Μπορεί μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα να προχωρήσαμε στην παραγγελία μεγάλου αριθμού αεροσκαφών και φρεγατών γαλλικής προέλευσης, σε γιγάντιες συμφωνίες που υπογράφηκαν με βάση πάντα και το ΑΕΠ της χώρας, συμβάσεις που ξεπερνούν τα 13 δισεκατομμύρια ευρώ, όμως επί της ουσίας η πολεμική μας βιομηχανία δεν πήρε ούτε λέπι.
Τα χρήματα πάνε μόνο σε ξένες τσέπες και ως οικονομικό αποτύπωμα δεν μένει τίποτα για την χώρα, μόνο νέα δάνεια, επιτόκια και σταδιακή αύξηση του χρέους. Γιατί μπορεί να μην καταβάλεις όλα τα χρήματα που απαιτούνται για την αγορά των RAFALE καινούργιων και μεταχειρισμένων και την παραγγελία των Belharra μονοκοπανιά, και να πληρώσεις ακόμη και σε δεκατρείς δόσεις, όμως τα χρήματα θα τα δώσεις με τόκο και σίγουρα ένα μεγάλο μέρος τους θα προστεθούν στο χρέος μας. Είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο πως μετά από μια δεκαετή περίπου παραμονή στα μνημόνια το πολεμικό μας ναυτικό και η πολεμική μας αεροπορία χρειάζονται την κατάλληλη ενίσχυση, όμως σε ένα τέτοιο αστρονομικό ποσό που διατίθεται από το ελληνικό κράτος θα έπρεπε να είχε προβλεφθεί και η συμμετοχή της εγχώριας βιομηχανίας.
Να υπάρξει μια παραγόμενη εσωτερική υπεραξία, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασία και κάποια από τα χρήματα αυτά να επιστρέψουν στην ελληνική οικονομία. Τα αντισταθμιστικά οφέλη ανύπαρκτα και ας ελπίσουμε για την τιμή των όπλων πως θα υπάρξει μια συμμετοχή ελληνικών ναυπηγιών στο τέλος της ημέρας με την υπόθεση με τις τρείς ή τέσσερεις κορβέτες που είναι να αποκτήσουμε, γιατί από τη αναβάθμιση των τεσσάρων ΜΕΚΟ από την Γερμανική κοινοπραξία δεν το βλέπω.
Οι Τούρκοι πάντως από την πλευρά τους ενισχύουν στο μέγιστο βαθμό την εγχώρια πολεμική τους βιομηχανία αποκτούν τεχνογνωσία με την συνδρομή ευρωπαϊκών κρατών κατασκευάζοντας με τις γερμανικές πλάτες υπερσύγχρονα υποβρύχια και εξάγοντας μεταγωγικά αεροσκάφη και drones
Αλέξανδρος Κοντοπάνος