Του Τσολάκη Πασχάλη
Κωνσταντινούπολη – Κωνσταντίνου Πόλις – Αμαρτωλή και Αγία
Μια Πόλη που για μια χιλιετία υπήρξε η Βασιλίδα των πόλεων.
57 ημέρες πολιορκείται η θεοσκέπαστη πόλη. Ο Βασιλέας αγωνίζεται με τους εναπομείναντες μαχητές. Αρνείται να παραδώσει την πόλη. Η βοήθεια που περιμένει δεν έρχεται.
Δεν φαίνεται στόλος πουθενά, δεν υπάρχει βοήθεια. Οι ηγεμόνες της δύσης εγκατέλειψαν την Βασιλεύουσα και το λαό της. Πρόδωσαν την τιμή της Χριστιανοσύνης.
Ο λαός, αυτός ο περήφανος και βασανισμένος, πήρε απόφαση να τραβήξει το δρόμο του Γολγοθά. Να βαδίσει στο θάνατο. Οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμες. Όχι δεν θα λύγιζαν. Ο θάνατος ήταν ο τελευταίος προμαχώνας.
Υπήρχε μια προφητεία που έλεγε πως η πόλη δεν θα πέσει παρά μόνο όταν η σελήνη, καίτοι γεμάτη, φανεί λειψή στο δίσκο της. 24 Μαΐου η σελήνη φάνηκε ολόλαμπρη, ένας δίσκος κόκκινος σαν αίμα στην αρχή που ολοένα λεύκιαζε κι ολόκληρη η βασιλεύουσα λούστηκε στα ασήμια της. Και ξάφνου θάμπωσε, σκοτείνιασε, η σελήνη χάνεται, η πανσέληνος γίνεται μισή…η προφητεία…η προφητεία…
Η Βασιλεύουσα, η ζηλευτή και ποθητή πόλη άρχισε να ψυχορραγεί…
Μια πόλη που γνώρισε τη δόξα, την χλιδή, την πολυτέλεια, αλλά και τις έριδες, τις δολοπλοκίες και τη διαφθορά. Γνώρισε αυτοκράτορες γενναίους, ικανούς, τίμιους, αγωνιστές, αλλά και μίζερους, αυταρχικούς, δολοπλόκους, δειλούς και ανίκανους.
Αυτοκρατόρισσες που τίμησαν το στέμμα αλλά και αυτοκρατόρισσες που το ατίμασαν.
«Σκύβει ο αντρειωμένος προς το άγιο δισκοπότηρο να μεταλάβει το αίμα και το σώμα του Χριστού. Κανείς δεν μπορεί να συγκρατήσει τον σπαραγμό του. Ο Βασιλέας παραδίδει την πόλη του και το σκήπτρο του, να τα διαφυλάξουνε. Ο Βασιλέας ετοιμάζεται για το θάνατο, για τη θυσία.
Αυτός ο Βασιλέας που μόλις ανέλαβε τη βασιλίδα το 1449 είχε τρεις μεγάλες πληγές. Να πληρώνει φόρο 10.000 δουκάτα στο Μουράτ. Φόρος που έβγαινε από τα εξαθλιωμένα πουγκιά του λαού (κάτι συμπτώσεις!). Την θέση του Βασιλέα έπρεπε να την εγκρίνει ο Σουλτάνος. Και η τρίτη πληγή οι Φράγκοι, οι Βενετοί και οι Γενοβέζοι (πλην εξαιρέσεων) που πρόδωσαν την τιμή της Χριστιανοσύνης.
Σφίγγουνε οι μάνες τα παιδιά στον κόρφο τους και οι γέροντες τα παλικάρια τους. Αυτά που θα πολεμήσουν το πρωί πίσω από τις κλειδωμένες καστρόπορτες. Ο αυτοκράτορας ψάλει με το λαό του κι ύστερα φεύγει. Δεν ξαναείδε το λαό του. Γιατί η λευκαύγεια δεν τον βρήκε ανάμεσα στους ζωντανούς!» Μ. Λαμπαδαρίδου Πήραν την Πόλη πήραν την…
Σπαρακτικές κραυγές συγκλόνισαν την πόλη. Εάλω! Εάλω η Πόλις!
Ράγισαν τα θεμέλια της οικουμένης και ο πόνος και η θλίψη επισκίασαν τον ουρανό του κόσμου και τις καρδιές των ανθρώπων.
Η λαϊκή μούσα μίλησε για θέλημα θεού. Το θέλημα θεού ίσως ερμηνεύεται σαν μια δίκαιη τιμωρία. Η αλαζονεία της εξουσίας, η ηδονή της χλιδής, οι φιλονικίες, οι φόνοι και οι έριδες για τη νομή της εξουσίας, τα σκάνδαλα, ο πλουτισμός η σήψη και η φθορά των αξιών έχουν το τίμημα τους. Πικρό, σκληρό, βίαιο.
Η Βασιλίδα ήταν αδύνατον να σωθεί από μόνη της στην κατάσταση που βρίσκονταν. Εκτός κι αν ξεσηκώνονταν οι χριστιανοί ηγεμόνες της Δύσης. Όμως η Δύση δεν ανταποκρίθηκε. Έκρυψε το πρόσωπο της στη σιωπή και την ντροπή.
Η Πόλη – ο Βασιλέας, η Αγία Σοφία έγιναν θρύλοι στους αιώνες. Η θυσία είναι η αέναη μεγαλοσύνη του ανθρώπου που αναδύει θύμισες, αίματα και αρώματα.
Απεναντίας η Τραπεζούντα που δεν έπεσε αλλά παραδόθηκε λίγα χρόνια αργότερα στον Μωάμεθ από τον αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Δαβίδ, παρά την αντίθεση του λαού για αγώνα μέχρι εσχάτων, πέρασε σαν υποδεέστερο ιστορικό γεγονός.
Τον Γενναίο η μούσα τον μαρμάρωσε, ενώ ο Δαβίδ λίγα χρόνια μετά την παράδοση εκτελέστηκε μαζί με τα 7 παιδιά του από τον Μωάμεθ.
Για αυτό γράφουν οι ποιητές πως τον γενναίο τον γνωρίζει κανείς όχι από την άνοδό του αλλά από την πτώση του!!