Τα παλιά «καλά» χρόνια, όταν είχαμε (και είχαμε πολύ συχνά) «αναταράξεις» στη Μ. Ανατολή, ξέραμε ότι τελικά θα γίνει εκείνο που ήθελαν οι ΗΠΑ, και σε κάποιο βαθμό η Ευρώπη, μιας και οι οικονομικές σχέσεις τους με τα κράτη της περιοχής ήταν πολλές και πολύτιμες για τη γενικότερη οικονομία (ευμάρεια) της Δύσης.
Του Strange Attractor
Τι βλέπουμε σήμερα, εν όψει κινδύνου γενικής ανάφλεξης στην ευρύτερη περιοχή; Για την οποία ανάφλεξη κάποιοι μιλάνε ακόμη και για το ενδεχόμενο πυρηνικής σύρραξης;
Βλέπουμε μια ανεπαρκή διπλωματική παρουσία των ΗΠΑ, που δεν μπορεί να πιέσει το Ισραήλ, ούτε να επηρεάσει το Ιράν, και μια ΕΕ ανίκανη ακόμη και να παίξει κάποιον μετριοπαθή μεσολαβητικό ρόλο, προκειμένου να αποφευχθεί το χειρότερο.
Αναφορικά με την ΕΕ, που μας ενδιαφέρει περισσότερο μιας και είμαστε μέλος της, η ανικανότητα αυτή ίσως να οφείλεται στην εξέλιξη της γενικότερης μορφής της, η οποία τα τελευταία χρόνια θυμίζει περισσότερο φερέφωνο κάποιας ΜΚΟ, και στο γεγονός ότι αντί για μια στιβαρή Ένωση κρατών και οικονομιών, πιο πολύ μοιάζει με τοπικό σύλλογο δικαιωματιστών και ομφαλοσκόπων ακτιβιστών που έχουν χάσει κάθε επαφή με τη στυγνή πραγματικότητα.
Το αποτέλεσμα είναι η ΕΕ να πλήττεται από την εσωτερική διχόνοια και τη διαφοροποίηση των μελών της όσον αφορά καίρια ζητήματα, όπως π.χ. το ακανθώδες ζήτημα της (λαθρο)μετανάστευσης.
Πρόσφατα ο Ούγγρος Όρμπαν απείλησε να στείλει με λεωφορεία «μετανάστες» από τη χώρα του σε κεντρική πλατεία των Βρυξελλών, ενώ την ίδια ώρα ακροδεξιά κόμματα πετυχαίνουν σημαντικές εκλογικές νίκες πιέζοντας την ΕΕ να σοβαρευτεί επιτέλους όσον αφορά στους «μετανάστες».
Ο νέος πρωθυπουργός της Γαλλίας μάλιστα, δεσμεύτηκε να περιορίσει τη μετανάστευση στη χώρα του, ενώ ο Γερμανός ομόλογός του προχώρησε ακόμη και στο κλείσιμο των συνόρων, κόντρα στο πνεύμα της Συνθήκης Σένγκεν που μέχρι πρότινος αποτελούσε πυλώνα της «Νέας Ευρώπης».
Όλα αυτά απέχουν πολύ από τις «αθώες» εποχές, όπως π.χ. το 2015, τότε που στα δικά μας ο Σύριζα υποδεχόταν «ικέτες» και «επενδυτές» απ’ όπου γης με λικέρ και φοντάν στις ακτές των νησιών μας, ενώ η Γερμανία της Μέρκελ ζούσε το multi culti όνειρο υποδεχόμενη με ενθουσιασμό πάνω από ένα εκατομμύριο «πρόσφυγες πολέμου» από χώρες χωρίς πόλεμο, εκτός και αν το Πακιστάν ή η Αλγερία έχουν όντως πόλεμο και μας το κρύβει ο ΟΗΕ…
Κάτι αντίστοιχο με τις αντιδράσεις στη μετανάστευση που ζει η Ευρώπη βλέπουμε και στην Αμερική, όπου ο Τραμπ υπόσχεται απελάσεις εκατομμυρίων μεταναστών, μόνο που στην Ευρώπη στον χορό των αντιδράσεων από ακροδεξιά κόμματα μπήκαν τώρα και παραδοσιακοί κεντρώοι ή και σοσιαλδημοκράτες ηγέτες, που μάλλον έστω και αργά είδαν το φως, εκτός και αν απλά τρέμουν μην τυχόν και χάσουν την καρέκλα (και τη μασαμπούκα) μιας κι ο απλός πολίτης μοιάζει να συμφωνεί με τους πολέμιους των «λαθρό», και να ζει το αδιέξοδο της έως πρόσφατα πανίσχυρης multi culti κουλτούρας στο πετσί του.
Μια άλλη διαφοροποίηση μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ αναφορικά με τα τεκταινόμενα στη Μ. Ανατολή είναι και εκείνη της Ισπανίας και της Ιρλανδίας που έσπευσαν πρόσφατα και εν μέσω γενικού χαμού στη Γάζα να αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος, την ίδια ώρα που η Ursula von der Leyen εξέφραζε την παραδοσιακή στήριξη της Ευρώπης επισκεπτόμενη το Ισραήλ λίγες μόνο μέρες μετά την ύπουλη επίθεση της Χαμάς πέρσι τέτοιες μέρες.
Εν ολίγοις, οι εσωτερικές διαφωνίες στους κόλπους της ΕΕ για καίρια ζητήματά της στερούν την απαραίτητη «ισχύ» να παίξει κάποιον σοβαρό ρόλο διαμεσολαβητή, ακριβώς την ίδια ώρα που κάτι ανάλογο ζει και η Αμερική του ανήμπορου εν πολλοίς Μπάιντεν.
Αν στο παιχνίδι αυτό βάλουμε και τη διστακτικότητα της Κίνας αλλά και την ανικανότητα της Ρωσίας να παίξουν κάποιον ρόλο, τότε βλέπουμε πως οι «σκληροπυρηνικοί» και ίσως παράλογα ακραίοι και φανατικοί πρωταγωνιστές των εξελίξεων τόσο στο Ισραήλ, όσο και στο Ιράν (χώρια οι τρομοκράτες της Χαμάς, της Χεζμπολάχ, και των Χούθι) κάνουν για πρώτη φορά ό,τι θέλουν, κλιμακώνοντας καταστάσεις που μέχρι πρότινος θα είχαν αποκλιμακωθεί ακόμη και με ένα τηλεφώνημα…
Αν λοιπόν η κατάσταση συνεχιστεί ως έχει, με την ΕΕ να παραμένει απλός θεατής, άσχετα αν στους κόλπους της νομοθετεί πλέον και ο πολιτικός τιτάνας Αυτιάς, τότε το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι η εξάπλωση του πολέμου, ακόμη και πιο κοντά μας, και ενός επερχόμενου γενικότερου χάους, όχι μόνο οικονομικού ή ενεργειακού, μιας και οι προβλέψεις όλες μιλάνε για εκατομμύρια νέους πρόσφυγες πολέμου που θα αυξήσουν τις ήδη στα κόκκινα κοινωνικές εντάσεις, αλλά και την εγκληματικότητα.
ΥΓ- Για τυχόν ρόλο της Τουρκίας δεν μιλάω, μιας και ο πολυλογάς Σουλτάνος μόλις είδε τις αντιδράσεις του Ισραήλ στον Λίβανο, και εν όψει των επόμενων εξίσου σκληρών κινήσεών του απέναντι στο Ιράν, αναδιπλώθηκε εν μέρει τρέμοντας μην τυχόν και οι «κακοί Εβραίοι» τον στοχοποιήσουν, και όχι μόνο στα λόγια…
Για να είσαι ο σύγχρονος Σαλαντίν θέλει… κοχόνες, που ο Έρντι δεν φαίνεται να έχει, πώς να το κάνουμε;