Ακόμα και πριν από τις εκλογές της Αμερικής, ο κόσμος ήταν ασταθής, με πολέμους να μείνουν στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, μεταξύ άλλων περιοχών, και με αυξανόμενες εντάσεις στο Ειρηνικό.
Οι επόμενες δέκα εβδομάδες θα μπορούσαν να φέρουν νέες απειλές. Ο Ντόναλντ Τραμπ θέλει να ανατρέψει την αμερικανική εξωτερική πολιτική, αλλά δεν θα αναλάβει καθήκοντα πριν από τις 20 Ιανουαρίου.
Η εξουσία της απερχόμενης κυβέρνησης του Τζο Μπάιντεν φθίνει. Αυτό δημιουργεί μια περίοδο αβεβαιότητας, την οποία θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν οι εχθροί της Αμερικής, παραβιάζοντας κανόνες και κλιμακώνοντας συγκρούσεις για να κατοχυρώσουν. Παρά τις διαφορές τους, οι ομάδες του κ. Μπάιντεν και του κ. Τραμπ πρέπει να συνεργαστούν για να τους αποτρέψουν.
Οι πρώτοι διορισμοί του κ. Τραμπ υποδηλώνουν ότι η εξωτερική της πολιτική είναι πράγματι ριζοσπαστική. Ο Μάρκο Ρούμπιο και ο Μάικ Βαλτζ, οι επιλογές του για Υπουργεία Εξωτερικών και σύμβουλο εθνικής ασφάλειας ανάλογα, μπορούν να ακούγονται σαν παραδοσιακοί συντηρητικοί, σκληροί απέναντι στην Κίνα και τον Ιράν. Όμως βρίσκονται εκεί που βρίσκονται επειδή έχουν υιοθετήσει τις θέσεις του Τραμπ: φανερή αφοσίωση στον εγκέτη, ανυπομονησία για το ΝΑΤΟ και τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Ο νέος «τσάρος» του εμπορίου μπορεί να είναι ο Ρόμπερτ Λαιτχάιζερ, ένας ακραίος προστατευτής που ανυπομονεί να ξεκινήσει νέο δασμολογικό πόλεμο. Το Πεντάγωνο θα αναλάβει έναν αρχάριο που είναι πρόθυμος να «καταστήσει» το βαθύ κράτος. Ο κ. Τραμπ φαίνεται πρόθυμος να κάνει συμφωνίες και να λάβει αντισυμβατικές συμβουλές. Η ομάδα του δεν συμφωνεί ακόμη με τους κανόνες για τη χρήση ασφαλών επικοινωνιών και αγνοεί την παράδοση ότι μια εισερχόμενη κυβέρνηση απέχει από εξωτερικές συναλλαγές μέχρι να αναλάβει καθήκοντα. Στις 8 Νοεμβρίου τηλεφώνησε στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, πρόεδρο της Ουκρανίας, με τον Έλον Μασκ στη γραμμή.
Αντιμέτωπες με αυτή την κατάσταση, οι χώρες έχουν κίνητρο να δημιουργήσουν γρήγορα τετελεσμένα, τα οποία θα θέσουν σε ευνοϊκή θέση τον Ιανουάριο. Κάποια από αυτά είναι θετικά: παραδείγματος χάριν, οι σύμμαχοι των ΗΠΑ που απέφευγαν τις αμυντικές δαπάνες ξαφνικά τις αυξάνουν. Άλλα μπορεί να είναι διασπαστικά. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν μπορεί να κλιμακώσει την επίθεσή του για να αρπάξει περισσότερη ουκρανική γη πριν ξεκινήσουν τυχόν ειρηνευτικές συνομιλίες.
Το Ισραήλ μπορεί να χτυπήσει τη Γάζα, τον Λίβανο και άλλο, ελπίζοντας ότι η νέα διοίκηση που θα επιτρέψει να «ολοκληρώσει τη δουλειά» στο Ιράν και να συμφωνήσει σε ετεροβαρείς εκεχειρίες. Η Κίνα μπορεί να δοκιμάσει πόσο μπορεί να εκφοβίσει την Ταϊβάν ή τις Φιλιππίνες χωρίς να προκαλέσει σοβαρή αντίδραση. Οι εντάσεις στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας αυξάνονται.
Οι κυβερνήσεις Μπάιντεν και Τραμπ αλληλοαποστρέφονται, αλλά έχουν ένα κοινό συμφέρον να αποτρέψουν τέτοια γεγονότα. Μπορεί να είναι αχάριστο καθήκον, αλλά η ομάδα του κ. Μπάιντεν έχει την υποχρέωση να χρησιμοποιήσει την εναπομείνασα επιρροή της, η οποία πηγάζει κυρίως από τη στρατιωτική υποστήριξη προς τους συμμάχους, για να αποτρέψει το χάος της απερχόμενης περιόδου. Αν ο κ. Τραμπ πιστεύει ότι ένα χαοτικό τέλος της προεδρίας του Μπάιντεν θα τον βοηθήσει να ξεχωρίσει ευνοϊκά συγκριτικά, θα πρέπει να ξανασκεφτεί. Αν φτάσει στον Λευκό Οίκο με μια ήττα στην Ουκρανία, μια πυρκαγιά στη Μέση Ανατολή και κινεζικά πλοία να δρουν ανεξέλεγκτα, το έργο του είναι πολύ δυσκολότερο.
Επομένως, και οι δύο ομάδες θα πρέπει να συμφωνήσουν και να διατυπώσουν ένα κοινό πλαίσιο για την απερχόμενη περίοδο. Για να κρατήσει τον αρπακτικό κ. Πούτιν μακριά, η Αμερική πρέπει να στείλει περισσότερα όπλα στην Ουκρανία και να χαλαρώσει τους περιορισμούς για τη χρήση πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Στη Μέση Ανατολή, και οι δύο ομάδες θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν στο Ισραήλ ότι μια μονομερής επίθεση στις πυρηνικές του Ιράν τις επόμενες εβδομάδες δεν θα λάβει αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη, την οποία πιθανότατα θα απαιτούσε να επιτύχει.
Στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, η Κίνα χρειάζεται να ακούσει ότι η θέση της Αμερικής για τα θαλάσσια δικαιώματα δεν έχει αλλάξει. Οι μελλοντικοί ιστορικοί μπορούν να περιγράψουν τις επόμενες δέκα εβδομάδες ως τη στιγμή που η Αμερική μετατοπίστηκε από τον μεταπολεμικό διεθνισμό του 1945 σε μια νέα και περισσότερο απομονωτική εξωτερική πολιτική. Αλλά αν οι ομάδες Μπάιντεν και Τραμπ ενεργήσουν σοφά, η περίοδος της απερχόμενης διακυβέρνησης δεν χρειάζεται να φέρει το παγκόσμιο χάος.