Λουκάς Καβακόπουλος
Η εμπειρία μου έχει δείξει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα των Ελλήνων είναι ότι δεν σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, δεν σεβόμαστε τις μεταξύ μας σχέσεις και “συμφωνίες” (“συμβάσεις” πιο σωστά, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα γίνει κατανοητό).
Μυαλό έχουμε, ικανότητες έχουμε (λίγο η εφευρετικότητα μας λείπει στο επιχειρηματικό πεδίο, αλλά τέλος πάντων), η νοοτροπία όμως “εγώ τα ξέρω όλα και εσείς τα κάνετε όλα λάθος” μας σκοτώνει οριστικά.
Είμαστε όλοι στρατηγοί, όλοι υπουργοί, όλοι πατριώτες, όλοι γνώστες, καθηγητές, μηχανικοί, και «όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς είναι απατεώνες, προδότες και ανίκανοι».
Χωρίς σεβασμό κοντράρουμε την εμπειρία του έμπειρου, επειδή υποτίθεται ότι έχουμε “ανώτερη γνώση”.
Χωρίς σεβασμό κοντράρουμε τη γνώση του εκπαιδευμένου, επειδή υποτίθεται “έχουμε περισσότερη εμπειρία”.
Χωρίς σεβασμό κοντράρουμε την ευθύνη εκείνου που την ανέλαβε, επειδή “είμαστε μάγκες και δεν καταλαβαίνουμε από ευθύνες”.
Χωρίς σεβασμό κοντράρουμε τα ρίσκα που αναλαμβάνει ο ριψοκίνδυνος, επειδή “εμείς είμαστε πιο σοφοί και πιο έξυπνοι”.
Χωρίς σεβασμό κοντράρουμε τα μέτρα ασφάλειας του προσεκτικού, “επειδή εμείς είμαστε πιο θαρραλέοι και πιο ‘άνδρες'”.
(Έγραψα την παραπάνω λίστα με διαφορετικές προσεγγίσεις, για να θυμίσω ότι δεν υπάρχει ορθός δρόμος για το πώς γίνονται τα πράγματα. Υπάρχει όμως μια ορθή αντιμετώπιση του άλλου, όταν προσπαθεί για κάτι, και αυτή η αντιμετώπιση ξεκινάει πάντα από τον “σεβασμό”.)
Παραδέξου το, κι εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο, πόσες φορές δεν είπες τις τελευταίες μέρες ότι “ο Χ είναι απατεώνας” , “ο Ψ δεν ξέρει τη δουλειά του”, “εγώ στη θέση του θα τα έκανα καλύτερα”. Σε όλους μάλιστα τους τομείς, από την πολιτική, μέχρι το σκούπισμα του δωματίου;
Είμαι και εγώ θύμα αυτής της νοοτροπίας, δεν το αρνούμαι.
Και για αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν δούλεψα με ανθρώπους του εξωτερικού, και είδα πως δουλεύουν.
Ο καθένας στο πεδίο του, με σεβασμό του ρόλου που ανέλαβαν (η “σύμβαση” που λέγαμε) και αφού ο καθένας ολοκληρώσει τη δουλειά του, τότε γίνεται η αξιολόγησή της (και κάποιες φορές απόρριψή της).
Ακόμη και αν φέρεις λάθος αποτέλεσμα σε αυτό που ανέλαβες και σε απολύσουν, σε έχουν τουλάχιστον αφήσει να προσπαθήσεις. Έχεις ουσιαστικά την ευθύνη, και αυτό είναι πολύ καλό.
Η κατάσταση αυτή ισχύει σε όλους τους τομείς της εργασίας, από το να παίζεις μουσική σε μια ορχήστρα μέχρι το να είσαι πρόεδρος μιας οργάνωσης.
Λέτε για αυτό να φέρνουν και μεγαλύτερα αποτελέσματα, και να καταφέρνουν να κάνουν πραγματικότητα τεράστια και ριψοκίνδυνα επιχειρήματα, ενώ εμείς κολλάμε ακόμη και στα βασικά;
Δεν πιστεύω βέβαια ότι με αυτό το κειμενάκι θα αλλάξουν τα πράγματα, ότι θα διορθωθούμε.
Αλλά την επόμενη φορά που “ο άλλος είναι απατεώνας και δεν ξέρει τη δουλειά του”, ας αναλογιστούμε μήπως αυτό που μιλάει μέσα μας είναι τελικά ένας καταπιεσμένος ανθρωπάκος που επειδή δεν του έδωσαν ποτέ την ευκαιρία να δημιουργήσει, δεν έμαθε ποτέ να σέβεται την ευθύνη, ούτε τη δημιουργικότητα.
Και ας δώσουμε την ευκαιρία στους άλλους να δημιουργήσουν, να παλέψουν, να πετύχουν! Ας τους δώσουμε την ευθύνη και ας τους αξιολογήσουμε μετά το πέρας της προσπάθειάς τους!
Τότε θα μπορέσουν να τη δώσουν και εκείνοι σε εμάς.