Του Βασίλη Βιλιάρδου
Αυτό που αναρωτιόμαστε τέλη του 2023 είναι γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις, τα κόμματα που χρωστούν πάνω από 800 εκ. €, λένε τόσες πολλές αναλήθειες στους Πολίτες – γιατί διασπείρουν τόσα ψεύδη και για ποιο λόγο θριαμβολογούν (για τα ίδια βέβαια όλα καλά, αφού το 2022 αυξήθηκαν οι επιχορηγήσεις τους κατά 25%, χωρίς να το γνωρίζει κανένας).
Είμαστε οι χειρότεροι στην Ευρώπη, σε όλους τους οικονομικούς δείκτες – όπως στο δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ, στο κόκκινο ιδιωτικό, στο συνολικό ιδιωτικό και στο εξωτερικό. Εκτός αυτού, έχουμε τους χαμηλότερους μέσους μισθούς στην ΕΕ, το χαμηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ (με μοναδική εξαίρεση τη Βουλγαρία), έναν από τους υψηλότερους πληθωρισμούς τροφίμων, τις περισσότερες κατασχέσεις και πλειστηριασμούς και το υψηλότερο κόστος ζωής, σε σχέση με τους μισθούς – όπως επίσης το ακριβότερο ηλεκτρικό ρεύμα πάντα συγκριτικά με τους μισθούς, την ακριβότερη βενζίνη, τα ακριβότερα ενοίκια ελέω του AirBnb, το χαμηλότερο σχηματισμό παγίου κεφαλαίου, τις μικρότερες εξαγωγές, τεράστια ελλείμματα κοκ.
Μόνο στο ρυθμό ανάπτυξης είμαστε πάνω από το μέσον όρο της ΕΕ πρόσφατα, αλλά μόνο επειδή το ΑΕΠ μας έχει καταρρεύσει όλα τα προηγούμενα χρόνια, με την απόσταση μας από τις άλλες χώρες να έχει διευρυνθεί πάνω από 30 μονάδες – ενώ η πτώση του δείκτη χρέους/ΑΕΠ, ο οποίος όμως παραμένει πολύ υψηλότερος από το 2009, οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στον πληθωρισμό.
Την ίδια στιγμή, είμαστε η μοναδική χώρα που δώρισε στις τράπεζες πάνω από 70 δις €, χωρίς καν να συμπεριλαμβάνουμε τα τρία προγράμματα Ηρακλής – ενώ η μόνη με κρυφά χρέη, όπως τα 25 δις € των παγωμένων τόκων του EFSF που θα προστεθούν στο δημόσιο χρέος μας το 2033 και η μοναδική που εκδίδει ομόλογα με όρους αγγλικού δικαίου.
Είμαστε επίσης η μοναδική στη θέσπιση ακαταδίωκτων για τους τραπεζίτες, για τους γιατρούς κλπ. – ενώ έχουμε κάνει το Σύνταγμα μας κουρελόχαρτο, όπως για τα μνημόνια ή για τις ανεμογεννήτριες στα καμένα («επιτεύγματα» της προέδρου μας). Tο δημογραφικό μας πρόβλημα δε οξύνεται συνεχώς, αφού έχουν εγκαταλείψει τη χώρα πάνω από 700.000 Έλληνες για να επιβιώσουν (αντικαθίστανται με παράνομους, αλλά ασφαλώς δεν είναι αυτή η λύση) – ενώ οι μισθοί και το ανύπαρκτο κράτος προνοίας, δεν επιτρέπουν τη δημιουργία οικογένειας στους νέους μας.
Παράλληλα, οι Έλληνες ληστεύονται από τους πάντες: από τις τράπεζες, από τα καρτέλ και από το ίδιο τους το κράτος που τους υπερφορολογεί χωρίς να παρέχει αντίστοιχες υπηρεσίες, με τελικό αποτέλεσμα να χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν – με τη χώρα να μετατρέπεται σταδιακά σε περιοχή δορυφόρο της Τουρκίας, με μία πολυπολιτισμική κοινωνία, στην οποία θα κλιμακώνεται συνεχώς η εγκληματικότητα.
Αυτό όμως που μας στενοχωρεί ακόμη περισσότερο είναι το κατάντημα μας, σε σχέση με τις πρώην κομμουνιστικές χώρες – με αυτές της Ανατολικής Ευρώπης που μας έχουν ξεπεράσει σχεδόν όλες. Δεν μας στενοχωρεί απλά, αλλά μας προκαλεί ντροπή – μεγάλη ντροπή!