Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Τη στιγμή που η πολιτική ηγεσία του πλανήτη παρίστανε την περασμένη εβδομάδα στο Νταβός ότι προβληματίζεται για τη μοίρα του κόσμου, μια ομάδα 102 βαθύπλουτων επιχειρηματιών ζητούσε με επιστολή της από τις κυβερνήσεις να φορολογήσουν επιτέλους τον μεγάλο, παρασιτικό πλούτο.
Η ομάδα που αυτοαποκαλείται «πατριώτες εκατομμυριούχοι» παρατηρεί πως «τα φορολογικά συστήματα δεν είναι δίκαια» και διαπιστώνει ότι «για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη, πρέπει να φορολογηθούν οι πλούσιοι».
Η προτροπή τους εκθέτει τους πολιτικούς και αποκαλύπτει την ηθική τους χρεοκοπία και εξαχρείωση. «Φορολογήστε μας τώρα!» καλούν τις κυβερνήσεις, οι οποίες, όπως αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη, παρουσιάζουν τη χαριστική μείωση στον φόρο των διανεμόμενων κερδών στους μεγαλομετόχους των επιχειρήσεων σαν φιλολαϊκό μέτρο.
Όπως τονίζουν, μια μικρή φορολογική επιβάρυνση σε όσους έχουν περιουσία αξίας άνω των 5.000.000 δολαρίων μπορεί να αποφέρει στα ταμεία των κρατών πάνω από 2,52 τρισ. δολάρια. Ένα τέτοιο ποσό, επισημαίνουν, επαρκεί «για να βγουν από τη φτώχεια 2,3 δισ. άνθρωποι για να παραχθούν αρκετά εμβόλια για όλο τον κόσμο και να καλυφθεί με κοινωνική ασφάλιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ο πληθυσμός των φτωχών χωρών και των χωρών μεσαίου εισοδήματος, που ανέρχεται συνολικά σε 3,6 δισ. άτομα».
Οι «πατριώτες εκατομμυριούχοι» αναφέρουν ακόμα ότι στις ανεπτυγμένες οικονομίες ο φόρος στον μεγάλο πλούτο θα προσέφερε τα αναγκαία φορολογικά έσοδα για να αυξηθεί το νοσηλευτικό προσωπικό στα εθνικά συστήματα υγείας, να χτιστούν φθηνές κατοικίες και να στηριχθούν τα νοικοκυριά που πλήττονται από την ενεργειακή κρίση.
Την εγκληματική εκτροπή αυτού του χρηματιστηριακού καπιταλισμού, που παράγει κέρδη χωρίς παραγωγικό και κοινωνικό αντίκρισμα, έχουν αναδείξει ορισμένοι από αυτούς τους ζάπλουτους, όπως ο μεγαλοεπενδυτής της Γουόλ Στριτ Γουόρεν Μπάφετ, πρώτος για χρόνια στη λίστα πλουσίων του περιοδικού «Forbes» και το αφεντικό της Microsοft Μπιλ Γκέιτς, οι οποίοι παραδέχονται δημόσια ότι πληρώνουν λιγότερους φόρους κι από τη γραμματέα τους.
Όταν ο διεθνούς φήμης Αμερικανός οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς παραλάμβανε το βραβείο Νόμπελ, πριν από ακριβώς 20 χρόνια, εξηγούσε στον έκπληκτο δημοσιογράφο του «Observer» πώς ακριβώς δουλεύει «το σύστημα», που εγκλωβίζει στα χρέη ολόκληρες χώρες και λαούς.
Ο προθάλαμος της βαριάς ομηρίας, σύμφωνα με το οδοιπορικό του εγκλεισμού που ανέλυσε, είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. Πρόθυμες πολιτικές ηγεσίες των χωρών πουλάνε κοψοχρονιά εθνική περιουσία, με αντάλλαγμα ακριβές προμήθειες στις εχέμυθες ελβετικές τράπεζες.
Πολύ προτού διαπιστωθεί η χρεοκοπία χωρών που περνάνε στην αρμοδιότητα του ΔΝΤ και των Κεντρικών Τραπεζών με τα ίδια πάντοτε ολέθρια αποτελέσματα, έχει προηγηθεί η χρεοκοπία απόλυτα διεφθαρμένων πολιτικών που έχουν οδηγήσει τους λαούς σε μια ηθική, πολιτική και οικονομική εξαθλίωση, μπροστά στην οποία η Βαϊμάρη γνέφει με συγκατάβαση.
Μια παράλογη πεποίθηση ότι ο περιορισμός της ζήτησης και της απασχόλησης θα μπορούσε να τροφοδοτήσει την ανάπτυξη και να μειώσει τα χρέη έχει φέρει τον πλανήτη στα σημερινά βαθιά σκοτάδια. Αυτές τις μεσαιωνικές απόψεις υπηρετούν με συνέπεια έμμισθοι αχθοφόροι στα ΜΜΕ και ακαδημαϊκοί, καλώντας τους λαούς να αποδεχθούν τη μίζερη ζωή τους σαν βαριά μοίρα.
Η απόλυτη υποταγή των πολιτικών ελίτ στους διεθνείς τραπεζίτες, με την προσδοκία πως με αηδιαστικές εκδουλεύσεις θα μπορούσαν να σώσουν το τομάρι τους, επιβεβαιώνει σήμερα τη βαθιά ηθική παρακμή των πολιτικών ηγεσιών. Και εξηγεί γιατί μέσα από αυτό το ηθικό κενό αναδύονται παντού στον δυτικό κόσμο νέες πολιτικές δυνάμεις, που κινούνται στη μεθόριο του πολιτικού συστήματος και σκορπίζουν ανησυχία.