Του Στέλιου Κούλογλου
«Για όνομα του Θεού, αυτός ο άνθρωπος (ο Πούτιν) δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία», αναφωνούσε ο Τζο Μπάιντεν, πριν δύο μήνες στη Βαρσοβία. Την ίδια εποχή ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας έθετε ως στόχο την στρατηγική ήττα της Ρωσίας, «ώστε να μην ξανακάνει τα ίδια πράγματα που έκανε με την εισβολή στην Ουκρανία».
Δύο μήνες αργότερα, οι παραπάνω αμερικανικοί στόχοι έχουν φύγει από την ημερήσια διάταξη. Ο Αμερικανός πρόεδρος έρχεται ξανά στην Ευρώπη, αλλά αυτή τη φορά για να πείσει τους Ευρωπαίους να συνεχίσουν την ίδια, καθόλου αποτελεσματική, πολιτική της Ουάσιγκτον. Και αυτό γιατί:
-οι δραστικές κυρώσεις εναντίον της Μόσχας, δεν έχουν καταφέρει, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, να γονατίσουν τη ρωσική οικονομία. Κίνα και Ινδία αντικατέστησαν την Ευρώπη στις αγορές ρωσικού πετρελαίου και ο Πούτιν κερδίζει περισσότερα χρήματα από ότι πριν την εισβολή, λόγω της ιλιγγιώδους αύξησης των τιμών του πετρελαίου ακριβώς…εξαιτίας των κυρώσεων.
-ο ρωσικός στρατός τα θαλάσσωσε στην πρώτη φάση του πολέμου. Αλλά στη συνέχεια αναδιπλώθηκε και καταλαμβάνει, έστω και με μεγάλη δυσκολία και απώλειες, όλο και περισσότερα εδάφη στο Ντονμπάς, το μεγάλο κομμάτι της Ανατολικής Ουκρανίας. Ο ουκρανικός στρατός χάνει 200 άνδρες την ημέρα, ενώ διαθέτει λιγότερες εφεδρείες και δύναμη πυρός από τον ρωσικό.
-Οι αυξήσεις των τιμών στην ενέργεια προκαλούν πρωτόγνωρα κύματα πληθωρισμού και ακρίβειας στη Δύση, της οποίας οι οικονομίες απειλούνται με ύφεση. Πριν μάλιστα ο Πούτιν σταματήσει τελείως την παροχή φυσικού αερίου, η οποία θα προκαλέσει οικονομική παράλυση και πιθανώς δελτίο στα δυτικά νοικοκυριά για το φυσικό αέριο. Απειλούνται κοινωνικές εντάσεις, ενώ από τις ΗΠΑ τον Νοέμβριο μέχρι την Ελλάδα υπάρχουν και εκλογές..
Οι νέες προτάσεις που φέρνει ο Αμερικανός πρόεδρος- νέες κυρώσεις και πιέσεις στους Ευρωπαίους για περισσότερα όπλα στην Ουκρανία- δεν δίνουν απαντήσεις σε κανένα από τα παραπάνω κρίσιμα προβλήματα. Οι υπόλοιπες ιδέες, όπως οι εναλλακτικοί τρόποι τροφοδοσίας των χωρών του τρίτου κόσμου για να αποφευχθούν νέα μεταναστευτικά κύματα, συνιστούν τον ορισμό του ευχολόγιου.
Η απόφαση της ΕΕ να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με την Ουκρανία και τη Μολδαβία έχουν περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα, καθώς θα χρειαστούν τουλάχιστον δέκα χρόνια, αν ποτέ ολοκληρωθούν.
Από την πλευρά τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, όπως το τρίο Σολτς, Μακρόν και Ντράγκι που ταξίδεψαν πρόσφατα στο Κίεβο, προσπαθούν δειλά-δειλά να ανιχνεύσουν τα περιθώρια υποχωρήσεων του Ουκρανού προέδρου για την επίτευξη μιας συμφωνίας με τη Ρωσία. Αλλά με δεδομένες τις ρωσικές βαρβαρότητες ο Ζελένσκι πολύ δύσκολα μπορεί τώρα να υποχωρήσει, ακόμη και αν το ήθελε ή έπαιρνε το πράσινο φως από την Ουάσιγκτον.
Από την άλλη πλευρά, η Μόσχα δεν δίνει το παραμικρό σημάδι ότι θέλει να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, τουλάχιστον πριν ολοκληρωθεί η πλήρης κατάληψη του Ντονμπάς. Αλλά μετά την κατάληψη κι άλλων εδαφών της Ουκρανίας, πώς θα πειστεί η τελευταία να αποδεχθεί τα τετελεσμένα;
Ο πόλεμος θα συνεχιστεί για καιρό, προκαλώντας κοινωνικούς και πολιτικούς σεισμούς. Αν σε όλα αυτά προστεθεί η εξαγγελία του Πούτιν ότι η Ρωσία θα προμηθεύσει «τους επόμενους μήνες» την Λευκορωσία με πυραύλους ικανούς να φέρουν πυρηνική γόμωση, το αδιέξοδο δεν είναι απλώς πλήρες, αλλά εγκυμονεί ακόμη μεγαλύτερους κινδύνους.