Δεν είναι η πρώτη φορά και προφανέστατα δεν θα είναι και η τελευταία που ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογαν υπενθυμίζει προς πάσα κατεύθυνση ότι έξω από την πόρτα μας καιροφυλακτεί ένας «ηγέτης» που σε κάθε ευκαιρία επιδεικνύει την ιμπεριαλιστική παραφροσύνη του και εξωτερικεύει τις νεο-οθωμανικές φαντασιώσεις του.
Κατ’ ουσίαν, βέβαια, προσπαθεί να θρέψει την εγωπάθειά του και –κυρίως– να προασπίσει τα οικονομικά του συμφέροντα. Δεν κόπτεται για τον λαό της Τουρκίας και την ευημερία του, ούτε για την ειρηνική συμπόρευση, πολλώ δε μάλλον για το καλό της ανθρωπότητας. Δεν είμαστε αφελείς.
Δεν (μπορεί να) είναι τυχαίο το γεγονός ότι το 2023 προβλέπονται εκλογές στη γειτονική χώρα και οι δημοσκοπήσεις τον εμφανίζουν να ηττάται απ’ οποιονδήποτε κι αν βρεθεί αντίπαλός του στον δεύτερο γύρο.
Με την οικονομία να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο, με διαρκώς αυξανόμενα σενάρια για capital controls και πρόωρες εκλογές, τα προεκλογικά όπλα στη φαρέτρα του Ερντογάν είναι αισθητά περιορισμένα. Στην προκειμένη περίπτωση, οι εντυπώσεις δεν μπαίνουν απλώς στο ίδιο ζύγι με την ουσία, αλλά η ουσία πάει… περίπατο και οι εντυπώσεις, το φαίνεσθαι, αναδύονται στον αφρό. Μια και ο λόγος για ουσία, καλό θα είναι να γνωρίζουμε ότι ο Ερντογάν δεν αναφέρεται τυχαία στη Συνθήκη της Λωζάννης κι όχι στη Συνθήκη των Παρισίων. Εχει κολλήσει στη Λωζάννη και ξεχνάει ότι η Συνθήκη των Παρισίων και των Βερσαλλιών την καπελώνουν και την καθιστούν διορθωτική.
Για τον απλούστατο λόγο ότι με βάση τη Συνθήκη των Παρισίων (10.12.1947) παραχωρήθηκαν τα Δωδεκάνησα στη χώρα μας και σε αυτήν είναι γραμμένο ότι η Τουρκία δεν θα διεκδικήσει τίποτα σε σχέση με τα νησιά, που τα είχε αφήσει στη δικαιοδοσία της Ιταλίας και χάριν αυτής εντάχθηκαν στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα, με την Ιταλία να εγκαταλείπει κάθε αξίωση.