Του Γιώργου Κράλογλου
Η κυβέρνηση θα μελετήσει πρόταση, για μείωση φόρων. Μπράβο της… Παρόμοιες μελέτες όμως είχαμε από το 1985, αλλά προτιμήσαμε τις κρατικοποιήσεις!!
Ο λόγος για την πρόταση της επιτροπής Πισσαρίδη για μείωση των συντελεστών της φορολογικής κλίμακας φυσικών προσώπων στα εισοδήματα άνω των 10.000 ευρώ, που θα μελετήσει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης.
Οι αποφάσεις προσεχώς, ίσως και εντός του 2021, αν δεν έχουμε δομικό ανασχηματισμό οπότε πρέπει να ξαναμελετηθούν οι μελέτες… ή πρόωρες εκλογές (Θεός φυλάξοι!!) οπότε ξεχάστε και μελέτες και σοφούς. Και εισηγήσεις για μειώσεις φόρων.
Ωστόσο έχουμε μια νέα πρόταση για μείωση φόρων, από την 7η κατά σειρά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, η οποία χρειάστηκε τις γνώσεις “σοφών” (διακεκριμένων, είναι η αλήθεια) για να της πουν τι;
Αυτά που σκούζει 10ετίες η αγορά, από τη βιομηχανική, ως τη βιοτεχνική, μέχρι τις υπηρεσίες και τον τουρισμό.
Ότι με τους σημερινούς φόρους δεν πάμε πουθενά και είναι η ώρα να αποφασίσουν οι πολιτικοί πόσο κράτος θέλουν για τις πελατειακές τους σχέσεις και τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες τους και πόση ελεύθερη οικονομία τους επιτρέπουν τα πιστεύω τους. Τόσο των κομμάτων εξουσίας όσο τα δεκανίκια της Βουλής που χρησιμοποιούν στις κυβερνήσεις…
Ότι με τους σημερινούς φόρους θα χρειαστούμε κι άλλη παραγωγή λουκέτων…, για κλείσιμο επιχειρήσεων, εκτός αν προτιμήσουμε κινέζικα…
Ότι με τους φόρους που ζητάμε βάζουμε το μαχαίρι στον λαιμό του ιδιώτη εργαζόμενου που ή θα μείνει στα 300-400 ευρώ (άλλο τι υπογράφει για να μη χάσει τη δουλειά του…) ή θα απολυθεί γιατί θα συρρικνωθεί το μαγαζί…
Ότι με την τρέχουσα φορολόγηση δεν έρχεται στην Ελλάδα ούτε πολυεθνικό καφενείο για να απασχοληθούν τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Οι Έλληνες πτυχιούχοι που, αν δεν είναι τυχεροί να πάνε σε 50-70 εγχώριες επιχειρήσεις που πληρώνουν σωστά θα περιμένουν προσλήψεις, μετά το 2030. Και αν υπάρχουν θέσεις εργασίας…
Γιατί αυτό; Γιατί δεν άλλαξε (ακόμη τουλάχιστον) κάτι από το 2016-2017 που και τότε οι ελληνοαμερικανοί της κυβέρνησης έβλεπαν ορδές Αμερικάνων και Ελληνοαμερικάνων επενδυτών στην ελληνική οικονομία θα εκτινάσσονταν σαν, ελατήριο… Εκτινάχθηκε ίσως τόσο ψηλά που την χάσαμε…
Νέα μελέτη λοιπόν μετά από τα 35 χρόνια της πρώτης μελέτης, του 1985. Της μελέτης επίσης για τον “εκσυγχρονισμό” της φορολογικής νομοθεσίας.
Εκσυγχρονισμό (έλεγαν και τότε) για ανταγωνιστική εθνική παραγωγή (βιομηχανική και αγροτική κυρίως). Για δίκαιη και ίση μεταχείριση των επιχειρήσεών μας προς τις συνθήκες των άλλων κρατών μελών της ΕΟΚ έλεγαν και ξανάλεγαν και τότε οι πάνσοφοι εισηγητές και των κρατικοποιήσεων…
Πού κατέληξε και αυτή η πολιτική ευαισθησία προς το ιδιωτικό επιχειρείν;
Στην αύξηση φόρων, με έμμεσο και πάντα πονηρό τρόπο για τους αφελείς της μεσσίας τάξης και τους καλοπληρωτές. Τα μόνιμα θύματα επιχειρηματίες, επαγγελματίες και ιδιώτες μισθωτούς.
Αύξηση φόρων, για να πληρωθούν (από τον λαό βέβαια) τα μεγάλα τζάκια, τα φουγάρα, και τα μονοπώλια της ολιγαρχίας -53 και πλέον- που κρατικοποιήθηκαν.
Κοινωνικοποιήθηκαν στο όνομα τους λαού…, σύμφωνα με τη σοσιαλιστική διάλεκτο που καθιέρωσε η ελληνική σοβιετία, 1974-2020… Και βλέπουμε…
Κρατικοποίηση (ή κοινωνικοποίηση αν μας πηγαίνει καλύτερα…) όταν και τότε, πολλά από τα ζημιογόνα, βιομηχανικά κυρίως, ιδιωτικά ή πολυεθνικά συγκροτήματα (που απασχολούσαν ως 850.000 εργάτες και υπαλλήλους –σημερινούς άνεργους–) παρέδωσαν αναλυτικές προτάσεις και λύσεις για την ανάκαμψή τους με διαφορετική φορολογική και ασφαλιστική μεταχείριση.
Τίποτε δεν έγινε αποδεκτό. Όχι μόνο το 1985 (της πρώτης δήθεν “εξυγίανσης” του φορολογικού) ούτε στη συνέχεια, στην 10ετία των κρατικοποιήσεων.
Ακολούθησαν όμως δεκάδες μελετών και προτάσεων (στα λόγια και στα γραπτά) για αναθεώρηση των εκάστοτε πολιτικών ανάκαμψης και ανάπτυξης.
Και έτσι προκύπτει το ερώτημα. Είμαστε βέβαιοι ότι η Ελλάδα δεν θα είχε θέση στη βαριά βιομηχανία της Ευρώπης, με επιδόσεις σε βασικούς κλάδους (ναυπηγική, μεταλλεία, μεταλλουργία, ξύλο, χαρτί, ζάχαρη ή βαριά υλικά των κατασκευών) αν οι κυβερνήσεις είχαν διασφαλίσει, όχι κίνητρα, αλλά ίσους όρους φορολογικής μεταχείρισης και ίσες συνθήκες ενεργειακού και γενικά παραγωγικού κόστους; Συνεπώς ποια εμπιστοσύνη να δώσεις, ως μεσαίος, μικρός επιχειρηματίας ή επαγγελματίας, όταν, για 10ετίες, οι εξοργιστικές πολιτικές παρεμβάσεις, στην ιδιωτική οικονομία κατέστρεψαν ό,τι ήταν παραγωγικά μεγάλο. Θα αλλάξει κάτι μόνο με μια νέα μελέτη; Αυτό είναι που μας λείπει ή η πολιτική βούληση;