H Μαρίν Λεπέν έχει πιστωθεί όλα τα άσχημα του ονόματος που κουβαλά και αυτό θα είναι πάντα ένα μεγάλο εμπόδιο για εκείνη. Η Μαρίν Λεπέν δεν ήταν πρώτη στη λίστα που διαδέχτηκε τον πατέρα της.
Απόστολος Αποστόλου
Πρώτη ήταν η Mαρί-Καρολίν η μεγαλύτερη κόρη, που έμελλε να αναλάβει τη μικρή «οικογενειακή επιχείρηση» του Εθνικού Μετώπου. Ο Richard Haddad, πρώην ακτιβιστής του Εθνικού Μετώπου επιβεβαιώνει ότι «για εμάς, ήταν η Mαρί-Καρολίν που οδηγήθηκε να κάνει πολιτική καριέρα ώστε εκείνη να κληρονομήσει τον ακραίο εθνικισμό της οικογενειακής επιχείρησης Λε Πεν». Αποτελεί μια εκδοχή που φαίνεται επίσης να την υποστηρίζει και η Ζανί Λε Πεν (ελληνικής καταγωγής Ζανί Μαρί Λουίζ Πάσχος) δεύτερη σύζυγος του, Ζαν –Μαρί Λε Πεν («Politics in spite of self: the hidden youth of Marine Le Pen» La Tengo, 2017): «Ο Ζαν Μαρί Λε Πεν πραγματικά πίστευε ότι η Μαρί Καρολίν θα πετύχαινε, γιατί την είχε μεγαλώσει για αυτό, να γίνει δηλαδή ένας πολιτικός με ικανότητες, μάλιστα την είχε στείλει για σπουδές στην Οξφόρδη, τη θεωρούσε ιδιαίτερα ικανή.»
Τι συνέβη όμως; Η Mαρί-Καρολίν, έρχεται σε σύγκρουση με τον πατέρα της την εποχή της διάσπασης του Εθνικού Μετώπου το 1988. Η μεγαλύτερη κόρη επέλεξε τότε να στηρίξει τον Bruno Mégret, στην προσπάθεια του να πάρει τον έλεγχο του κόμματος. Το 1988, η Μαρί – Καρολίν Λεπέν, μαζί με τον σύζυγό της Φιλίπ Ολιβιέρ, εντάχθηκαν στο Εθνικό Ρεπουμπλικανικό Κίνημά (MNR) του Bruno Mégret. Πολύ αργότερα συμφιλιώνεται με την οικογένεια και επιστρέφει στο Εθνικό Μέτωπο το 2016. Τη δεκαετία του 1990, η Μαρίν Λεπέν δεν ήταν ακόμη παθιασμένη με την πολιτική, μάλλον σχετικά αδιάφορη όπως αποδεικνύεται από την πρώτη αποτυχημένη εκστρατεία της το 1993. «Δεν είχε πολιτική κουλτούρα μάλιστα μπέρδευε τη σβάστικα με τον κελτικό σταυρό», έλεγε καυστικά ο κουνιάδος της Φιλίπ Ολιβιέρ, «Marine Le Pen, a new National Front». (Favre, 2010). O ευρωβουλευτής Φλοριάν Φιλιπό στέλεχος του Εθνικού Μετώπου ήταν εκείνος που θα γινόταν ο πολιτικός της μέντορας της Μαρίν Λεπέν, μάλιστα μέχρι το 2017 θα αποτελεί το δεξί της χέρι. Η Μαρίν Λεπέν μετά τα όχι και τόσο καλά αποτελέσματα του κόμματος της με τις προεδρικές εκλογές του 1017, θα αφαιρέσει από τον Φλοριάν Φιλιπό το βασικό έντυπο στρατηγικής και επικοινωνίας του κόμματος. Μετά από αυτό ο Φλοριάν Φιλιπό θα αποχωρήσει από το κόμμα και θα ιδρύσει τη δική του οργάνωση με το όνομα Patriots.
Η Μαρίν Λεπέν έχει αφηγηθεί ένα σκηνικό αναφορικά με τον πατέρα της και της σχέσης του με το τελετουργικό του θανάτου. Ο πατέρας μου αφηγείται η ίδια «με πήγε στο νεκροτομείο για να δω τον Ζαν-Πιερ Στιρμπουά που είχε σκοτωθεί σε τροχαίο». Του είπα: «Μα γιατί πάμε στο νεκροτομείο;» Και εκείνος απάντησε: «Επειδή δεν θέλω ο πρώτος νεκρός που θα δεις να είμαι εγώ». Η Μαρίν Λεπέν ήταν τότε 20 ετών όταν είδε νεκρό τον Ζαν-Πιερ Στιρμπουά. Ο Ζαν Μαρί Λεπέν εξήγησε στη Μαρίν ότι αυτό απαιτεί η κουλτούρα της καταγωγής μας να βλέπουν τους νεκρούς. «Στη Βρετάνη – θα πει ο Ζαν Μαρί Λε Πεν- βλέπουμε τους νεκρούς, τους φιλάμε και αυτό αποτελεί μέρος των παραδόσεων μας και του σεβασμού μας που οφείλουμε στους νεκρούς μας».
Θα φανεί παράδοξο αλλά η Μαρίν Λεπέν ως νομικός το 1992 είχε υπερασπιστεί αρκετούς μετανάστες. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Νουρ-Εντίν Χαμίντι, ενός μετανάστη χωρίς χαρτιά αλγερινής καταγωγής, ο οποίος παρά τις προσπάθειες της Μαρί Λεπέν να μην απελαθεί, τελικά απελάθηκε για κλοπή αυτοκινήτου που διέπραξε πριν εκείνος ενηλικιωθεί. Μάλιστα η Μαρίν Λεπέν όταν ρωτήθηκε γιατί υπερασπίζεται μετανάστες, όταν διαθέτει αντι-μεταναστευτικές πεποιθήσεις είχε δηλώσει: «Δεν βλέπω πού αναζητάτε κάποια αντίφαση. Υπάρχουν άνθρωποι με δικαιώματα, που καμία μεταναστευτική πολιτική δεν μπορεί να τους κατηγορήσει και να τους εκδιώξει.»
Η Μαρίν Λεπέν έχει κατανοήσει ότι είναι αναγκαία μια στροφή στον ντεγκολισμό φτιάχνοντας μια νέα φυσιογνωμία του κόμματος (RN), έχοντας στη φαρέτρα του πολιτικού προγράμματος της έναν πατριωτικό οικονομισμό, μια μεταναστευτική πολιτική στη βάση των γεωπολιτικών συσχετισμών και μια ευρωσκεπτικιστική τάση απέναντι στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Ωστόσο σε μια εποχή που χρωματίζει το συνταγματικό πατριωτισμό ως φασιστική πολιτική, που δαιμονοποιεί την αμφισβήτηση των λόμπι των Βρυξελλών, έχοντας παράλληλα και ένα οικογενειακό όνομα που κουβαλάει πολλές δικαιολογημένες σκιές, ε τότε δεν μένουν και πολλά από το να επικυρώσει το γεγονός της ήττας της.