Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Πραγματοποιήθηκε η βιντεοσκοπημένη ομιλία του Ουκρανού Προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι στην Ελληνική Βουλή.
Ο Ουκρανός Πρόεδρος, αιφνιδίασε ακόμα και τους πιο φανατικούς του οπαδούς στη Χώρα μας, όταν παρουσίασε ένα βίντεο στο οποίο εμφανίστηκε ένας «μαχητής» του ναζιστικού Τάγματος Αζόφ (ελληνο-ουκρανικής μάλιστα καταγωγής) να απευθύνει χαιρετισμό στην Ελληνική Βουλή και να αναφέρεται στα τεκταινόμενα στην Ουκρανία.
Τα κόμματα έσπευσαν να καταδικάσουν την εμφάνισή του εκπροσώπου του Τάγματος Αζόφ, όμως, ειλικρινά δεν κατανοώ το γιατί.
Ο ίδιος ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, μονάχα λίγες μέρες πριν είχε προβεί σε μια εξίσου εξοργιστική δήλωση, πως το Τάγμα Αζόφ, «είναι αυτό που είναι, αλλά υπερασπίζεται την πατρίδα». Αυτή δεν ήταν μια απλή «διευκρινιστική δήλωση», ήταν μια καθαρή στήριξη σε μια οργάνωση που είναι οργανικά ενταγμένη στην ουκρανική Διοίκηση.
Κι όμως, ούτε στην Ελλάδα, αλλά ούτε και στη «Δύση» η δήλωση αυτή φάνηκε να προκαλεί, τουλάχιστον τις Κυβερνήσεις.
Πριν όμως πω δυο πράγματα για το ζήτημα αυτό, πρώτα θα πρέπει να υπογραμμίσω, πως για μένα το πλέον λυπηρό είναι πως ο Ουκρανός Πρόεδρος, κλήθηκε να μιλήσει στην Ελληνική Βουλή, χωρίς να πει μια λέξη για την κατεχόμενη Κύπρο, χωρίς να καταδικάσει τον αναθεωρητισμό όλων των Κρατών, όποια και αν είναι αυτά. Τον ίδιο αναθεωρητισμό που προκάλεσε τον πόλεμο στη Χώρα του.
Δεν έχω την απαίτηση ούτε ανέμενα να αναφερθεί ονομαστικά στον τουρκικό αναθεωρητισμό, αλίμονο, φιλίες είναι αυτές, όμως, μια γενική αναφορά θα μπορούσε να την κάνει, έστω σαν απότιση φόρου τιμής στο χώρο που μιλούσε, την Ελληνική δηλαδή Βουλή.
Κι όμως δεν το έπραξε.
Τώρα, σε ό,τι αφορά την παρουσίαση του βίντεο με τον «μαχητή» του Τάγματος Αζόφ.
Το ζήτημα είναι το τι πράττει σήμερα το Τάγμα αυτό;
Το ότι πολεμά υπέρ της πατρίδας του, αυτό είναι το ζητούμενο, ή το γεγονός ότι η ακροδεξιά είναι ενταγμένη στο ουκρανικό καθεστώς, πολιτικά ΚΑΙ στρατιωτικά, (με αυτό το τελευταίο να είναι πιο σημαντικό από το πρώτο) αφού το Τάγμα Αζόφ, δεν συνιστά παραστρατιωτική μονάδα, μα είναι επισήμως ενταγμένο στην ουκρανική Διοίκηση;
Το ζήτημα είναι τα έργα και οι ημέρες του όχι ΜΕΤΑ την ρωσική εισβολή, μα ΠΡΙΝ απ’ αυτή, (αν και ίσως, έχει ενδιαφέρον κι αυτό το ΜΕΤΑ, για την πολεμική του δράση στις ρωσόφωνες περιοχές), και καθόλη τη διάρκεια της παρουσίας του στη κεντρική πολιτική σκηνή της Ουκρανίας, από το 2014 και μετά.
Ενδεικτικά, «Εκθέσεις, που δημοσιεύθηκαν από το Γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έχουν συνδέσει το τάγμα Αζόφ με εγκλήματα πολέμου όπως μαζικές λεηλασίες, παράνομες κρατήσεις και βασανιστήρια». (https://el.wikipedia.org).
Ασφαλώς, οι παραπάνω «δραστηριότητες» του Τάγματος Αζόφ, τελούσαν εν γνώσει της ουκρανικής Κυβέρνησης και προφανώς στα πλαίσια της εκτέλεσης κυβερνητικών εντολών, αφού υπάγεται στο ουκρανικό υπουργείο Εσωτερικών, εξόν κι αν χαίρει κάποιου βαθμού αυτονομίας στη δράση του, πράγμα που δεν γνωρίζω, αλλ΄ όμως, κι αυτό να συμβαίνει, θα ισχύει ως κυβερνητική επιλογή.
Η σωστή απόφαση να καταδικαστεί η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, δεν σημαίνει κι όλας, πως αυτομάτως «αγιοποιείται» ο αμυνόμενος σε ό,τι αφορά αυτό που πράγματι εκπροσωπεί στο επίπεδο της ιδεολογίας του αλλά και του ίδιου του καθεστώτος.
Αν το ρωσικό καθεστώς, δεν εμπίπτει στις ιδεολογικές μου προτιμήσεις, το ίδιο συμβαίνει και με το ουκρανικό.
Κι αυτό, το επαναλαμβάνω, είναι άλλης τάξεως ζήτημα, από το ζήτημα της σωστής καταδίκης του κάθε αδίκως επιτιθέμενου (όποιος κι αν είναι αυτός) και της ανθρωπιστικής, πολιτικής και διπλωματικής συμπαράστασης (και αν τούτο είναι δυνατό και της οικονομικής) του αμυνόμενου στην άνω επίθεση, όποιος κι αν είναι αυτός.
Τώρα, το τι πιστεύω, αν σε μια υποθετική ένοπλη σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, (άλλον κίνδυνο τέτοιας σύγκρουσης δεν έχουμε -επί του παρόντος) η Ουκρανία υπέρ ποίου θα ταχθεί, η απάντησή μου είναι πως, δεν είμαι διόλου βέβαιος πως θα συνταχθεί με το δίκαιο της Ελλάδος, το ίδιο Διεθνές Δίκαιο που όλοι επικαλούνται.
Βεβαίως εδώ, ισχύει η πολλάκις διατυπωθείσα άποψή μου, που δεν είναι και η μόνη βεβαίως, πως σε μια τέτοια απευκταία εξέλιξη, θα είμαστε μόνοι.
Όπως πιστεύω, πως η σιωπή του Ουκρανού Προέδρου στην σημερινή του ομιλία στη Βουλή, για το Κυπριακό, μονάχα «αμέλεια» δεν συνιστούσε.