Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, η συνάντηση, δηλαδή, των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων των 27 Κρατών-Μελών, απογοήτευσε για άλλη μία φορά την τουρκική αντιπολίτευση, τον τουρκικό λαό και όλες τις ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις που γνωρίζουν πολύ καλά την πραγματική φύση του καθεστώτος της Άγκυρας.
Αυτή η Σύνοδος στα τέλη Μαρτίου επιβεβαίωσε την παραδοσιακή πλέον πολιτική των Βρυξελλών που συνίσταται στο να μην εναντιώνονται στους ηγεμονικούς στόχους και τις αντιδημοκρατικές πρακτικές του Προέδρου Ερντογάν.
Εύκολα διαπιστώνουμε ότι δύο ρεύματα κυριαρχούν στις συζητήσεις για τις σχέσεις μεταξύ Άγκυρας – Βρυξελλών: Η πλειονότητα των ΜΜΕ, των ΜΚΟ και ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης της Δυτικής Ευρώπης θέλουν να δουν τις Βρυξέλλες να παίρνουν αποφασιστική θέση κατά του Τούρκου Σουλτάνου. Από την άλλη, ωστόσο, εξαιρουμένων της Αθήνας, της Λευκωσίας και του Παρισιού, και ίσως ενίοτε του Άμστερνταμ και των σκανδιναβικών χωρών, η πλειονότητα των κυβερνήσεων των κρατών-μελών της ΕΕ προσπαθεί να ηρεμεί, να κατευνάζει το καθεστώς του Ενός Ανδρός που εξακολουθεί, ωστόσο, να είναι πολύ ενεργό στην Ανατολική Μεσόγειο, τη Λιβύη, το Ιράκ και τη Συρία και τον Καύκασο.
Τέσσερις λόγοι εμποδίζουν αυτούς τους Ευρωπαίους ηγέτες να λάβουν σαφή και σθεναρή θέση κατά της Άγκυρας, π.χ. να επιβάλουν κυρώσεις. Όλοι συμφωνούν ότι ο Ερντογάν παραβιάζει σχεδόν παντού το διεθνές δίκαιο, συνεχίζει τις στρατιωτικές του επιθέσεις στην περιοχή κυρίως της Μέσης Ανατολής, δεν σέβεται τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, αρχής γενομένης από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου. Παρά ταύτα, οι Σύνοδοι Κορυφής των πρωθυπουργών ή των προέδρων των 27, δεν έχουν ακόμη καταλήξει σε συμφωνία ως προς την ευρωπαϊκή αντίδραση απέναντι στην Τουρκία.
Η Πολωνία και η Ουγγαρία ήδη κυβερνώνται από τους τοπικούς αδελφούς του Ερντογάν. Μια μικρή χώρα, όπως η Μάλτα, παραδείγματος χάριν, φοβάται την επιθετικότητα της Άγκυρας, ενώ η Κύπρος, επίσης μικρό νησί, μπορεί να αντιτάσσεται δημοσίως κατά του τυράννου βόρειου γείτονά της. Η Ιταλία και η Ισπανία έχουν εμπορικά και οικονομικά συμφέροντα που δεν πρέπει να χάσουν.
«Ας μην ταράζουμε την Άγκυρα, διαφορετικά η Τουρκία θα αποχωρήσει από το Δυτικό μπλοκ και θα πέσει στα χέρια της Ρωσίας», αναφέρουν ορισμένοι διπλωμάτες.
Η Ευρώπη φοβάται την Τουρκία για τέσσερις ουσιαστικά λόγους:
- Ο Ερντογάν απειλεί να εισβάλει έμμεσα στην Ευρώπη αποστέλλοντας εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες
- Οι μεγάλες εταιρίες και οι εταιρίες χαρτοφυλακίου δεν θέλουν να χάσουν μία ιδιαιτέρως κερδοφόρα -για αυτές- αγορά
- Η μουσουλμανική Τουρκία των 80 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων αποτελεί παράγοντα πολιτιστικής και θρησκευτικής αποσταθεροποίησης
- Οι Τούρκοι της διασποράς που ζουν στις 27 χώρες εξακολουθούν να είναι περισσότερο Τούρκοι παρά Γάλλοι, Βέλγοι ή Ολλανδοί.
Οι Βρυξέλλες δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι, εάν η Ευρώπη δεν αντιταχθεί στην Άγκυρα, ο κίνδυνος είναι ακόμη μεγαλύτερος ως προς τους μετανάστες που επιθυμούν να έρθουν προς εγκατάσταση στην Ευρώπη. Το ίδιο, επίσης, ισχύει ως προς το πρόβλημα της τρομοκρατίας. Ο Ερντογάν είναι ικανός να ηγηθεί αρκετών ένοπλων ομάδων των ριζοσπαστικών Ισλαμιστών. Μπορεί ακόμη και να τις χρησιμοποιήσει ως εκτελεστές, για να εξαλείψει τους αντιπάλους του, αλλά και οποιονδήποτε άλλο διαφωνεί μαζί του.
Οι ευρωπαϊκές αξίες, ήτοι το κράτος και το κράτος δικαίου, ο διαχωρισμός των εξουσιών, οι ατομικές και συλλογικές ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των γυναικών, εξαφανίζονται, όταν πρόκειται για χρήματα ή την ονομαζόμενη γεωπολιτική διάσταση.
Σύμφωνοι για κυρώσεις κατά της Ρωσίας, κατά της Βιρμανίας ή της Λευκορωσίας, αλλά ουδεμία κύρωση κατά της Τουρκίας, μέλους του ΝΑΤΟ, υποψήφιας χώρας για ένταξη στην ΕΕ. Ουδεμία κύρωση, επίσης, κατά της πολύ μεγάλης Κίνας.
Η πολιτική αποτροπής ποτέ δεν λειτούργησε καλά στην πρόσφατη πολιτική ιστορία, βλέπε Μόναχο 1938.
* Ο Τούρκος δημοσιογράφος Ραγκίπ Ντουράν, με ρεπορτάζ και αναλύσεις, καταγράφει κάθε Σαββατοκύριακο στο Tvxs.gr, τις εξελίξεις στην Τουρκία.