της Ελένης Τσερεζόλε
Στο βιβλίο του με τίτλο «Το μπεστ σέλερ του μίσους. Τα ‘Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών’ στην Ελλάδα, 1920-2013», ο Δημήτρης Ψαρράς περιγράφει, τεκμηριωμένα, τους λόγους αντοχής στον χρόνο αυτού του γνωστού και πλήρως βεβαιωμένου πλαστογραφήματος που ξεκίνησε την «καριέρα» από τα γραφεία της μυστικής αστυνομίας του τσαρικού καθεστώτος στη Ρωσία, στις αρχές του περασμένου αιώνα, για να καταλήξει σήμερα να είναι, και στη χώρα μας, ένα από τα βιβλία εκείνα που ασκούν επιρροή σε πολλούς και διαφορετικούς κύκλους. Κύκλους που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, καταφέρνουν να συντηρούν και να αναπαράγουν έναν αντισημιτισμό, πολλαπλών μορφών, ο οποίος καλά κρατεί. Κι αν θέλουμε να την ξεχάσουμε ή να την αγνοήσουμε, η πραγματικότητα αυτή καραδοκεί, για να μας υπενθυμίσει την ύπαρξή της, ακόμη κι εκεί που δεν την περιμένει κανείς. Όπως, για παράδειγμα, σε ένα άρθρο γνώμης μιας πανελλαδικής κυκλοφορίας εφημερίδας στα τέλη Νοεμβρίου φέτος.
Ο αρθρογράφος, γνωστός και έμπειρος δημοσιογράφος, ασκεί κριτική στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό. Ώς εδώ, ψόγος ουδείς. Το θέμα είναι ότι η κριτική αυτή χτίζεται πάνω στα… Πρωτόκολλα που βέβαια «η γνησιότητά τους έχει αμφισβητηθεί, αλλά η ίδια η ζωή και η πραγματικότητα τα επιβεβαιώνουν»! Τόσο απλά. Για του λόγου μάλιστα το αληθές, ο αρθρογράφος καλεί τους αναγνώστες του να τα διαβάσουν για να ανιχνεύσουν σε αυτά «κάποια στοιχεία της πολιτικής φιλοσοφίας του πρωθυπουργού μας»! Αμέσως μετά τονίζει ότι τα Πρωτόκολλα είναι «πολύ ενδιαφέροντα, γιατί αν τα μελετήσεις, βλέπεις στρατηγικές που χρησιμοποιήθηκαν για την οικονομική κατάκτηση διαφόρων χωρών από τράπεζες (όπως η εβραϊκή οικογένεια των Ρότσιλντ, για τη διάβρωση του πολιτικού συστήματος […]». Ο ίδιος κάνει αποτίμηση: «Είναι κείμενα αξιοπρόσεκτα, με πολλές αλήθειες αλλά και με μεγάλη αμφισβήτηση αν προέρχονται πράγματι από σιωνιστές». Εκφράζει πάντως τη βεβαιότητα ότι ο «Αλέξης πρέπει να τα έχει διαβάσει. Ίσως και να τα έχει μάθει… απέξω και ανακατωτά». Γιατί; «Μετά την άνοδό του στην εξουσία, ευθυγραμμίστηκε άμεσα με τους Ισραηλινούς […]»
Παρεμφερούς υφής επιχειρηματολογία συνεχίζεται στο υπόλοιπο άρθρο, όπου αναφέρεται, σε μια αποστροφή, ότι «μερικοί άλλοι, τόσο εδώ όσο και στην Τουρκία, έχουν γράψει και υποστηρίξει ότι η οικογένειά του ήρθε από τη γειτονική χώρα και έχει εβραϊκές ρίζες». Ενώ επισημαίνει και ότι «ο Αλέξης έχει πυκνώσει τις επαφές του με τους Ρότσιλντ, που είναι παγκόσμια δύναμη». Άλλωστε και ο «Εμανουέλ Μακρόν δούλεψε για λογαριασμό τους και κατέληξε Πρόεδρος»… Κλείνοντας, ο αρθρογράφος παρατηρεί ότι ο πρωθυπουργός «είναι πολύ χρήσιμος, πολύ ωφέλιμος στο διεθνές κεφάλαιο», για να καταλήξει ότι η «συμμαχία με το Τελ Αβίβ προστατεύει την κυπριακή ζώνη των πετρελαίων. Αυτό είναι καλό» – μια τελική πρόταση προφανώς για να «μαλακώσει» όσα έχει αναπτύξει στο υπόλοιπο άρθρο του.
Ωστόσο, τα κλασικά συστατικά του αντισημιτικού λόγου -η συνωμοσιολογία, οι υπεραπλουστεύσεις, οι ξένοι, τα στερεότυπα των πλούσιων (πάντα) Εβραίων τραπεζιτών που θέλουν (εννοείται) να κυριαρχήσουν στον κόσμο, που διαφθείρουν εκ των έσω, το διεθνές κεφάλαιο- όλα είναι στη θέση τους. Και μάλιστα επιχειρείται να συνδεθούν με τον πρωθυπουργό χωρίς καμία τεκμηρίωση, απλά στη βάση των… αθάνατων Πρωτοκόλλων. Του κειμένου – αφετηρία για τέτοιου είδους «αναλύσεις» εδώ και πάνω από 90 χρόνια, που, εντέλει, δεν είναι τόσο γραφικές όσο μπορεί να φαίνονται σε κάποιους, στο μέτρο και στον βαθμό που αντανακλούν ευρέως διαδεδομένα και αποδεκτά στερεότυπα, ολίγον επικαιροποιημένα και προσαρμοσμένα στη συγκυρία. Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι το γεγονός ότι ένα τέτοιου είδους κείμενο δημοσιεύθηκε, εν έτει 2017, σε καθημερινή εφημερίδα και όχι σε κάποιο περιθωριακό έντυπο και μάλιστα χωρίς να προκαλέσει ιδιαίτερη αντίδραση… Αποδεικνύοντας -όπως άλλωστε και οι συστηματικές βεβηλώσεις των μνημείων του Ολοκαυτώματος σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη- ότι ο ελληνικός αντισημιτισμός, προφανώς επειδή τροφοδοτείται, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, από πολλές πηγές (πολιτικές, θρησκευτικές, κοινωνικές), όχι μόνο επιβιώνει, αλλά δεν διστάζει να δείξει και δημόσια το απεχθές του πρόσωπο.
Δικαιώνοντας τον Pierre-André Taguieff,1 που σημειώνει αναφορικά με την επάνοδο του μύθου των «Σοφών της Σιών», ότι «είμαστε μάρτυρες, εν πολλοίς αδύναμοι, μιας φοβερής ‘πολιτισμικής οπισθοδρόμησης’, όπου κυριαρχούν απόλυτα η μανιχαϊστική σκέψη και τα ‘αποκαλυπτικά’ παραληρήματα», παραθέτοντας τη ρήση του Σπινόζα: «Ο φόβος κάνει τους ανθρώπους να παραληρούν». Στο ίδιο βιβλίο ο Taguieff κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τον ελλοχεύοντα κίνδυνο των φαινομένων «αποεκκοσμίκευσης». Κίνδυνο άκρως επίκαιρο εξαιτίας του συνδυασμού του φόβου με την άγνοια – κάτι που δημιουργεί εύφορο έδαφος για τη διάδοση του καραμπινάτου αντισημιτικού πλαστογραφήματος.
1. Pierre-André Taguieff, “Ο μύθος των ‘Σοφών της Σιών’”, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα, 2006, σελ. 196