Ο αλαζονικός εκφοβισμός της Ουάσιγκτον ενέτεινε την ανατρεπτική συμπεριφορά εκ μέρους των μακροχρόνιων αντιπάλων και δημιούργησε νέους εχθρούς στις τάξεις των προηγουμένως ουδέτερων δυνάμεων
Μια ιδιαίτερα κακή πτυχή της εξωτερικής πολιτικής του Joe Biden ήταν ο τρόπος με τον οποίο οδήγησε διαφορετικές χώρες στο διεθνές σύστημα να ενωθούν για να αντιταχθούν στις Ηνωμένες Πολιτείες, σύμφωνα με ανάλυση του Ted Galen Carpenter, ερευνητή των Randolph Bourne Institute και Libertarian Institute.
Εν ολίγοις, ο αλαζονικός εκφοβισμός της Ουάσιγκτον ενέτεινε την ανατρεπτική συμπεριφορά εκ μέρους των μακροχρόνιων αντιπάλων και δημιούργησε νέους εχθρούς στις τάξεις των προηγουμένως ουδέτερων δυνάμεων.
Οι επίμονες προσπάθειες της αμερικανικής κυβέρνησης να πείσει τις απρόθυμες χώρες να υποστηρίξουν τη σταυροφορία ΗΠΑ-ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας είχαν ιδιαίτερα ατυχείς συνέπειες για τα αμερικανικά συμφέροντα.
Τι νέο φέρει ο Trump
Η εμφάνιση μιας νέας διοίκησης, ωστόσο, δημιουργεί νέες ευκαιρίες για ευεργετικές αλλαγές πολιτικής.
Ο εκλεγμένος πρόεδρος Donald Trump πρέπει να δώσει ύψιστη προτεραιότητα στη διακοπή της αναδυόμενης στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και Βόρειας Κορέας, υποστηρίζει ο Carpenter.
Η επίτευξη ενός τέτοιου στόχου, ωστόσο, απαιτεί δραματικές αλλαγές στις πολιτικές της Ουάσιγκτον προς τις δύο χώρες.
Η «ερωτοτροπία» της Μόσχας με την Πιονγκγιάνγκ απειλεί να παράγει ένα εξαιρετικά οδυνηρό μάθημα γεωπολιτικής για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Για δεκαετίες, η Ουάσιγκτον λατρεύει αδικαιολόγητα τη διεξαγωγή πολέμων φια αντιπροσώπων εναντίον άλλων χωρών.
Ήταν το σήμα κατατεθέν της στρατηγικής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, και φάνηκε να είναι μια μεγάλη επιτυχία, οδηγώντας τις σοβιετικές δυνάμεις από τη χώρα αυτή με μικρό κίνδυνο ή κόστος για την Αμερική.
Οι μεταγενέστερες προσπάθειες σε μέρη όπως η Συρία ήταν αναμφισβήτητα λιγότερο επιτυχημένες, αλλά η προσέγγιση του πολέμου με πληρεξούσιους δεν έχασε ποτέ την ελκυστικότητά της σε πολλούς αξιωματούχους των ΗΠΑ.
Αυτό το σημείο έγινε αδιαμφισβήτητο όταν η Ουάσιγκτον και οι βασικοί σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ αγκάλιασαν τη στρατηγική της χρήσης της Ουκρανίας ως στρατιωτικού αντιπροσώπου εναντίον της Ρωσίας.
Ο «ξενοδόχος»
Ωστόσο, η κυβέρνηση του Vladimir Putin έχει πλέον αποδείξει ότι είναι ικανή και πρόθυμη να χρησιμοποιήσει τη Βόρεια Κορέα ως δικό της στρατιωτικό αντιπρόσωπο.
Όχι μόνο το Κρεμλίνο απέκτησε μια νέα, άφθονη πηγή συμβατικού οπλισμού, αλλά οι μονάδες της Βόρειας Κορέας φέρονται να μάχονται τις ουκρανικές δυνάμεις εντός της Ουκρανίας.
Αυτή η εξέλιξη συνιστά μια επικίνδυνη κλιμάκωση σε μια ήδη επικίνδυνη σύγκρουση.
Μόλις ο Trump αναλάβει τα καθήκοντά του, η νέα κυβέρνηση πρέπει να είναι έτοιμη να αλλάξει αμέσως τη δομή κινήτρων τόσο για τη Μόσχα όσο και για την Πιονγκγιάνγκ.
Άλλωστε, απαιτούσε εξαιρετική πολιτική ανικανότητα εκ μέρους της Ουάσιγκτον να οδηγήσει τη Ρωσία στο συμπέρασμα ότι έπρεπε να δημιουργήσει μια νέα συμμαχία με τη Βόρεια Κορέα.
Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η νέα, μη κομμουνιστική κυβέρνηση της Ρωσίας υπέγραψε τις περισσότερες πτυχές της πολιτικής της Δύσης έναντι της Πιονγκγιάνγκ, συμπεριλαμβανομένης μιας μακράς λίστας οικονομικών κυρώσεων.
Το να επιστρέψει το Κρεμλίνο σε μια πιο ουδέτερη στάση δεν θα πρέπει να είναι τόσο δύσκολο.
Ωστόσο, θα απαιτηθεί ο τερματισμός της χρήσης της Ουκρανίας από την Ουάσιγκτον ως αντιρωσικού γεωστρατηγικού αντιπροσώπου -ειδικά η εγκατάλειψη του προκλητικού ονείρου να πείσει τη Ρωσία να ανεχθεί την ένταξη του Κιέβου στο ΝΑΤΟ.
Οι ηγέτες των ΗΠΑ δεν θα έπρεπε ποτέ να έχουν αποτολμήσει να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο εξαρχής, αναφέρει ο Carpenter.
Μη παραγωγική προσπάθεια
Το να καταλήξει το καθεστώς του Kim Jong-un στο συμπέρασμα ότι η χρήση βορειοκορεατικών στρατευμάτων ως «τροφή για κανόνια» σε έναν πόλεμο στην άλλη άκρη του κόσμου δεν είναι καλή ιδέα και δεν θα πρέπει να είναι και τόσο δύσκολη.
Ωστόσο, η Ουάσιγκτον δεν μπορεί απλώς να συνεχίσει το θορυβώδες, μη παραγωγικό status quo της προσπάθειας απομόνωσης της Βόρειας Κορέας και του εξαναγκασμού της Πιονγκγιάνγκ να εγκαταλείψει τα πυρηνικά της όπλα.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης του θητείας, ο Trump φαινόταν για λίγο να το συνειδητοποιεί αυτό και είχε ανοίξει έναν παραγωγικό διάλογο με τον Kim.
Αλλά η έντονη δικομματική αντίθεση από τα μυωπικά γεράκια στο Κογκρέσο (και από ορισμένους από τους συμβούλους του ίδιου του προέδρου) εκτροχιάστηκε εκείνα τα αρχικά υποσχόμενα σημάδια αλλαγής.
Ξεκινώντας με τη διπλωματία
Παρά όλα τα εμπόδια, ο Trump πρέπει να προσπαθήσει να αναβιώσει αυτή την εμβρυϊκή σχέση.
Ένα καλό πρώτο βήμα θα ήταν η σύναψη επίσημων διπλωματικών σχέσεων με την Πιονγκγιάνγκ.
Είναι τόσο ανόητο όσο και επικίνδυνο για τις Ηνωμένες Πολιτείες να μην έχουν επίσημους δεσμούς με μια χώρα που τώρα διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο και αναπτυσσόμενο σύστημα βαλλιστικών πυραύλων.
Δεν χρειάζεται να είναι φίλοι με ένα καθεστώς όπως αυτό της Βόρειας Κορέας, αλλά πρέπει πάντα να προσπαθεί κανείς να κρατά ανοιχτούς τους δρόμους επικοινωνίας.
Ο Πρόεδρος Trump θα χρειαστεί να συγκεντρώσει κάθε ρανίδα θάρρους για να χαλαρώσει τις επικίνδυνα συγκρουσιακές σχέσεις της Ουάσιγκτον με τη Μόσχα και την Πιονγκγιάνγκ.
Ωστόσο, εάν επιτρέψει να τον εκφοβίσουν, ο Trump κινδυνεύει να οδηγήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε πολέμους εναντίον δύο δυνάμεων που διαθέτουν πυρηνικά όπλα.
www.bankingnews.gr