Το Πολυτεχνείο είναι μια στάση απέναντι στην απάθεια και την παραίτηση. Ακριβώς αυτό ήταν και τότε, τον Νοέμβρη του 1973 όταν οι φοιτητές αποφάσισαν να αντιδράσουν στο «δεδομένο» και «τετελεσμένο» που ζούσε η ελληνική κοινωνία από τον Απρίλιο του 1967: Τη χούντα των συνταγματαρχών.
Το Πολυτεχνείο του Νοέμβρη του 1973, αποκορύφωμα της αντιδικτατορικής πάλης, είναι ζωντανό. Δεν μπαίνει σε μουσείο.Τα αιτήματα για «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», «Εθνική ανεξαρτησία», «Έξω οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ», είναι ακόμα εδώ και παραμένουν αδικαίωτα. Η φλόγα του Νοέμβρη δεν έχει σβήσει και δεν θα σβήσει μέχρι να δικαιωθούν.
Το Πολυτεχνείο συμβολίζει ακριβώς αυτό που φοβούνται εκείνοι που κυβερνούν τον τόπο χρόνια τώρα: Ο λαός μπορεί να οργανωθεί και, ξεφεύγοντας από τη μοιρολατρία, να παλέψει, να επιβάλει άλλες λύσεις προς όφελος του, όπως τότε που στάθηκε περήφανος μπροστά στα αμερικανικά τανκς της χούντας.