Ο πόλεμος στην Ουκρανία κυριαρχεί στα πρωτοσέλιδα των δυτικών μέσων ενημέρωσης από τότε που ξεκίνησε. Κι ο κόσμος σε μεγάλο βαθμό δεν δίνει σημασία σε μια άλλη ανθρωπιστική κρίση που δεν απέχει πολύ – μια που φτάνει σε σημείο βρασμού και τελικά τραβάει λίγο την προσοχή που της αξίζει, γράφει στο NewsWeek αναφερόμενος στο αρμενικό ζήτημα, ο Αμερικανός πανεπιστημιακός Τόμας Μπέκερ και αναλύει τα ακόλουθα.
Τις τελευταίες εβδομάδες, γράφει ο Μπέκερ, δύο διεθνείς νομικοί εμπειρογνώμονες, ο πρώτος ειδικός σύμβουλος του ΟΗΕ για την πρόληψη της γενοκτονίας και ο ιδρυτής γενικός εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, εξέδωσαν ξεχωριστές εκθέσεις προειδοποιώντας για τις γενοκτονικές συνέπειες της ανθρωπιστικής κρίσης στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ που προκλήθηκε από τον αποκλεισμό του Διαδρόμου Λατσίν από το Αζερμπαϊτζάν, ο βασικός δρόμος πρόσβασης για τον θύλακα των 120.000 Αρμενίων.
Αλλά για πολλούς στην περιοχή -όπως ένας νεαρός επιζών τον οποίο, για λόγους ασφαλείας, θα αναφέρω μόνο με το μικρό του όνομα Mels– η εθνοκάθαρση των Αρμενίων στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ και στα σύνορά του συνεχίζεται εδώ και αρκετά χρόνια.
Οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν απήγαγαν τον Μελς στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ τον Δεκέμβριο του 2020 και τον βασάνιζαν για 10 μήνες με ρόπαλα και αλυσίδες, τον λιμοκτονούσαν και τον ανάγκασαν να ψάλλει ότι το «Καραμπάχ είναι Αζερμπαϊτζάν» και «Δόξα στον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν».
Η γιαγιά του Μελς προσευχήθηκε για να ζήσει, προσφέροντας τη ζωή της στον Θεό για να τον φέρει στο σπίτι.
Ο Ερυθρός Σταυρός τελικά μεσολάβησε για την απελευθέρωσή του και την ημέρα που επέστρεψε, 30 κιλά πιο αδύνατος κι αγνώριστος, η γιαγιά πέθανε.
Ο Μελς είναι ένας από τα περίπου 100 Αρμένιους θύματα φρικαλεοτήτων που γνωρίζει το Πανεπιστημιακό Δίκτυο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (UNHR) στην Αρμενία και στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ τα τελευταία δύο χρόνια.
Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης μόλις αρχίζουν να αναφέρονται στην νέα κρίση στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ που προκλήθηκε από τον αποκλεισμό του Διαδρόμου Λατσίν, του μοναδικού δρόμου που συνδέει αυτήν την αρμενική κατοικημένη περιοχή εντός των συνόρων με το Αζερμπαϊτζάν με την ίδια την Αρμενία.
Η περιοχή, η οποία κατέληξε στο Αζερμπαϊτζάν λόγω των ιδιοτροπιών των εσωτερικών σοβιετικών συνόρων, λειτουργεί ως αυτοδιοικούμενη οντότητα για τρεις δεκαετίες μετά την πτώση του κομμουνισμού.
Το Αζερμπαϊτζάν πήρε τον έλεγχο μεγάλου μέρους του σε έναν πόλεμο του 2020 που κόστισε χιλιάδες ζωές Αρμενίων.
Τώρα, το Αζερμπαϊτζάν έχει περιορίσει την κυκλοφορία ανθρώπων, αγαθών και βοήθειας προς και από το Ναγκόρνο-Καραμπάχ για 258 ημέρες, στραγγαλίζοντας την πρόσβαση των κατοίκων σε βασικές υπηρεσίες, αδειάζοντας παντοπωλεία, προκαλώντας ουρές ψωμιού πολλών ωρών και στερώντας τα νοσοκομεία από την εξοικονόμηση φαρμάκων και προμηθειών.
Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν κατήγγειλαν τον αποκλεισμό.
Την περασμένη εβδομάδα, σε έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την κρίση, το Αζερμπαϊτζάν αγνόησε τις εκκλήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας να επιτρέψουν την ελεύθερη ροή βοήθειας στην επικράτεια, απαντώντας με τον ισχυρισμό ότι «ο κόσμος είναι ευχαριστημένος, χορεύουν στο πάρτι του γάμου τους. Αυτή είναι μια γιορτή. Πολύ νόστιμα μπισκότα!».
Ενώ ο κόσμος επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στον αποκλεισμό του Διαδρόμου του Λατσίν από το Αζερμπαϊτζάν, οι δραστηριότητες του Αζερμπαϊτζάν εκεί δεν είναι καθόλου μεμονωμένες πράξεις επιθετικότητας.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν παραβιάζουν συνεχώς τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κυριαρχία των Αρμενίων εντός και κατά μήκος των συνόρων του Ναγκόρνο-Καραμπάχ από τον πόλεμο των 44 ημερών το 2020.
Οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν συνέχισαν να βασανίζουν, να εκτοπίζουν, να σκοτώνουν, εξωδικαστικά και με τη βία εξαφανίζονται Αρμένιοι στρατιώτες και πολίτες, τόσο εντός του Ναγκόρνο-Καραμπάχ όσο και στην κυρίαρχη Αρμενία, κατά παράβαση της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός και του διεθνούς δικαίου.
Η ομάδα μας στο UNHR, συνεχίζει ο Τόμας Μπέκερ, συμπεριλαμβανομένων δικηγόρων, ακαδημαϊκών και φοιτητών από το Χάρβαρντ, το UCLA, το Wesleyan και το Yale, έχουν γίνει μάρτυρες τέτοιων παραβιάσεων από πρώτο χέρι.
Ξοδέψαμε εκατοντάδες ώρες συλλέγοντας τις ιστορίες των θυμάτων και των οικογενειών τους, μερικές από τις οποίες παρουσιάζουμε σε ένα συνοπτικό ενημερωτικό έγγραφο που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα με τίτλο «Tip of the Iceberg: Understanding the Azerbaijan’s Blockade of the Lachin Corridor as Part of a Wider Genocideal Campaign against Ethnic Armenians».
Τα περισσότερα θύματα με τα οποία μιλήσαμε, συνεχίζει ο Μπέκερ, πιστεύουν ότι η διεθνής κοινότητα απλώς τα έχει ξεχάσει.
«Νιώθω ότι δεν υπάρχω καν στον κόσμο», είπε μια γυναίκα με το όνομα Άνι αφού οι στρατιώτες αποκεφάλισαν τον μεγαλύτερο αδελφό της Γιούρι και κυκλοφόρησαν ένα βίντεο με το έγκλημα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο πρώην εισαγγελέας του ΔΠΔ, Λουίς Μορένο Οκάμπο, δήλωσε σε έκθεση πριν από μερικές εβδομάδες ότι οι ενέργειες του Αζερμπαϊτζάν μπορούν να χαρακτηριστούν ως γενοκτονία σύμφωνα με το άρθρο 2 c) της σύμβασης για τη γενοκτονία.
Και αυτό δεν είναι υπερβολή. Οι αξιωματούχοι του Αζερμπαϊτζάν στα ανώτατα επίπεδα υποστηρίζουν ανοιχτά την εθνοκάθαρση και αναφέρονται με μίσος κατά των Αρμενίων σαν να είναι κάτι φυσιολογικό.
Ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίεφ αποκάλεσε τους Αρμένιους «βάρβαρους και βάνδαλους» που έχουν μολυνθεί από έναν «ιό» για τον οποίο «χρειάζονται θεραπεία» και έχει επιδείξει τις εδαφικές του φιλοδοξίες:
«Η σημερινή Αρμενία είναι η γη μας… Τώρα που η σύγκρουση του Καραμπάχ έχει επιλυθεί, αυτό είναι το θέμα στην ατζέντα μας».
Άλλοι αξιωματούχοι αναφέρουν την Αρμενία ως «καρκινικό όγκο» και τους Αρμένιους ως «ασθένεια», ζητώντας την «πλήρη εξάλειψη των Αρμενίων».
Η κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν γιόρτασε αυτό το γενοκτονικό συναίσθημα σε ένα αναμνηστικό γραμματόσημο που εξέδωσε μετά τον πόλεμο του 2020 και απεικονίζει έναν άνδρα με στολή βιολογικού κινδύνου να υποκαπνίζει την περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Τα προειδοποιητικά σημάδια της εθνοκάθαρσης είναι πεντακάθαρα. Ένα λοιπόν το ερώτημα που τώρα τίθεται: Θα ανταποκριθεί ο κόσμος ή οι Αρμένιοι θα αντιμετωπίσουν μια άλλη γενοκτονία μόνοι τους;