Είναι γεγονός ότι οι γνωστικοί χάρτες της πολιτικής δεν μπορούν να συμπλεύσουν με τις κοινωνίες και τα προβλήματα των λαών.
Απόστολος Αποστόλου
Το βλέπουμε και στις ΗΠΑ. Δύο υποψήφιοι οι οποίοι διεκδικούν την ηγεσία της χώρας τους, δίχως πολλές υποσχέσεις και προγράμματα, αλλά με ανακυκλώσιμα συνθήματα. Η Κάμαλα Χάρις πλήρως αποστασιοποιημένη από τα κοινωνικά προβλήματα εργάζεται αποκλειστικά και μόνο για τις ελίτ και τα λόμπι των συμφερόντων σε όλα τα επίπεδα.
Είναι πολιτικός που προστατεύεται από την παντοδυναμία του ηλεκτρονικού ενημερωτικού «περονισμού» και η οποία ανακυκλώνει όλα τα σχιζοφρενικά και μαζοχιστικά μοντέλα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής του Κλίντον και του Ομπάμα. Δηλαδή υπερασπίζεται ένα γραφειοκρατικό κοσμοπολιτισμό με μια άκριτη αποδοχή συμβόλων και θεσμών που λειτουργούν υπέρ μιας παγκοσμιοποιημένης ολιγαρχίας όπου όλα θα εξαντλούνται στην κατασκευασμένη ορθότητα της διατύπωσης που φέρνει η ατζέντα της νέας εποχής.
Οι Δημοκρατικοί από την εποχή του Κλίντον πολλαπλασίαζαν τους αποκλεισμένους, τους μη προνομιούχους και τους μη εγγυημένους. Και η Κάμαλα Χάρις προέρχεται από εκείνες τις διευθύνουσες ομάδες των Δημοκρατικών οι οποίοι με σθένος και πείσμα αδιάλυτο στο χρόνο ζεσταίνουν τις μηχανές της περιθωριοποίησης του λαού των ΗΠΑ.
Εξάλλου όσο περισσότερο αθωράκιστος είναι ο πολίτης τόσο πιο ελεγχόμενος καθίσταται. Και πέραν τούτου οι Δημοκρατικοί άλλαξαν τη βάση της ισχύουσας πολιτικής λογικής από την εποχή του Ρούσβελτ, που έλεγε ότι η αποσυμπίεση του πολίτη επιτυγχάνεται όταν εκείνος είναι ενταγμένος και αυτοπροσδιοριζόμενος. Οι Δημοκρατικοί έχουν αποδείξει ότι θέλουν την κοινωνία να υποτάσσεται στους μηχανισμούς ενός συστήματος και μιας «τεχνικής» θέλησης χωρίς αντίσταση και οι πολίτες να υπάρχουν ως κοινωνικοί λεπροί.
Η Κάμαλα Χάρις κεφαλαιοποιεί όλη εκείνη την πολιτική υστερία και τον κοινωνικό ψυχαναγκασμό τις τάσεις και τις συνιστώσες της παγκοσμιοποιημένης κατοχής με μια κατ’ επίφαση σικέ δημοκρατία. Μια δημοκρατία που πειραματίζεται επάνω στα νέα δεδομένα τα οποία οργανώνουν το δημοκρατικό άλλοθι του τοτέμ ενός εκφασισμένου μοντερνισμού και η οποία καταντά γραφική οπερέτα. Ας μη ξεχνάμε ότι η δημοκρατία έχει γίνει τώρα πια ένα κίνημα μόδας που απαιτεί την ανεκτικότητα η οποία βέβαια γεννά την αδιαφορία.
Η υποψήφια για την προεδρία στις ΗΠΑ Κάμαλα Χάρις αποτελεί τη γραμμική συνέχεια διαδοχής των αμερικανών πολιτικών οι οποίοι δημιούργησαν το κύκλωμα του δημοκρατικού εμφράγματος στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με το περιοδικό Housing Policy Debate και την ανάλυση του καθηγητή Dan Immergluck (καθηγητής στο Ινστιτούτο Αστικών Σπουδών στο Georgia State University in Atlanta) μιλώντας για την κρίση του κοινωνικού αποκλεισμού στους πολίτες των ΗΠΑ θα υποστηρίζει ότι: «Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν από τους Κλίντον και Ομπάμα ήταν σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματικές αναφορικά με τον περιορισμό των αυξανόμενων ανισοτήτων μεταξύ εισοδήματος και πλούτου.» Τις ίδιες πολιτικές ακολούθησε και ο Τζο Μπάϊντεν. Στη δε εξωτερική πολιτική με τους Δημοκρατικούς στην εξουσία Κλίντον, Ομπάμα, και Μπάϊντεν ο πλανήτης είχε πάντα πολέμους.
Οι Ρεπουμπλικάνοι με τον Τράμπ έναν πολιτικό ο οποίος έχει απορρίψει την παραδοσιακή ρητορική διεκδικούν για μια ακόμη φορά με αξιώσεις την ηγεσία του Λευκού Οίκου. Με τον Τράμπ είναι σαν να βρίσκεσαι μέσα σε μια γιγαντιαία διαφήμιση της νέας πραγματικότητας. Και μάλιστα με τον Ελον Μάσκ που υπερασπίζεται με θέρμη τον Τράμπ, αυτή η διαφήμιση προσλαμβάνει επίσης μια προοπτική διαστημικού ταξιδιού. Αυτό το ανοικονόμητο υπερφουτουριστικό σύμβολο που ονομάζεται Τράμπ αυτή τη φορά θα πρέπει να αποδείξει ότι δεν αποτελεί παρένθετο πρόσωπο της αμερικανικής ολιγαρχίας, αλλά μπορεί να ξεπεράσει όλες τις ερμηνείες που του έχουν αποδοθεί.
Εξάλλου οι ΗΠΑ δεν έχουν άλλη ευκαιρία, γιατί όλα δείχνουν ότι βρίσκονται στη χειρότερη κρίση που είχαν. Η νίκη της Κάμαλα Χάρις θα επιβεβαιώσει τους ψαλμούς του όρθρου του τέλους του αμερικανικού ονείρου. Από την άλλη πλευρά ο Τράμπ δεν έχει άλλη επιλογή παρά να εκλεγεί και να κυβερνήσει αντιπαλεύοντας τον παγκοσμιοποιημένο ολοκληρωτισμό. Γιατί έτσι μόνο οι ΗΠΑ θα μπορέσουν να κρατήσουν μια θέση στη σύγχρονη μορφή του κόσμου. Έτσι και αλλιώς ο κόσμος αλλάζει με την αναδιάρθρωση του, σ’ ένα πολυδιάστατο και «εντελώς άλλο» σύστημα κυριαρχίας. Αλλιώς ο Τράμπ θα κατηγορηθεί ότι λειτούργησε αποσυμπιεστικά στη συσσώρευση των κοινωνικών αντιδράσεων, απέναντι στις ελίτ και στα λόμπι βοηθώντας να βρεθούν οι ισορροπίες της κυριαρχίας.