Προκαλεί μεγάλη εντύπωση, ιδιαίτερα σε προεκλογική περίοδο, η πλειοδοσία εξαγγελιών των κομμάτων της «προοδευτικής» αντιπολίτευσης για την αύξηση άμεσων φόρων ακόμη και σε μεσαίες υγιείς επιχειρήσεις, την ώρα που δεν γίνεται καμιά κουβέντα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.
Προκαλεί επίσης εντύπωση ότι τα κόμματα αυτά -ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή- ψάχνουν «λίπος» σε όσους δηλώνουν κάποια εταιρικά κέρδη, χωρίς να βγάζουν άχνα για τις συστημικές τράπεζες. Για την προνομιακή τους μεταχείριση με τον διαρκώς «αναβαλλόμενο φόρο», κυρίως όμως για τη σκανδαλώδη λειτουργία τους ως σκληρό καρτέλ, με την επιβολή ληστρικών προμηθειών σε καθημερινές συναλλαγές και μηδενικών επιτοκίων καταθέσεων σε περίοδο πληθωρισμού.
Οι τράπεζες, δηλαδή, που ανακεφαλαιοποιήθηκαν με το υστέρημα του ελληνικού λαού και έχουν πασάρει τα «κόκκινα» δάνεια στα γνωστά αρπακτικά, χωρίς κανένα έλεος για τον απλό κοσμάκη, αφήνονται να θησαυρίζουν με αθέμιτες τακτικές, χωρίς να μπαίνουν στο ραντάρ των κεντροαριστερών κομμάτων της αντιπολίτευσης. Παράξενα πράγματα, ομολογουμένως.
Λογικά, η ατζέντα αυτών των κομμάτων -των περισσότερο φιλολαϊκών, ας πούμε- θα έπρεπε να επικεντρώνεται στη στοχευμένη φορολόγηση υπερκολοσσών, όπως οι εταιρίες παραγωγής και εκμετάλλευσης ενέργειας, οι εταιρίες πετρελαιοειδών, οι εταιρίες ηλεκτρονικού τζόγου, οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες και φυσικά οι τράπεζες. Ολοι αυτοί εκτοξεύουν τα κέρδη τους υιοθετώντας καταχρηστικές πρακτικές εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Από την προεκλογική κουβέντα, επιπλέον, λείπουν δύο βασικά στοιχεία: η πρόνοια της επιβράβευσης συνεπών φορολογουμένων και δανειοληπτών και η πάταξη της φοροδιαφυγής με δρακόντεια μέτρα-μεθόδους τιμωρίας παραδειγματισμού των κατά συρροή λαμόγιων, όσες πολιτικές προσβάσεις και αν διαθέτουν. Τα κόμματα εξουσίας αποφεύγουν να θέσουν ως προτεραιότητα την ανακάλυψη όσων κλέβουν το κράτος φοροδιαφεύγοντας ή αποφεύγοντας να συμμετάσχουν στην ισότιμη κατανομή των φορολογικών βαρών με διάφορα νομοτεχνικά τερτίπια, απρόσιτα στον κοινό θνητό.
Μη μου ζητήσετε να βρω κάποια εξήγηση για αυτή τη στάση. Να ερμηνεύσω, δηλαδή, γιατί ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ φλερτάρουν με αντιλαϊκά, φορομπηχτικά μέτρα και σφυρίζουν αδιάφορα για τη φοροδιαφυγή στο «παρά πέντε» των εκλογών, καθώς και αν το κάνουν από απλή ανοησία ή επιδιώκουν συνειδητά να αποτελέσουν δεκανίκι για τη δεύτερη θητεία Μητσοτάκη. Γεγονός παραμένει ότι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι η εκτεταμένη φοροκλοπή, είτε με άμεσο τρόπο είτε με εξελιγμένες μεθόδους αποφυγής φορολογικών υποχρεώσεων.
Σήμερα, ένα μεγάλο τμήμα Ελλήνων βιώνει την ανέχεια και ένα πολύ μικρότερο, αλλά όχι αμελητέο, πλουτίζει εις υγείαν των κορόιδων, με τις κυβερνήσεις να σφυρίζουν αδιάφορα.
Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Με βάση επίσημα στοιχεία από τις ετήσιες εκκαθαρίσεις φορολογικών δηλώσεων, ο αριθμός των πολιτών που δηλώνουν ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο των 36.000 ευρώ αποτελεί μόλις το… 3% του πληθυσμού της χώρας που διαθέτει ΑΦΜ και υποβάλλει φορολογική δήλωση! Αυτό το 3% επωμίζεται το… 22% του συνόλου των φόρων που συγκεντρώνονται από τις δηλώσεις εισοδήματος.
Οι πολίτες που δηλώνουν ετήσιο εισόδημα άνω των 100.000 ευρώ δεν ξεπερνούν τους 15.000! Τα νούμερα προκαλούν σοκ. Μα, τότε, πώς εξακολουθεί να υπάρχει τόσος πλούτος; Πώς εξακολουθούν να χτίζονται πολυτελή παραθεριστικά σπίτια στα νησιά και επαύλεις στα βόρεια και τα νότια προάστια της πρωτεύουσας; Πώς εξακολουθούν να αυξάνονται οι ταξινομήσεις πολυτελών αυτοκινήτων; Πώς συντηρούνται τα ταχύπλοα σκάφη αναψυχής και τα δεκάμετρα φουσκωτά; Πώς εκτοξεύονται οι πωλήσεις των συσκευών κινητής τηλεφωνίας με το που βγαίνουν οι νέες, πανάκριβες εκδόσεις στην κυκλοφορία;
Από αυτούς τους ελάχιστους «δηλωμένους πλουσίους»; Αυτοί οι 15.000 έχουν 50 βίλες καθένας; Διαθέτουν όλοι συλλογή με λιμουζίνες, σκάφη και μια ντουλάπα με κινητά τηλέφωνα; Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική. Και θα επιχειρήσω να το τεκμηριώσω με ένα απλό παράδειγμα.
Πριν από λίγα χρόνια κυκλοφόρησε ένα νέο φάρμακο για τους ασθενείς με διαβήτη τύπου-2, που στην πορεία όμως διαπιστώθηκε ότι ως παράλληλη επίδραση έχει και την απώλεια περιττού βάρους. Γρήγορα έγινε γνωστό ως το φάρμακο αδυνατίσματος των πλουσίων, γιατί το περίφημο Ozempic δεν ήταν καθόλου φτηνό. Αποτελούσε υψηλής τεχνολογίας σκεύασμα στοχευμένης θεραπείας για τον διαβήτη – άλλο που κατέληξε «ψωμοτύρι» όλων των χοντρούληδων ευκατάστατων, οι οποίοι ήθελαν να βελτιώσουν το σουλούπι τους.
Η σημερινή Ελλάδα έχει πλέον το μικρότερο μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ευρωπαική Ενωση, με την εξαίρεση της Βουλγαρίας (που οσονούπω θα μας φτάσει). Τον Ιούνιο του 2021, όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το συγκεκριμένο ενέσιμο φάρμακο με ένδειξη για τον σακχαρώδη διαβήτη, στην Ελλάδα πωλήθηκαν περίπου 50.000 συσκευασίες.
Τον επόμενο χρόνο, και ενώ μεσολάβησε η σχετική διακίνηση για τις ευεργετικές του ιδιότητες από τους… celebrities-influencers, η ζήτηση ανέβηκε κατά 638%(!). To 2022 πωλήθηκαν περισσότερες από 360.000 συσκευασίες, χωρίς να είναι σαφές κάτω από ποιες συνθήκες συνταγογραφήθηκαν (αν μπήκαν, δηλαδή, στο ηλεκτρονικό σύστημα του ΕΟΠΠΥ με το αντίστοιχο ΑΜΚΑ του ασφαλισμένου). Αποτέλεσμα, σε κάθε περίπτωση, αυτής της πυρετώδους αύξησης ήταν να εκτιναχθεί η τιμή του Ozempic, που σήμερα στη συσκευασία «τρίμηνης θεραπείας» αγγίζει τα…1.000 ευρώ, να θησαυρίσουν οι χονδρέμποροι που το έστελναν σε τρίτες χώρες, εξασφαλίζοντας ακόμα υψηλότερες τιμές, και βεβαίως να ξεμείνουν από παρτίδες τα φαρμακεία.
Είναι λοιπόν κι αυτό μια ένδειξη της παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της επίπλαστης εικόνας πλουσίων και φτωχών σε αυτή τη χώρα. Ενα πανάκριβο φάρμακο, που προϋποθέτει γενναία συμμετοχή -σχεδόν 90%- του ασφαλισμένου(!), συνταγογραφείται ανεξέλεγκτα από ασυνείδητους ή, ακόμη χειρότερα, πωλείται «στη ζούλα», και ξαφνικά, μέσα σε μία χρονιά, το Ελληνικό Δημόσιο επιβαρύνεται με πολλά εκατομμύρια ευρώ. Επειδή κάποιοι που διαθέτουν (αδήλωτο) χρήμα σκέφτηκαν πως βρήκαν εύκολο τρόπο να αδυνατίσουν.
Και αντί τα κόμματα της αντιπολίτευσης να κοιτάξουν πώς θα γκρεμίσουν όλον αυτόν τον φαύλο κύκλο συγκέντρωσης υπερκερδών από τις φαρμακοβιομηχανίες και τους χονδρεμπόρους μέσω μιας κατάμαυρης δοσοληψίας επίορκων γιατρών και ανεγκέφαλων «ασθενών», συζητούν για το πώς θα αυξήσουν τον φόρο στα εισοδήματα των ελεύθερων επαγγελματιών και στα μερίσματα μεσαίων, πλην υγιών, επιχειρήσεων που δηλώνουν τα κέρδη τους.
Πολύ φοβάμαι ότι τα κόμματα της «προοδευτικής» αντιπολίτευσης είτε βρίσκονται στην «κοσμάρα» τους είτε στρώνουν το χαλί στον Μητσοτάκη, με την ελπίδα ότι θα τους προσφέρει ένα κοκαλάκι στη νομή της εξουσίας…