Στο τέλος μιας πολιτικά ανήσυχης και ποικιλόμορφης μουσικής χρονιάς (όπως γράφαμε και στον πρόλογο για τα μισά του 2017) με παλιές και νέες μπάντες σε τρομερή φόρμα, συγκεντρώσαμε και αξιολογήσαμε τους 50 δίσκους που έπαιζαν σε ατελείωτο repeat στα ακουστικά μας αυτήν τη χρονιά. Ξεκινάμε λοιπόν την αντίστροφη μέτρηση για το νούμερο ένα με τις θέσεις 50-26.
Στο τέλος της λίστας θα βρείτε το mixtape που ετοιμάσαμε με τα αγαπημένα μας τραγούδια των δίσκων που ακολουθούν. Ακολουθήστε μας στη σελίδα του «α» στο mixcloud για να ακούσετε ολα τα mixtape.
50. Impossible Accomplice – Annie Hart
Η Αμερικανίδα άφησε τις συμπαίκτριές της στο σχήμα Au Revoir Simone, τις οποίες απολαύσαμε στην τρίτη σεζόν του «Twin Peaks», και κυκλοφορεί τον πρώτο σόλο δίσκο της. Ένα ανάλαφρο indie pop άλμπουμ σαφώς πιο ολοκληρωμένο από εκείνα των Au Revoir Simone.
49. Watercourse – Sea Pinks
Στο δεύτερο δίσκο της η μπάντα εξακολουθεί να ακούγεται σα συγκρότημα που δεν πρόλαβε να υπογράψει στη Sarah Records προτού κλείσει οριστικά στα τέλη των ’90s, κι αυτό φυσικά δεν είναι απαραίτητα κακό (ή καλό). Οι οπαδοί της ξεχωριστής δισκογραφικής θα το απολαύσουν σίγουρα.
48. L.A. Witch – L.A. Witch
Η τάση των all-girl garage garage bands που ξεκίνησαν οι Vivian Girls, καθιέρωσαν οι Dum Dum Girls και συνέχισαν οι La Luz, έχει ακόμα μέλλον όπως αποδεικνύουν οι L.A. Witch με το ντεμπούτο τους. Χωρίς να πρωτοτυπεί, ο δίσκος αποτελεί ιδανικό soundtrack για αργόσυρτα λικνίσματα μετά από μία (ακόμα) ερωτική απογοήτευση.
47. Don’t Get Lost – The Brian Jonestown Massacre
Στη συναυλία τους στην Αθήναv οι BJM είπαν πως νιώθουν περίεργα όταν παίζουν μόνο για μία – μιάμιση ώρα, γιατί συνήθως οι συναυλίες τους διαρκούν τουλάχιστον τρεις. Έτσι, ο καινούριος τους δίσκος ακούγεται σα μια μεγάλη συναυλία τους, ο οποίος κυριαρχείται από τη γνώριμη cool ψυχεδέλια που χαρακτηρίζει την μπάντα και ακούγεται μονομιάς από την αρχή ως το τέλος.
46. Dreamrider – Lazerhawk
Στο πεδίο της πανηγυρικής αναβίωσης των synthesizers (ευχαριστούμε «Stranger Things») η ’80s νοσταλγία βρίσκει εδώ το άσυλό της, αφού ο κατά κόσμον Γκάρετ Χέις αυτοπροσδιορίζει τον ήχο του ως «ενσάρκωση όλων όσων ήταν καλά» την περίφημη δεκαετία, όπως ο Σιλβέστερ Σταλόνε και… ο νεοφιλελευθερισμός.
45. Reaching For Indigo – Circuit des Yeux
Από το πουθενά ήρθε ο δίσκος της Χάλεϊ Φορ και ξάφνιασε ευχάριστα με τον ασυνήθιστα γνώριμο ήχο της, βουτηγμένο στην ονειρική ποπ των Cocteau Twins που συνδυάζεται με απροσδόκητες υπέροχες folk μελωδίες.
44. In Her Garden – Colour Haze
Mετά από δύο αδιάφορους δίσκους, οι απόκοσμοι και πολύ αγαπημένοι kraut rockers επιστρέφουν στον ήχο του αριστουργηματικού album τους «Temple» και θυμίζουν τον παλιό, καλό και άκρως stoner εαυτό τους.
43. Satan’s Grafffiti or God’s Art? – The Black Lips
Οι Αμερικάνοι υπογράφουν έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο και το απόλυτα rock ‘n’ roll στιλ που ζήσαμε από κοντά στην αυγουστιάτικη αθηναϊκή συναυλία τους.
42. Half A Century Sun – The Man From Managra
Ο μουσικός γνωστότερος ως Coti K. που μας έκανε να αγαπήσουμε το προ τριετίας ντεμπούτο του «The Man From Managra», τα καταφέρνει ξανά χάρη στο μινιμαλιστικό, ρομαντικό και γεμάτο φως δεύτερο άλμπουμ του.
41. Forget – Xiu Xiu
Οι διαχρονικά εξελισσόμενοι και πολυσυλλεκτικοί Xiu Xiu, επέστρεψαν στις πρωτότυπες συνθέσεις έπειτα από την καθολική επιτυχία του δίσκου δίασκευών τους σε μουσικά θέματα του «Τwin Peaks». Το «Forget» παρά τις ατέλειές του, με κάποια κομμάτια να ακούγονται σα fillers, έχει εκείνες τις στιγμές σκοτεινού λυρισμού που οι Αμερικάνοι γνωρίζουν να γράφουν ανατριχιαστικά καλά.
40. The Ooz – King Krule
Ο εικοσιτριάχρονος κοκκινομάλλης Άρτσι Μάρσαλ υπογράφει έναν απολαυστικό δίσκο αποχαυνωτικού, ατμοσφαιρικού indie που φλερτάρει με τα είδη. Κιθάρες και πνευστά μπλέκονται με ηλεκτρονικές στρώσεις από synth, ενώ ο ίδιος στο μικρόφωνο ξεστομίζει τους στίχους του με βαριά βρετανική προφορά.
39. Vernorexia – Vagina Lips
O Tζίμι Πολιούδης, ενορχηστρωτής των πάντων πίσω από το όνομα Vagina Lips, μάλλον επιχειρεί να καταρρίψει το ρεκόρ νέων κυκλοφοριών σε μια χρονιά ακολοθούντας το φετινό παράδειγμα των King Gizzard & The Lizard Wizard. Ως τώρα μετρά 3 full-length άλμπουμ, 1 EP (με ένα ακόμα να ακολουθεί εντός των ημερών), 1 full-length ως Mazoha και 1 δίσκο με τους Θεσσαλονικιούς noise rockers Psychedelic Trips To Death. Αν σας περάσει από το μυαλό ότι αυτή η… υπεροπροσφορά υλικού συνοδεύεται από πτώση της ποιότητας μαντέψτε ξανά, γιατί ο Τζίμι συνθέτει μερικές από τις πιο εθιστικές μουσικές που θα ακούσετε φέτος.
38. Mareridt – Myrkur
Η δεύτερη δισκογραφική απόπειρα της Amalie Bruun τη βάζει για τα καλά στον παγκόσμιο black metal χάρτη. Η Δανέζα παντρεύει την ορμή του είδους με τον αρχαίγονο παγανιστικό λυρισμό, ένωση που δημιουργεί μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα και πολλές σπουδαίες στιγμές στο δίσκο.
37. Process – Sampha
Έπειτα από πολυάριθμες συνεργασίες με πρωτοκλασάτους τραγουδιστές όπως η Jessie Ware, ο Drake και ο Kanye West, ο Sampha το 2010 άφησε τη θέση του παραγωγού και πέρασε πίσω από το μικρόφωνο. Το demo του «Sundanza» που κυκλοφόρησε τότε, κέρδισε αμέσως τις εντυπώσεις, και φέτος το ντεμπούτο του επιβεβαιώνει πως ανήκει στις πολλά υποσχόμενες φωνές τις βρετανικής pop. Μια ακρόαση στο φανταστικό build-up του «Blood On Me» θα σας πείσει.
36. The Shameless Years – Rafael Anton Irisarri
Ο μινιμαλιστής συνθέτης, μαέστρος των πένθιμων βόμβων και κατανυκτικτικού ambient, συμπληρώνει τα δέκα χρόνια δισκογραφικής παρουσίας με ένα δίσκο ισάξιο του προηγούμενου φοβερού «A Fragile Geography».
35. The Second Floor – No Sister
Οι Sonic Youth θα ήταν περήφανοι αν τύχαινε να ακούσουν τους No Sister, κι αυτό γιατί η μπάντα από την Αυστραλία συνδυάζει τις no wave καταβολές των Αμερικάνων με επιθετικά και ευρηματικά noise riffs, θυμίζοντας παρά κοπιάροντας τους Youth. Οι φάλτσες νότες και η αλληλοδιαδοχή στο μικρόφωνο της Tiarney Miekus και του Mino Peric την ώρα που στο βάθος έχει στηθεί ένας fuzzαριστός τοίχος από ήχους, θα δημιουργήσει σε πολλούς μια ζεστή και οικεία μουσική αίσθηση (που είχε λείψει).
34. Lilac Days – Acid Baby Jesus
Η ελληνική garage μπάντα πλέον ανήκει στο roster της σημαντικής στο σύγχρονο underground λονδρέζικης Fuzz Club Records, και ηχογρφεί έναν ακόμα ψυχεδελικό ’60s δίσκο που δεν απογοητεύει και στέκει μακριά από τις τετριμμένες συνταγές ομόηχων συμπακτών τους.
33. No Shape – Perfume Genius
Ο τίτλος του δίσκου προειδοποιεί πως εδώ δε χωράνε διακρίσεις. Στάση που δίχως να είναι κραυγαλέα, χαρακτηρίζει τη μουσική του Perfume Genius ο οποίος εδώ βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα και υπογράφει τον πιο διευρυμένο ηχητικά δίσκο της καριέρας του (ακούμε από έγχορδα μέχρι electro μπαλάντες), αποδεικνύοντας πως έχει πολλά ακόμα να πει.
32. Sorry Is Gone – Jessica Lea Mayfield
Ανάμεσα στο ηλεκτρισμένο folk της Angel Olsen και τις ατόφιες ακουστικές μελωδίες της Aldous Harding, η κιθαρίστρια από το Οχάιο μπολιάζει τις ερωτικές της μπαλάντες με «βρώμικη» παραμόρφωση και grunge υπογράφοντας ένα ακόμα φοβερό δίσκο.
31. Compassion – Forest Swords
Αφαιρετικό, γκρίζο μα γεμάτο συναίσθημα, το ατμοσφαιρικό ηλεκτρονικό άλπουμ του Μάθιου Μπαρνς είναι τα σύννεφα που μαζεύονται πριν τη βροχή.
30. Ex Eye – Ex Eye
Free jazz και metal δεν ταιριάζουν είπατε; Δοκιμάστε ξανά, γιατί ο ασταμάτητος Colin Stetson στο τελευταίο του πρότζεκτ γκρεμίζει τα όρια του αυτοσχεδιασμού με τρομερή ένταση και ενέργεια που δυστυχώς δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε τελικά επί σκηνής τον περασμένο μήνα λόγω χαμηλής προπώλησης.
29. Hiss Spun – Chelsea Wolfe
Αδιαμφισβήτητα στην κορυφή της δημοτικότητάς της, η Chelsea Wolfe δίνει περιοσότερο βάρος στη metal πλευρά της και ξεκαθαρίζει το μουσικό της στιλ που απομακρύνεται από τις doom folk συνθέσεις (προς μερική στεναχώρια παλιών ακροατών της, όπως ο υπογράφων), δίχως όμως να χάνει την ευρηματικότητα και τη δύναμη των τραγουδιών της.
28. Plunge – Fever Ray
Μετά από πολυετή απουσία, η πάλαι ποτέ τραγουδίστρια των The Knife Karin Dreijer ηχογραφεί τον πιο προσωπικό της δίσκο ως τώρα, με διάχυτο τον απενοχοποιημένο ερωτισμό και κυρίαρχη την ανάγκη για ξέσπασμα των βαθύτερων επιθυμιών.
27. Arca – Arca
Δίσκος – αίνιγμα για πολλούς, στον οποίο ο Arca καταφέρνει να μετατρέψει το απόκοσμο σε οικείο και να σκαρφιστεί μερικές από τις καλύτερες ηλεκτρονικές συνθέσεις της χρονιάς. Φέτος τον βρήκαμε επίσης και στην καρέκλα του παραγωγού του νέου δίσκου της Björk.
26. The Daughters Union – Big Blood
Ένας από τους πιο φωτεινούς δίσκους που ακούσαμε φέτος, το «The Daughters Union» αναβλύζει γλυκιά μελαγχολία χάρη στο άθροισμα folk και ψυχεδέλειας που μετουσιώνεται υπέροχα σε τραγούδια όπως το «Thank You for the Path», αναδύοντας μια θαλπωρή που σπάνια βρήκαμε το 2017.
Ακούστε τις επιλογές μας από τους παραπάνω δίσκους εδώ: