Με βάση το προηγούμενο άρθρο μου στον «Εθνικό Κήρυκα» δυσκολεύομαι να φτάσω στη σκέψη ότι ο νέος χρόνος μπορεί να έχει και ευχάριστες εκπλήξεις, παρά του ότι ολόψυχα το εύχομαι.
Κι αυτό γιατί η ρεπουμπλικανική πολιτεία στο ξεκίνημά της μπορεί κάπως να προσομοίαζε με δημοκρατία στην πορεία της, όμως, απομακρύνθηκε πολύ από αυτήν, τόσο ώστε η αρχή ο καθένας για πάρτη του να έχει κατισχύσει έναντι πάντων.
Ο καθένας για πάρτη του είναι μια αρχή που επιτρέπεται σε ρεπουμπλικανικό καθεστώς να ανθίσει, αρχή που εκπορεύεται από το πρότυπο παραγωγής, όπου οι διαθέτοντες κεφάλαια, δηλαδή οι καπιταλιστές, τα επενδύουν για παραγωγή προϊόντων και σε καθεστώς σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ τους, στη βάση ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, πασχίζουν να τα πωλήσουν σε μια αγορά που την παρουσιάζουν και ως ελεύθερη, κάτι που ακόμα και υπουργοί, όπως ο πρώην υπουργός Eργασίας (Secretary of Labor) των ΗΠΑ Robert Reich, θεωρούν πως αυτή δεν υπήρξε ποτέ.
Και πως, άλλωστε, μπορεί να υπάρξει ελεύθερη αγορά, που ονειρευόταν και ο Aνταμ Σμιθ, σε ένα τέτοιο σκληρό ανταγωνισμό, ο οποίος, αντικειμενικά, οδηγεί στο σχηματισμό μονοπωλίων και καρτέλ, που έργο τους είναι να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους ρυθμίζοντας την ποσότητα της παραγωγής και ως εκ τούτου και τη ζήτηση; Αυτή την αδυναμία προσπάθησε ο Κέυνς το 1936 να ξεπεράσει με την επινόηση-συμβουλή που επιτρέπει κρατικές παρεμβάσεις, που απαγόρευε ο Ανταμ Σμιθ, και οι οποίες συνδέονται με αυξήσεις των τραπεζικών επιτοκίων δανεισμού με τις οποίες περιορίζεται το διαθέσιμο ρευστό, κάτι που οδηγεί στη μείωση της ζήτησης και την πτώση των τιμών.
Με την πάροδο του χρόνου, στην εξουσία ανέβηκαν και σοσιαλδημοκράτες, σοσιαλίζοντες της δημοκρατικής, δήθεν, αριστεράς και λοιποί, οι οποίοι αύξησαν τον αριθμό και το είδος των κρατικών παρεμβάσεων με στόχο την προστασία των ευάλωτων νοικοκυριών από τις επιδιώξεις των μονοπωλίων και των καρτέλ να αυξάνουν τα κέρδη τους διά της αισχροκέρδειας. Αυτό οδήγησε τα μονοπώλια και τα καρτέλ στην επιχείρηση ελέγχου των απαραίτητων για την υποστήριξη των συμφερόντων τους πολιτικών. Το ρεπουμπλικανικό πολιτικό σύστημα, λόγω του τρόπου ανάδειξης των πολιτικών σε θέσεις εξουσίας, κρατά, διαχρονικά, την πόρτα ανοιχτή στις επιδιώξεις των μονοπωλίων και των καρτέλ, μέσω των οποίων το χρήμα έχει εισβάλει στην πολιτική που μετατράπηκε από ανεξάρτητη σε πλήρη εξαρτημένη. Με αποτέλεσμα οι καλές προθέσεις των αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών να μένουν εσαεί ανεκπλήρωτες.
Ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος και καθηγητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης Jeffry Sacks σε πρόσφατο άρθρο του μας πληροφορεί ότι στις ΗΠΑ υπάρχουν μόνον δύο ειδών πολιτικοί, οι πολύ πλούσιοι και αυτοί που υποστηρίζονται με χρήμα και διάφορες άλλες διασυνδέσεις από μονοθεματικά λόμπυ. Η κατάσταση αυτή δεν περιορίζεται μόνον στις ΗΠΑ. Το φαινόμενο είναι διεθνές και για το λόγο αυτό η φασίζουσα ακροδεξιά έχει πάρει τα πάνω της παντού. Αυτή ενδημεί και εξελίσσεται σε χιτλερικές μορφές διακυβέρνησης, όπως είναι οι δικτατορίες του Πούτιν και των διαφόρων μουλάδων στις ισλαμικές χώρες, στις οποίες η πλειοψηφία των πολιτών εκ των υστέρων θα κάνουν, όπως και η γερμανική την εποχή του Χίτλερ που μας έλεγε πως δεν ήξερε τίποτα για τα απάνθρωπα εγκλήματα του Χίτλερ.
Στις ΗΠΑ βρισκόμαστε προς ώρας στο στάδιο με πολιτική θέση: πρώτα η Αμερική για να αντικατασταθεί στην πορεία στη μορφή στην οποία μετεξελίχθηκε και η δημοκρατία της Βαϊμάρης. Οι εξελίξεις αυτές στις ΗΠΑ είναι ήδη πολύ αρνητικές για την ΕΕ (Ευρωπαϊκή Ένωση) και το ΝΑΤΟ. Ο Παναμάς ήδη δέχεται τις πρώτες, χιτλερικού τύπου, απειλές, ενώ αυτές προς το ΝΑΤΟ και την ΕΕ έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτές προς τον Παναμά. Οι δηλώσεις του Τραμπ για την περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, στο πλαίσιο της πολιτικής: Πρώτα η Αμερική, μπορεί να οδηγήσει στην εξέλιξη που θα αναδεικνύει τον Ερντογάν σε σερίφη της περιοχής, εξαιρώντας προς ώρας το Ισραήλ. Δεν είναι δυνατόν να απειλείς τους συμμάχους σου, αντί να συζητάς τη βελτίωση της συμμαχίας σε τομείς που μετά τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και με διαλυμένη την Ευρώπη οι ΗΠΑ έπρεπε εκ των πραγμάτων να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της συμμαχίας. Οι δε πρώτες παρεμβάσεις του Μασκ (γεννημένος στη Νότια Αφρική του Απαρτχάιντ) στη Γερμανία, δεν κρύβουν τη λατρεία του προς το ναζιστικό κόμμα, με αποτέλεσμα να μην αφήνουν περιθώρια για άλλες σκέψεις στις οποίες η ΕΕ θα πρέπει να αντιδράσει ανάλογα.