Από τον
Γιώργο Χαρβαλιά
Δεν είμαι βέβαιος ότι μπερδεύτηκε ο Κυριάκος στην Κύπρο και ονόμασε συλλήβδην τα «επιδόματα αλληλεγγύης», τα «κοινωνικά μερίσματα» και τις άλλες ευρηματικές ελεημοσύνες του Τσίπρα «δώρο Χριστουγέννων». Είναι προφανές όμως ότι τα έχει πολύ μπερδεμένα στο μυαλό του.
Πολιτικός αρχηγός ο οποίος μπλέκει την έννοια της κοινωνικής παροχής με την «πελατειακή πρακτική» ειλικρινά δεν ξέρω από πού «ψωνίζει» ιδεολογία. Γιατί σε κάθε περίπτωση ο 13ος μισθός δεν αποτελεί ούτε δωράκι ούτε μπαξίσι ούτε εορταστικό χαρτζιλίκι που δίνουν οι κυβερνήσεις για να καλοπιάνουν τον κόσμο. Κοινωνική κατάκτηση αποτελεί, την οποία υφάρπαξαν στον δημόσιο τομέα οι δανειστές προκειμένου να «διασώσουν» τη χώρα με τα Μνημόνια. Περιέκοψαν δηλαδή δύο ολόκληρους έξτρα μισθούς, οι οποίοι ευσχήμως ονομάζονταν δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, καθώς και επίδομα αδείας.
Ετσι γενικόλογα όπως τοποθετήθηκε ο Κυριάκος, έδωσε την εντύπωση ότι βρίσκει αναγκαίες τις περικοπές και προϊδέασε για την εφαρμογή τους και στον ιδιωτικό τομέα. Εβαλε μονομιάς απέναντι, δηλαδή, εκτός από τους δημοσίους, και τους ιδιωτικούς υπαλλήλους.
Μπορεί ο άνθρωπος να είναι απλώς ειλικρινής και να αψηφά το πολιτικό κόστος, ίσως να σκεφτείτε. Πολύ ωραία, αν το πιστεύετε, ελάτε όμως να κρίνουμε αυτή καθαυτή την πολιτική θέση ότι «μια κοινωνία δεν μπορεί να βασίζεται στα δώρα των Χριστουγέννων».
Φοβούμαι ότι μια ολόκληρη αγορά βασίζεται στον 13ο μισθό. Και γενικότερα είναι πολύ σοφή η διασύνδεση των επιπλέον μισθών και των προνοιακών επιδομάτων με τις εορταστικές περιόδους, τις επίσημες αργίες και τις ημέρες που ο περισσότερος κόσμος παίρνει «άδεια αναψυχής». Για τον απλούστατο λόγο ότι, εκτός από τον μισθωτό που διευκολύνεται στα πρόσθετα έξοδά του, τονώνεται και η εμπορική κίνηση με την κάθετη αύξηση της κατανάλωσης. Κάτι δηλαδή που η ελληνική οικονομία χρειάζεται επειγόντως…
Δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια που να μην έχει στηρίξει τον προϋπολογισμό της στη γλυκιά προσδοκία των «δώρων», αυτής της προνοιακής πολιτικής που στέρησαν βάναυσα οι δανειστές από μεγάλη μερίδα πολιτών. Και δεν υπάρχει (νορμάλ) μισθωτός που να μην τα περιμένει με λαχτάρα στο εκκαθαριστικό του για να προγραμματίσει κάποιες στιγμές προσωπικής και οικογενειακής απόλαυσης, έξω από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Αφήστε που στις μέρες μας τα όποια «δώρα» και «επιδόματα» πάνε κυρίως για να ταΐσουν στόματα…
Για τον Κυριάκο αυτά προφανώς είναι άγνωστα πράγματα. Δεν χρειάστηκε ποτέ να εξαρτήσει ξεχωριστές στιγμές στη ζωή του από αυτό που περιφρονητικά ονομάζει ελεημοσύνη των Χριστουγέννων. Προφανώς δεν την είχε ανάγκη. Πρέπει όμως να το φωνάζει;