Η Αθλιότητα, αποτελεί έμφυτο στοιχείο της Ανθρώπινης Φύσης. Η Ανθρώπινη Φύση, δεν αποτελεί παρά ένα Ισοζύγιο Θετικών και Αρνητικών Αξιών, με τις δύο αυτές καταστάσεις να βρίσκονται σε διαρκή μεταξύ τους ανταγωνισμό, διεκδικώντας η κάθε μια τους να είναι εκείνη που θα θέσει το πρόσημό της στο τελικό «άθροισμα» των «+» και «-» που καθημερινώς βαθμονομούν αξιακά τη δράση τόσο ως προς την ένταση όσο και ως προς την «μάζα» των παραπάνω θετικών και αρνητικών Αξιών.
Αποτελεί ασφαλώς μεγάλη Πρόοδο της Ανθρωπότητας, όχι μόνο διότι ως τέτοια, έχει κατανοήσει την σημασία των Θετικών Αξιών και την ανάγκη καταπολέμησης των Αρνητικών, μα και το ότι αυτός ο Αγώνας του Ανθρώπου, δεν είναι ούτε εύκολος ούτε πρόκειται να καταλήξει σε ευτυχές τέλος με μια μονάχα νίκη εναντίον της Αθλιότητας. Ο Αγώνας είναι διαρκής, είναι αμφίρροπος, οι νίκες και ήττες διαδέχονται η μια την άλλη, είναι χωρίς έλεος μερικές φορές, και καθόλου εξασφαλισμένη η Τελική του Έκβαση υπέρ του Ανθρώπου.
Η Αθλιότητα, εμφανίζεται σε Άτομα, Κοινωνίες και Κράτη. Η κάθε μια από τις κατηγορίες αυτές, έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, κι’ αυτό ισχύει και για την Αθλιότητα, όμως, όλες οι μορφές Αθλιότητας, έχουν ως κοινό παρανομαστή την ιδιαιτέρως έντονη αμφισβήτηση του Θεμελιώδους Δικαιώματος του Ανθρώπου πάνω στην ίδια τη Ζωή του, όχι μονάχα σε όρους βιολογικούς μα και σε όρους Αξιών.
Είναι ο ίδιος ο Άνθρωπος που στη μακρά ιστορική του πορεία, έφτασε σε εκείνα τα επίπεδα ωριμότητας ώστε να καθορίσει προωθημένους αμυντικούς μηχανισμούς εναντίον της Αθλιότητας, μέσω της συγκρότησης Κοινωνιών και Κρατών και της καθιέρωσης τέτοιων λειτουργιών τους, ώστε να υπηρετούν την Θετική Πλευρά του άνω Ανθρώπινου Ισοζυγίου, που τώρα πια συγκροτείται και ως Κοινωνικό και Κρατικό Ισοζύγιο.
Σήμερα, στον 21ο αιώνα, τα Κράτη, θέλουν να θεωρούνται Κράτη Δικαίου. Κανένα Κράτος δεν θα ισχυριστεί πως θέλει να είναι κάτι το διαφορετικό. Αλλά και κανένα (σχεδόν) Κράτος, τουλάχιστον στην πρόσφατη ιστορία του ίδιου ή του λαού του, (ας πούμε τους τελευταίους 2-3 αιώνες, για να μη πάμε πιο πίσω), δεν μπορεί να αποδείξει πως η ίδια του η δράση το κατατάσσει «καθ’ ολοκληρίαν» εντός των κόλπων των Αξιών που συγκροτούν την έννοια του «Κράτους Δικαίου», μια έννοια άλλωστε κι αυτή «ταλαιπωρημένη» διαχρονικά, ανάλογα με την συγκυρία εκείνη κατά την οποία «το πάνω χέρι» το έχει η Αθλιότητα ή το αντίθετό της.
Την ίδια στιγμή, πάντα μέσα στα πλαίσια του παραπάνω πρόσφατου ιστορικού παρελθόντος, υπάρχουν κάποια Κράτη, τα οποία έχουν «κατορθώσει» να αναγάγουν την Αθλιότητα στο πιο ψηλό σκαλί των (Κρατικών) αξιακών τους πιστεύω, θέτοντας την και ως προμετωπίδα των (Κρατικών) τους πολιτικών και επιδιώξεων, όλων στην υπηρεσία της Αθλιότητας.
Οι Αποικιακές Δυνάμεις του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος, π.χ., διέπραξαν ανείπωτα Αίσχη στις Αποικίες τους, (Αθλιότητες κατά της Ανθρωπότητας), ενώ άλλες Μεγάλες Δυνάμεις, μα και μικρότερες Χώρες, δεν υστέρησαν καθόλου στο επίπεδο των Άθλιων συμπεριφορών τους (άλλες εκτός των συνόρων τους, άλλες και εντός αυτών), συμπεριφορών που σε κάθε περίπτωση, αποτελούν Ύμνο προς την Αθλιότητα.
Η Τουρκία, ανήκει σε μια από εκείνες τις Χώρες, η οποία ως Κράτος (μαζί με την προηγούμενη «έκδοσή» της ως Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), φιγουράρει ανάμεσα στα Κράτη με εξαιρετικές επιδόσεις (κατά το του της Ιστορίας) στο ζήτημα της Υπηρεσίας τους στην διατήρηση και εμπλουτισμό της Παγκόσμιας Παρακαταθήκης της Αθλιότητας, με «λαμπρές» επιδόσεις στο ζήτημα των γενοκτονιών και του βίαιου εξανδραποδισμού από τις απ’ αιώνων εστίες τους λαών που βρίσκονταν εντός των συνόρων της, εστίες πολύ πριν τα ίδια τα τουρκικά φύλα φτάσουν εδώ από τα βάθη της Ασίας, που την Αθλιότητα την κατέστησαν εκτός από Αξιακό σύμβολό τους, και «βιομηχανικό προϊόν» το οποίο και το «παρήγαγαν» μαζικά.
Σήμερα, αυτό που βιώνουμε τις μέρες αυτές, πιστοποιεί την παραπάνω θέση. Η Τουρκία, κυριολεκτικώς, «παράγει», και παράγει «μαζικά», «βιομηχανικά», κάθε είδους Αθλιότητες προκειμένου να υπηρετήσει όσο πιο αποτελεσματικά μπορεί την Κύρια Αθλιότητά της, που είναι η καταπάτηση κάθε έννοιας Κράτους Δικαίου σε ό,τι αφορά, τουλάχιστον αυτό, τις εξωτερικές της σχέσεις με εκείνους τους γείτονες από τους οποίους «φιλοδοξεί» να υφαρπάξει πλουτοπαραγωγικούς τους πόρους ή/και να επεκτείνει σε βάρος τους τις νεοθωμανικές της επιδιώξεις.
Η εικόνα στον Έβρο, με τουρκικές αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις να προσπαθούν να γκρεμίσουν μέρος του φράγματος των ελληνικών συνόρων για να διευκολύνουν τους παράνομους μετανάστες και μαζί με αυτούς προφανώς και δικά της παρακρατικά στοιχεία, να εισέλθουν στην Ελλάδα παράνομα, με δηλώσεις Τούρκων υπουργών μα και του ίδιου του Τούρκου Προέδρου, που υποκινούν φανερά αυτές τις εξελίξεις, δικαίως μας δίνει το δικαίωμα να υποστηρίξουμε πως το Κράτος αυτό, η Τουρκία, έχει πια εξελιχθεί σημαντικά στο «τεχνολογία» της «βιομηχανικά παραγόμενης» Αθλιότητας, ένα «προϊόν» το οποίο προσπαθεί να το καταστήσει και «εξαγώγιμο είδος», όχι μόνο στον Έβρο μα και στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο.
Τώρα, το ότι ο λοιπός «πολιτισμένος» κόσμος, δηλαδή, τα λοιπά «πολιτισμένα Κράτη», ασφαλώς και βλέπει αυτή τη διαδικασία «βιομηχανοποίησης» της Αθλιότητας σε σχέση με τα παράνομα μεταναστευτικά ρεύματα, χωρίς να κάνει κάτι το ουσιαστικό, αυτό, ας μην το αντιπαρέλθουμε ελαφρά τη καρδία, ως ένα ζήτημα «μυωπικής αντιμετώπισης» εκ μέρους τους του γεγονότος αυτού. Διότι υπάρχουν και τέτοια «πολιτισμένα Κράτη», «Κράτη Δικαίου», που είτε δια της ανοχής τους, είτε δια της σιωπής τους, είτε και ενεργά (όταν π.χ., μετέχουν σε καταδρομικές επιχειρήσεις που διαλύουν άλλα Κράτη και παράγουν όχι μονάχα (νόμιμες) μεταναστευτικές ροές μα και παράνομες μεταναστευτικές, π.χ. Λιβύη, Συρία), μετέχουν και αυτά στην εγκαθίδρυση και άνθηση του νέου αυτού (βαρέος) «βιομηχανικού κλάδου», της «Βιομηχανοποιημένης Αθλιότητας». Εδώ, «πρώτες ύλες», είναι οι ίδιες οι «ανθρώπινες υπάρξεις», που τα Κράτη αυτά, θεωρούν «αναλώσιμες» στα πλαίσια των πολιτικών τους, όχι πια μονάχα ως «παράπλευρες απώλειες», μα ως το «κύριο συστατικό», ως πρώτες ύλες στην παραγωγή των πολιτικών τους. Επαναλαμβάνω : δεν είναι ούτε η πρώτη φορά στην Ιστορία που συμβαίνει αυτό, ούτε και αποτελεί καθαρά «τουρκική πατέντα» -κάθε άλλο.
Βεβαίως, την επίσημη κρατική υπόθαλψη τέτοιων συμπεριφορών, που έχουν να κάνουν με τη «βιομηχανική παραγωγή Αθλιότητας», κατά κανόνα τα «Αθλιοβιομηχανικά Κράτη» (αυτά δηλαδή που παράγουν σε μαζικές -εξαγώγιμες ή μη αδιάφορο- ποσότητες την Αθλιότητα), φροντίζουν να συγκαλύπτουν την δική τους «επίσημη» εμπλοκή. Όμως, υπάρχουν στην Ιστορία συγκυρίες, όπως συσσωρευμένη υπερπαραγωγή Αθλιότητας, η οποία αναζητά «διεξόδους» που τα ενδιαφερόμενα Κράτη επιχειρούν να τις βρουν, επιβάλλοντας την υποχρεωτική «κατανάλωση » από τρίτες Χώρες (και τους λαούς τους) της υπερσυσσωρευμένης Αθλιότητας που τα ίδια δημιούργησαν. Σ’ αυτές τις συγκυρίες, οι μάσκες πέφτουν και τα Κράτη – «Παραγωγοί» της Αθλιότητας αναδύονται από τις Σκιές ή το Σκοτάδι μέσα στα οποία κρύβονταν -άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο αποτελεσματικά- με τη βοήθεια της προπαγάνδας.
Η Τουρκία για ακόμα μια φορά, έχοντας υποστεί την κρίση «υπερπαραγωγής» της Αθλιότητας που η ίδια δημιούργησε, πλέον βγήκε από τις Σκιές και το Σκοτάδι, και υπερασπίζεται την Αθλιότητά της, με τον πλέον επίσημο θεσμικό κρατικό λόγο και με το πάθος του «βιομηχάνου» που προσπαθεί να διοχετεύσει το προϊόν του στις αγορές, υφιστάμενες και δυνητικές. Ειδικώς δε εναντίον του Ελληνισμού, αυτές οι κρίσεις της «εξειδικευμένης Αθλιότητας», που «παράγεται» ειδικώς εναντίον της Ελλάδας, είναι συχνές, από τη πρώτη στιγμή που η Ελλάδα το 1821 είπε στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία το μεγάλο «μέχρις εδώ η δουλεία». Βεβαίως, το «μέχρις εδώ» το είπαν και άλλοι λαοί υποτελείς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όμως, ήταν η Ελληνική Επανάσταση το ουσιαστικό ξήλωμα της ίδιας της κρατικής υπόστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εδώ στην Ευρώπη. Η Ελλάδα υπήρξε το πρώτο Ανεξάρτητο Κράτος στα Βαλκάνια. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός, πως η Ελλάδα είναι το Κράτος εκείνο που, για την Τουρκία -και όχι μόνο-, αποτελούσε τη συνέχεια της ίδιας της Ύστερης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και άρα τον πλέον επικίνδυνο εχθρό των ίδιων των αυτοκρατορικών της «δικαιωμάτων» στη περιοχή, της έχει δημιουργήσει μια αίσθηση διαρκούς απειλής της εκ μέρους της Ελλάδας, που της έχει γίνει εμμονή, διότι απλούστατα, τέτοια απειλή, μετά το 1922, δεν φαίνεται να υπάρχει. (Εδώ το «φαίνεται» πάει περισσότερο στο ότι η Τουρκία, ακριβώς σ’ αυτή αλλά και σε άλλες παρόμοιες νεοθωμανικές της εμμονές, ίσως μόνη της τελικώς κάποια στιγμή κάνει το ένα και σημαντικό εκείνο λάθος, που θα την οδηγήσει εκεί όπου απέφυγε να οδηγηθεί το 1992, χάρη κυρίως στην προδοσία των «συμμάχων» της Ελλάδας μα και λαθών της ίδιας της Ελλάδας. Το 1922, τους Έλληνες δεν τους «πέταξαν στη θάλασσα» οι Τούρκοι, μα οι «σύμμαχοί» τους).
