«Πτώση του τουρισμού», «Οι Γερμανοί στρέφονται στην φθηνότερη Τουρκία», «Καίριο πλήγμα στον τουρισμό», «Καθίζηση 40% του τουρισμού», «Σημαντική πτώση επισκεψιμότητας», «Ανησυχητική η πτώση της τουριστικής κίνησης».
Μερικοί μόνο από τους τίτλους που διαβάζουμε τις τελευταίες εβδομάδες στις οθόνες μας.
Τι περιμένατε, δηλαδή; Ότι αυτή η κούρσα αισχροκέρδειας θα συνεχιζόταν για πολλά καλοκαίρια ακόμη;
Ας αρχίσουμε από τα βασικά.
Κανένας δεν θέλει να αισθάνεται κορόιδο. Επίσης, μία από τις πολύτιμες εμπειρίες που ψάχνει ένας μέσος ταξιδιώτης, είναι η φιλοξενία και η επαφή με τον ντόπιο πληθυσμό. Στην Ελλάδα τα είχαμε αμφότερα, μια μεγάλη πλειοψηφία ωστόσο έχει επιλέξει συνειδητά τα τελευταία χρόνια να τα θυσιάσει στον βωμό του βραχυπρόθεσμου υπερκέρδους.
Τρίτον, βρισκόμαστε δίπλα σε χώρες που έχουν τη δυνατότητα -και την επιθυμία από ό,τι φαίνεται- να προσφέρουν πολύ καλύτερες τιμές και αντάξιες υπηρεσίες.
Ειδικότερα: οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι πολλές φορές ως τουρίστες δεν έχουμε επιλογή. Όταν, παραδείγματος χάρη, ταξιδεύουμε για πρώτη φορά σε έναν τόπο, δεν έχουμε τον χρόνο να εξερευνήσουμε όλες τις επιλογές και να βρούμε την οικονομικότερη και την πιο ευχάριστη. Οι διακοπές είναι διακοπές, οπότε οι τουρίστες συμβιβάζονται με την πρώτη ταβέρνα, την πρώτη καφετέρια που θα βρουν στο διάβα τους. Σε έναν κλάδο που πλέον η πλειοψηφία έχει συνηθίσει να αισχροκερδεί, οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου.
Τη δεύτερη φορά ωστόσο που ένας τουρίστας θα σκεφτεί να επισκεφθεί τη Μεσόγειο, έχει τη δυνατότητα της επιλογής. Και είναι βάσει λογικής αδύνατον να πάει κάπου όπου έχει νιώσει σαν χαρτονόμισμα με πόδια και αναγκάστηκε να πληρώσει την ξαπλώστρα 30, το δωμάτιο 200 και τον καφέ 7 ευρώ. Βάζει κάτω τα νούμερα αυτή τη φορά και πράττει αναλόγως.
Δεύτερον, φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι τα «σαΐνια» στον τουρισμό έχουν επιλέξει το βραχυπρόθεσμο υπερκέρδος έναντι του μακροπρόθεσμου κέρδους. Αρχικά δηλαδή τίθεται ζήτημα νοημοσύνης και δεύτερον και σημαντικότερο, τίθεται ζήτημα αξιών. Οπότε σε ένα σκεπτικό «ας ανοίξουμε ένα-δυο καλοκαιρία, να υπερχρεώσουμε τους τουρίστες και μετά να κλείσουμε και να αφήσουμε απλήρωτους εργαζόμενους και προμηθευτές», η τεράστιας βαρύτητας λέξη “φιλοξενία” ακούγεται τουλάχιστον ως ανέκδοτο.
Τρίτον, ξεχνάμε βλακωδώς ότι ζούμε σε μία από τις ομορφότερες περιοχές του κόσμου και αυτό αφορά και τις γειτονικές μας χώρες. Αλβανία, Τουρκία, Κροατία έχουν έμπρακτα αποδείξει ότι πλέον οργανώνονται στον τουριστικό κλάδο και θέλουν να εξελιχθούν σε μεγάλους παίκτες. Η αλαζονεία των επιχειρηματιών της κακιάς ώρας προσφέρει άθελά της ως δώρο σε αυτές τις χώρες εκατομμύρια τουρίστες που δεν έχουν πλέον όρεξη να νιώθουν την τσέπη τους να ματώνει (και πολύ καλά κάνουν).
Με άλλα λόγια, η τωρινή φούσκα του τουρισμού πρέπει να σκάσει και οι απατεώνες να πάρουν δρόμο από τον κλάδο, αφήνοντας ήσυχους τους πραγματικούς επαγγελματίες να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά: να προσφέρουν μία ευχάριστη εμπειρία στον άνθρωπο που επισκέπτεται αυτήν εδώ την πανέμορφη χώρα.
Δεν θέλουμε ένα τουριστικό προϊόν που θα καταπατά τη φύση, τα δικαιώματα, τους νόμους για να πλουτίσουν οι λίγοι, αλλά έναν κλάδο που θα διαφημίζει την Ελλάδα και θα προσφέρει αξιόλογες υπηρεσίες και θέσεις εργασίας.