Η τραγωδία και η καταστροφή που έπληξε τη Χαλκιδική, Ιούλιο μήνα, υπενθύμισε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι η κλιματική αλλαγή δεν είναι θεωρία της συνωμοσίας αλλά μια πραγματικότητα που απαιτεί αντιμετώπιση. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου οι ανθρωπογενείς παρεμβάσεις και η γενικότερη χωροταξική και πολεοδομική αναρχία, επιδεινώνουν όλο και περισσότερο τις επιπτώσεις των φαινομένων, όπως έδειξαν και οι αλλόκοτες εικόνες μετά την καταστροφή.
Φυσικές καταστροφές αυτής της κλίμακας δεν μπορεί να αποτελούν αντικείμενο μικροκομματικής εκμετάλλευσης και είναι θετικό – όσο και αυτονόητο – ότι η αντιπολίτευση δεν μπήκε σε αυτή τη διαδικασία, σε αντίθεση με προηγούμενες απόπειρες χυδαίας εργαλειοποίησης. Δυστυχώς, οι προβλέψεις των μετεωρολόγων που προειδοποιούσαν για καύσωνες μακράς διάρκειας στην Ευρώπη και σφοδρές καταιγίδες με ακραία φαινόμενα στα Βαλκάνια επιβεβαίωθηκαν άμεσα και αυτό που προέχει είναι να προωθηθούν πολιτικές για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Δυνάμεις του συντηρητισμού και του νεοφιλελευθερισμού ανά τον κόσμο αμφισβητούν το φαινόμενο και αντιδρούν σε περιβαλλοντικές νομοθεσίες που περιορίζουν το άκρατο κέρδος. Ακραίοι, όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, κατατάσσονται στους “αρνητές”, λειτουργώντας ως “Δούρεοι Ίπποι” για την εξυπηρέτηση των μεγάλων ρυπαντών. Με τη δράση τους δημιουργούν προσκόμματα, ενισχύουν το παγκόσμιο χάος της περιβαλλοντικής ρύπανσης και στο τέλος της ημέρας οι συμφωνίες για τον περιορισμό των εκπομπών CO2 παραμένουν ανεφάρμοστες. Είναι ενδεικτικές και στο εσωτερικό της χώρας οι κατηγορίες της ΝΔ σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ για περιβαλλοντικές ευαισθησίες, που προδίδουν μια “αντιεπενδυτική” κουλτούρα.
Οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι αυτό που κάποτε ήταν ακραίο, σήμερα καθίσταται σύνηθες ενώ οι επιπτώσεις πλήττουν κυρίως τις φτωχότερες και λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές του πλανήτη, που στερούνται ικανών υποδομών αλλά και περιβαλλοντικής προστασίας καθώς επιχειρούν να καλύψουν το αναπτυξιακό χάσμα. Οι πολιτικές και η προσέγγιση για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής έχουν πολιτικό και ιδεολογικό πρόσημο. Το ίδιο το φαινόμενο όμως είναι φυσικό και υπαρκτό, άρα ένα μοντέλο βιώσιμης και αειφόρου αλλά όχι άκρατης ανάπτυξης αποτελεί μονόδρομο, και αυτό καταδεικνύουν διαρκώς οι τραγωδίες.