γνωρίζουν καλά την κ. Merkel ξέρουν τον τρόπο που εξουδετερώνει τους αντιπάλους/φίλους της όλες αυτές τις δεκαετίες. Αυτός ήταν ο λόγος που πριν από δύο μέρες ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron, εκνευρισμένος, έφυγε από τη Σύνοδο δηλώνοντας ότι κάποιοι έχουν εμμονές και προσωπικές φιλοδοξίες.Εννοούσε τη Γερμανίδα καγκελάριο, που δεν έκανε πίσω όταν η κ. Leyen δεν «περπατούσε» ως υποψηφιότητα. Χρειάστηκε να «εξαγοραστούν» οι χώρες του Βίζεγκραντ από τους Γερμανούς για να προχωρήσει.
Και βεβαίως ο κ. Tusk έπαιξε την «μπλόφα» θαυμάσια. Το «δόγμα» του spitzenkanditat είχε πάει περίπατο πριν καν γίνουν οι εκλογές. Λίγοι πρόεδροι και ηγέτες το γνώριζαν και μερικές φορές το έλεγαν και ανοικτά.
Αφού ο κ. Tusk εξάντλησε τους κ.κ. Weber, Vestager στην αρχή, «έβγαλε» τη διαρροή για Timmermans ως φαβορί, με τη Βουλγάρα πρώην επίτροπο και στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας C. Georgieva να παίζει για αντικαταστάτριά του, καθώς έπρεπε να ακουστεί και μια γυναίκα.
Και αφού εξάντλησε τους πάντες και δεν βγήκε άσπρος καπνός ούτε στη δεύτερη σύνοδο, το πρωί της Τρίτης ως δια μαγείας διέρρευσαν στο πρακτορείο Reuters τα πραγματικά φαβορί: Leyen και Lagarde.
O Βέλγος πρωθυπουργός μαζί με τον Λουξεμβουργιανό X. Bettel έπαιζαν εναλλάξ εξαρχής για την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Βέβαια στην πορεία και όταν οι μετοχές του κ. Bettel αυξάνονταν, καρατομήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Οι κακές γλώσσες «δείχνουν» τον απερχόμενο πρόεδρο της Κομισιόν Jean-Claude Juncker να του δίνει τη χαριστική βολή, ως εκδίκηση για τον τρόπο που τον «πέταξε» από την πρωθυπουργία του Λουξεμβούργου το 2014, παρά το γεγονός ότι το κόμμα του κ. Juncker εξελέγη πρώτο με διαφορά.
Οι αντιδράσεις για το γεγονός ότι οι νέες πρόεδροι εξελέγησαν παρασκηνιακά, δεν ήταν καν υποψήφιες στις ευρωεκλογές και έχουν πολλές αποτυχίες στο ενεργητικό τους, δεν έχουν αρχίσει ακόμα να φαίνονται.
Μάλιστα όλα ήταν έτοιμα, ιδιαίτερα στην περίπτωση της κυρίας Leyen και με το που προτάθηκε και άπαντες έτρεξαν να μάθουν ποια είναι, άρχισαν οι συντονισμένες διαρροές και τα κείμενα για το φιλοευρωπαϊκό προφίλ της και την ευρωπαϊκή ανατροφή της.
Κάποια στοιχεία της όμως κουκουλώθηκαν.
Κανείς δεν έχει γράψει, ακόμα τουλάχιστον, την επαφή και τη στενή σχέση που έχει με τον Wolfgang Schäuble, τον εμπνευστή της «γερμανοκρατούμενης Ευρώπης».
Βεβαίως υπήρξε και συντονισμένη κάλυψη για τον πατέρα της, που ήταν επικεφαλής του γραφείου του Γερμανού προέδρου της Κομισιόν Walter Hallstein.
Εδώ βρίσκεται και το «ζουμί» της υπόθεσης. Για πολλούς, ο Hallstein ήταν μέλος του ναζιστικού κόμματος. Για άλλους, απλά δεν έχασε τη δύναμή του στην εποχή της ναζιστικής Γερμανίας. Είχε όμως διατελέσει μεσολαβητής τους. Τα έγγραφα είναι δημόσια και ο καθένας μας μπορεί να τα διαβάσει.
Κάποιος μπορεί να διερωτηθεί πώς ένας φιλο-ναζί μπόρεσε να υπογράψει τη Συνθήκη της Ρώμης το 1957. Η απάντηση δίνεται από τον ίδιο τον Hallstein στο βιβλίο του «Europe in the making», που δημοσιεύθηκε το 1972. Ο Hallstein έγραψε ότι μια μη εκλεγμένη Κομισιόν πρέπει να αποφασίζει για τα πάντα στην Ευρώπη, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Ακόμα και σήμερα, η Γερμανία διστάζει να δώσει αυξημένες αρμοδιότητες στον ESM (που απαρτίζεται από το Εurogroup).
Αυτόν τον Γερμανό πρόεδρο υπηρέτησε ο πατέρας της νέας υποψήφιας προέδρου της Κομισιόν. Και ο νοών νοείτο…