Παρά τη γενικευμένη επιθυμία της διεθνούς κοινότητας —αλλά και πολλών Ρώσων και Ουκρανών πολιτών— για τερματισμό του ρωσοουκρανικού πολέμου, υπάρχουν ισχυρά κέντρα που φέρονται να επιδιώκουν τη συνέχισή του.
Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τμήμα του Δημοκρατικού Κόμματος των Ηνωμένων Πολιτειών, το Ηνωμένο Βασίλειο και, κυρίως, ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
Οι λόγοι που ωθούν τις δυτικές κυβερνήσεις στη διατήρηση της σύρραξης είναι κυρίως γεωπολιτικοί και οικονομικοί. Αντιθέτως, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, ο Ζελένσκι φέρεται να επιδιώκει την παράταση της ένοπλης σύγκρουσης για λόγους που σχετίζονται με την προσωπική του πολιτική και φυσική επιβίωση.
Τα δεδομένα στο πεδίο των μαχών δείχνουν μια αρνητική τροπή για την Ουκρανία, η οποία φαίνεται να έχει υποστεί σημαντικές στρατιωτικές και εδαφικές απώλειες. Οι συνέπειες αυτών των εξελίξεων κρίνονται ως μη αναστρέψιμες, με την επαναφορά της κατάστασης μέσω διπλωματικών κινήσεων να θεωρείται εξαιρετικά απίθανη.
Ο Ζελένσκι, ως πολιτική μορφή που ταυτίστηκε απόλυτα με την ένοπλη αντίσταση, ενδέχεται να μην έχει ρόλο στην μεταπολεμική Ουκρανία, η οποία θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις συνέπειες της ήττας. Ιστορικά, οι ηττημένες χώρες τείνουν να αναζητούν υπεύθυνους, και η Ουκρανία ενδέχεται να μην αποτελέσει εξαίρεση.
Ήδη υπάρχουν ενδείξεις ότι οι ξένοι σύμμαχοι της χώρας έχουν διασφαλίσει συμφέροντα και ερείσματα στο ουκρανικό έδαφος για τις επόμενες δεκαετίες, είτε μέσω οικονομικής είτε στρατιωτικής συνδρομής. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ένας μεγάλος αριθμός Ουκρανών θεωρεί ότι οδηγήθηκε σε μια καταστροφική σύγκρουση με σημαντικό κόστος, τόσο σε ανθρώπινες ζωές όσο και σε εθνικά εδάφη και πόρους.
Η επόμενη μέρα ενδέχεται να είναι ιδιαίτερα δύσκολη για τον πρόεδρο Ζελένσκι, καθώς πληθαίνουν οι φωνές που προβλέπουν πως η μεταπολεμική του πορεία δεν θα περιλαμβάνει το προεδρικό μέγαρο, αλλά πιθανόν τη δικαστική αίθουσα. Το ενδεχόμενο αυτό, κατά ορισμένους παρατηρητές, αποτελεί και έναν από τους βασικούς λόγους για τους οποίους εμφανίζεται να αποφεύγει κάθε συζήτηση περί ειρηνευτικής διαδικασίας.