aristera_2.jpg 
EUROKINISSI/ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ 03.12.2018, 17:43 | Ετικέτες: Αριστερά, κοινωνία, ΚΚΕ, σοσιαλιστές Συντάκτης: Δημήτρης Κατσορίδας *
Η αποκατάσταση των δεσμών αλληλεγγύης, η ενοποίηση των δυνάμεων όμορων χώρων, η ανάπτυξη και επεξεργασία της θεωρίας, οι διεπιστημονικές προσεγγίσεις, οι διάφορες πολιτιστικές πρωτοβουλίες, η αποκάλυψη του ρεφορμισμού και η διαμόρφωση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος και πόλου συσπείρωσης των εργαζομένων είναι κατά τη γνώμη μου βασικοί παράγοντες για την αντιστροφή της διαδικασίας καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης
1. Ενα πουκάμισο αδειανό;
Στο παρόν άρθρο θα επιχειρήσουμε να ανιχνεύσουμε τις αιτίες της κρίσης της Αριστεράς, έχοντας βασικό προσανατολισμό την αναγκαιότητα μιας ριζοσπαστικής ανασυγκρότησής της.
Κατ’ αρχάς να πούμε ότι η λέξη Αριστερά είναι ένας πολύ γενικός όρος, ο οποίος μπορεί να καλύψει πολλούς φορείς, κόμματα, οργανώσεις και κινήσεις, που επαγγέλλονται αυτόν τον τίτλο, οι οποίες μπορεί να έχουν μεταξύ τους σαφείς πολιτικές, ιστορικές και ιδεολογικές διαφορές. Ουσιαστικά, έχει γίνει σαν ένα λάστιχο που ο καθένας το τραβάει σε όποια κατεύθυνση τον συμφέρει, άσχετα από τις συνέπειες.
Αν, όμως, με τον όρο «Δεξιά» εννοούμε τις δυνάμεις εκείνες που εκφράζουν την κυριαρχία του κεφαλαίου επί της εργασίας και θέλουν να διαιωνίζουν τον καπιταλιστικό-εκμεταλλευτικό τρόπο παραγωγής, τότε με τον όρο «Αριστερά» εννοούμε τις δυνάμεις εκείνες που θα πρέπει να έχουν μια αντικαπιταλιστική πολιτική πρακτική και να είναι φορείς της σοσιαλιστικής κοινωνίας και του οράματος μιας αταξικής-ακρατικής κοινωνίας. Είναι όμως έτσι;
2. Η κρίση της Αριστεράς διεθνώς
Η αμφισβήτηση της Αριστεράς από τον κόσμο έχει τις αιτίες της αφενός στις αρνητικές συνέπειες που υπήρξαν από τις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού «σοσιαλισμού», εξαιτίας της γραφειοκρατικής παραμόρφωσής τους από το προνομιούχο κοινωνικό στρώμα που διοικούσε εκεί, αφετέρου στις πολλαπλές κακές εμπειρίες διακυβέρνησης σε όλο τον κόσμο από τα σοσιαλδημοκρατικά και εργατικά κόμματα, που σε αρκετές περιπτώσεις έγιναν με τη συμμετοχή των κομμουνιστικών κομμάτων. Και το πρόβλημα δεν είναι αυτό καθαυτό η διακυβέρνηση, αλλά το γεγονός ότι αυτή η διακυβέρνηση σε καμία περίπτωση δεν βγήκε έξω από το πλαίσιο του συστήματος, δεν του δημιούργησε στοιχειώδεις δυσλειτουργίες, αλλά αντιθέτως το ενίσχυσε και το σταθεροποίησε.
Είναι χαρακτηριστική η αποτυχία των σοσιαλιστικών και γενικά των αριστερών κομμάτων, τα οποία ενώ οι εργαζόμενοι τα έβγαλαν στην κυβέρνηση για την εξυπηρέτηση των δικών τους αναγκών, εκείνα αντιθέτως διαχειρίστηκαν τον καπιταλισμό, υιοθετώντας το πρόγραμμα των εκ δεξιών αντιπάλων τους, ρίχνοντας σε πολλές περιπτώσεις την κρίση στις πλάτες των εργαζομένων. Εκφύλισαν την έννοια της κοινωνικοποίησης, της αυτοδιαχείρισης και του σοσιαλισμού, δίνοντας τα περιθώρια στη Δεξιά να δημαγωγεί για την «αποτυχία» δήθεν του σοσιαλισμού, ο οποίος επί της ουσίας δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Ετσι, οι συνέπειες της πολιτικής της Αριστεράς, σε Ανατολή και Δύση, σε Βορρά και Νότο, την κάνουν να εμφανίζεται χωρίς φερέγγυα εναλλακτική πρόταση για την οικονομία και την κοινωνία, χωρίς να μπορεί να πείσει για τους στόχους και τα μέσα που θα εφαρμόσει, χωρίς ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα μετάβασης στον σοσιαλισμό, χωρίς όραμα και προοπτική και, τέλος, χωρίς εμπιστοσύνη στον ίδιο της τον εαυτό. Και όλα αυτά, σε αντίθεση με τη Δεξιά, η οποία παρά τη σφραγίδα της συντήρησης και της αντίδρασης που είναι ταυτισμένη, εν τούτοις έχει επιδείξει μια εξαιρετική ικανότητα ανασύνταξης και ανάπτυξης των δυνάμεών της.
Αυτή, λοιπόν, την πολιτική κατάσταση μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε μία ακόμη ήττα του λαϊκού κινήματος. Ομως, η κρίση του εργατικού-λαϊκού κινήματος είναι ταυτόχρονα και κρίση της Αριστεράς. Μια κρίση, η οποία έχει τον αντίκτυπό της και στην ελληνική Αριστερά, ιδιαίτερα μετά τη μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Παρατηρούμε το φαινόμενο κόμματα και οργανώσεις να γεννιούνται, να διασπώνται, να αλλάζουν ή να πεθαίνουν σε όλο το φάσμα της Αριστεράς. Μια τρομερή κινητικότητα και ταυτόχρονα μια μεγάλη έλλειψη συντονισμού και συνεννόησης, ακόμη και εκείνων των τμημάτων που μπορούν να συμπλεύσουν μεταξύ τους.
3. Πού βαδίζει η ελληνική Αριστερά;
Η ελληνική Αριστερά, στα πρώτα βήματά της, στις αρχές του 20ού αιώνα, αναπτύχθηκε και διαμορφώθηκε με διαφορετικούς ρυθμούς απ’ ό,τι η υπόλοιπη ευρωπαϊκή Αριστερά. Δεν αναπτύχθηκε στη βάση ενός ισχυρού εργατικού κινήματος, όπως τα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματά της. Η ληξιαρχική πράξη γέννησής της ήταν το 1918 με την ίδρυση της ΓΣΕΕ και του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ.
Ομως, η ανάπτυξη της ελληνικής Αριστεράς δεν έγινε μέσα από ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, αλλά αντίθετα κυριάρχησε η Θεωρία των Σταδίων και της αστικής ολοκλήρωσης του ελληνικού καπιταλισμού, τα οποία διατυπώθηκαν για πρώτη φορά στην 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ, το 1934. Μάλιστα,…
Πηγή: https://www.efsyn.gr