Η σύγκρουση γύρω από την Ουκρανία, που αρχικά φαινόταν να είναι μια αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, εξελίσσεται πλέον σε μια πολυδιάστατη γεωπολιτική κρίση, όπου εμπλέκονται ενεργά και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις.
Κι όταν λέμε «ευρωπαϊκές δυνάμεις», εννοούμε κυρίως τη Βρετανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, οι οποίες, παρά την οικονομική και πολιτική τους εξάρτηση από τις ΗΠΑ, φαίνεται να προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους σε έναν πόλεμο που κινδυνεύει να καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει από τις ευρωπαϊκές οικονομίες.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι απλό και ταυτόχρονα εκρηκτικό: Γιατί αναλαμβάνουν αυτά τα επικίνδυνα ρίσκα; Τι έχουν να κερδίσουν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες από τη συνέχιση αυτής της πολιτικής, όταν τα οικονομικά συμφέροντα των πολιτών τους βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο; Και εδώ αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα προβλήματα: η στρατηγική τους έχει παραδοθεί σε μια πολιτική του «θα δούμε τι θα γίνει», χωρίς να υπολογίζεται το κόστος των στρατιωτικών εξοπλισμών και των κυρώσεων που πλήττουν τις οικονομίες τους. Οι επιπτώσεις για τους πολίτες; Αύξηση του κόστους ζωής, ανεργία, ύφεση και μια διαρκής αίσθηση ανασφάλειας.
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τους Γερμανούς. Μπορεί να θεωρούν ότι, μέσω της υποστήριξης στον πόλεμο στην Ουκρανία, επιδιώκουν μια επιστροφή σε ρόλο στρατιωτικής δύναμης, αποδεσμευμένοι από τα δεσμά της ήττας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν, όμως, οι Γερμανοί ψάχνουν για μια «εκδίκηση» ή για έναν τρόπο να ξαναπάρουν τα ηνία της Ευρώπης, η στρατηγική τους είναι τουλάχιστον αμφισβητήσιμη. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, όμως; Τι ακριβώς προσπαθούν να πετύχουν; Ποιο είναι το όφελος για τη Γαλλία και τη Βρετανία, όταν η υποστήριξή τους στον πόλεμο σημαίνει κυριολεκτικά την καταστρατήγηση των οικονομικών τους βάσεων και την πιθανότητα να βυθιστούν σε μια χρόνια ύφεση;
Η αλήθεια είναι ότι το «κόμμα του πολέμου», το οποίο κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ από την εποχή Ομπάμα και μέχρι σήμερα με τη διοίκηση Μπάιντεν, έχει πια φτάσει να έχει μεγάλη επιρροή και στην Ευρώπη. Στη Δύση, οι άνθρωποι που αποτελούν τον πυρήνα αυτής της παράλογης πολιτικής, όπως ο Άντονι Μπλίνκεν και η Βικτώρια Νούλαντ, φαίνεται ότι συνεχίζουν να κινούν τα νήματα και να προωθούν μια στρατηγική που περιλαμβάνει την ασφυκτική πίεση προς τη Ρωσία με την ελπίδα ότι θα προκύψει κάποιο όφελος για τους Δυτικούς. Αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι: Ποιο είναι το όφελος για τους Ευρωπαίους, πέρα από την ικανοποίηση να βλέπουν τη Ρωσία σε αδιέξοδο; Γιατί πρέπει η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία να εμπλέκονται σε έναν πόλεμο, όταν γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Ρωσία δεν θα ηττηθεί και η Ουκρανία, αν δεν διαλυθεί πλήρως, θα βυθιστεί σε έναν ατελείωτο πόλεμο;
Ας μην τρελαθούμε: η Ουκρανία δεν είναι παρά ένα «οικόπεδο» γεωπολιτικών συμφερόντων για τις μεγάλες δυνάμεις. Μακρόν, Στάρμερ, Μέρτς και άλλοι, με το απαραίτητο support από το πολιτικό τους προσωπικό, πουλάνε ρωσοφοβία για να περιορίσουν την αντιπολίτευση στις χώρες τους. Μια στρατηγική που βασίζεται στο φόβο, στο χάος, και στην επιβολή «προετοιμασίας για πυρηνικό πόλεμο» με την απίστευτη πρόταση για «κιβώτια επιβίωσης»! Όλα αυτά, όταν οι οικονομίες τους σέρνονται σε ένα αδιέξοδο από τα υπερβολικά χρέη και την απογοητευτική πορεία των στρατιωτικών δαπανών, που εκτοξεύονται στα ύψη, παρασύροντας την κοινωνία σε συνθήκες ακραίας κρίσης.
Η Ευρώπη, λοιπόν, είναι έτοιμη να οδηγηθεί σε μία οικονομική καταστροφή για να «εκπληρώσει τις επιθυμίες» του αμερικανικού «κόμματος του πολέμου». Η οικονομία της βρίσκεται ήδη σε μια πορεία υπερβολικού χρέους, με τις ΗΠΑ στην κορυφή του πίνακα, και ακολουθούν η Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Γερμανία. Όμως, ποιο είναι το σχέδιο; Γιατί αυτές οι χώρες πρέπει να ρισκάρουν για μια νίκη που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ;
Και έρχονται μετά οι Έλληνες πολιτικοί. Πόσο σοβαρά έχουν αναλογιστεί την οικονομική κατάσταση της χώρας; Αν η πολεμική ατμόσφαιρα περιορίσει τον τουρισμό, που είναι η κύρια πηγή εσόδων της χώρας, ποιος θα πληρώσει το τίμημα; Οι ίδιοι πολιτικοί που σήμερα παίζουν το παιχνίδι των ελίτ, με στόχο να διατηρήσουν τις θέσεις τους και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών; Προφανώς, το «εθνικό συμφέρον» δεν είναι παρά μια έννοια που χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τις πολιτικές που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εξουσιαστών, αφήνοντας την κοινωνία να πληρώσει τον λογαριασμό.