Μπορεί να έχουμε ακόμη ανάπτυξη, όμως οι μισθωτοί αντιμετωπίζουν συνθήκη κρίσης
Τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ είναι αποκαλυπτικά της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η μισθωτή εργασία στη χώρα μας.
Βεβαίως, εάν το καλοσκεφτεί κανείς, απλώς αποτυπώνουν με τον τρόπο της στατιστικής, αυτό που αισθανόμαστε όλοι όταν επισκεπτόμαστε ένα σούπερ μάρκετ, δηλαδή την πολύ μεγάλη αύξηση του κόστους ζωής.
Αρκεί να σκεφτούμε ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ η αγοραστική δύναμη του κατώτατου μισθού μειώθηκε κατά 19% ανάμεσα στον Αύγουστο του 2021 και τον Σεπτέμβριο του 2022.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό που ανακοινώνεται ως πληθωρισμός είναι ένας στατιστικός μέσος όρος. Όταν μιλάμε για τα νοικοκυριά και τους μισθωτούς, τότε η πραγματική αύξηση μπορεί να είναι μεγαλύτερη ακριβώς γιατί οι μισθωτοί δίνουν αναλογικά πολύ μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους για βασικά αγαθά (ενέργεια, στέγαση, διατροφή) όπου οι αυξήσεις των τιμών είναι μεγαλύτερες.
Αυτό δημιουργεί μια ακόμη πιο δύσκολη συνθήκη για τα πολύ φτωχά νοικοκυριά. Στα νοικοκυριά με μηνιαίο εισόδημα έως και 750 ευρώ η απώλεια αγοραστικής δύναμης φτάνει ακόμη και το 40%, σύμφωνα με το ερευνητικό ινστιτούτο της εργατικής συνομοσπονδίας.
Τα πράγματα κάνει χειρότερα το γεγονός ότι η αύξηση του πληθωρισμού σημαίνει μείωση του πραγματικού μισθού. Μάλιστα η εκτίμηση είναι ότι η μείωση του πραγματικού μέσου μισθού αγγίζει το 12%. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και η διαπίστωση ότι υπάρχει μείωση 4,5% του ονομαστικού μέσου μισθού που σημαίνει ότι αυξάνεται ο αριθμός των θέσεων εργασίας που είναι χαμηλά αμειβόμενες.
Το αποτέλεσμα είναι και η μείωση του ποσοστού των μισθών στο ΑΕΠ, πράγμα που σημαίνει συνολική επιδείνωση της θέσης της εργασίας, ενώ η κοινωνία γίνεται πιο άνιση.
Όλα αυτά δείχνουν ότι στη χώρα διαμορφώνεται ένα πραγματικό κοινωνικό πρόβλημα. Η απλή επίκληση της ανάπτυξης, όσο σημαντικό και εάν είναι να έχουμε μια αναπτυσσόμενη οικονομία, δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα.
Χωρίς στοχευμένες παρεμβάσεις για την ενίσχυση της θέσης των μισθωτών, για τη δικαιότερη κατανομή του κόστους από τον πληθωρισμό, για την προστασία της κοινωνίας από τις αυξήσεις σε βασικά αγαθά όπως είναι το ενεργειακό κόστος, κινδυνεύουμε να έχουμε ανάπτυξη με επιδείνωση της θέσης των μισθωτών. Αυτό που κάποτε περιγράφηκε ως «οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν». Γιατί βεβαίως υπάρχει και το χειρότερο ενδεχόμενο, αυτό της ύφεσης, όπου δεν ευημερούν ούτε οι αριθμοί…
Η κατάσταση των νοικοκυριών και των μισθωτών πρέπει να μπει στο κέντρο της συζήτησης για το μέλλον της χώρας και της αναγκαίας εθνικής συνεννόησης. Διαφορετικά απλώς διαμορφώνονται όροι μιας νέας κοινωνικής κρίσης.