Κλείνουν αύριο έξι χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, από τον χρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά. Η δίκη της εγκληματικής οργάνωσης βρίσκεται πια στην τελευταία φάση της, όσο κι αν κωλυσιέργησαν συστηματικά τα στελέχη της, που δεν δίσταζαν να προσβάλλουν τη μνήμη του δολοφονημένου ακόμη και μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. Στα τελευταία του όμως βρίσκεται και το ίδιο το ναζιστικό μόρφωμα. Το πιστοποιεί το κλείσιμο των γραφείων του πανελλαδικά, κυρίως δε το προχθεσινό κλείσιμο του «στρατηγείου», στη Μεσογείων. Να γλιτώσει και η σημαία από την πολύχρονη ύβριν: να τη χρησιμοποιούν οι λάτρεις του Χίτλερ για να διαδηλώνουν τον καπηλικό πατριωτισμό τους.
Οποιο έτος κι αν θεωρήσουμε αφετηρία της δράσης της Χ.Α., το 1980, οπότε ιδρύθηκε από τον Νίκο Μιχαλολιάκο, ή το 1993, οπότε εμφανίστηκε με την προβιά κόμματος, κάθε άλλο παρά λίγος είναι ο χρόνος που χρειάστηκε για να φτάσουμε στην ήττα και στη διάλυσή της. Θα μπορούσε άραγε να θεωρηθεί «μοιραίο λάθος» της συμμορίας ο φόνος του παλικαριού; Σε βάθος χρόνου ναι, αλλά στην αμέσως επόμενη διετία, δυστυχώς όχι. Το φανερώνουν τα εκλογικά ποσοστά: Το 7% που είχε αποσπάσει στις εκλογές του 2012 η Χ.Α., η οποία είχε πολεμήσει λυσσαλέα τις κινητοποιήσεις των «Αγανακτισμένων» του Συντάγματος, το 2011, ελάχιστα μειώθηκε στις εκλογές του 2015, και ας ήταν ήδη γνωστό ποιος σκότωσε τον Παύλο Φύσσα και με ποιων την κάλυψη: 6,92% τον Ιανουάριο, 6,28% τον Σεπτέμβριο. Αλλωστε, και μετά τον θάνατο του Παύλου δεν έλειψαν τα κίτρινα ή και κιτρινόμαυρα ΜΜΕ που συνέχισαν να διαφημίζουν τις χοντροκομμένα πλαστές χρυσαυγίτικες «αγαθοεργίες» ή να αντιμετωπίζουν στελέχη της Χ.Α. με τους όρους του λάιφ στάιλ.
Από το 2003 έως το 2019 εκδόθηκαν πάνω από 25 καταδικαστικές αποφάσεις για εγκληματικές ενέργειες μελών της Χ.Α. Ανάμεσά τους και η δολοφονία του Πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν, το 2013, με μοναδικό κίνητρο την ιδεοληψία περί φυλετικής ανωτερότητας. Η σταδιακή ηθική απογύμνωση του μορφώματος και η αποτυχία του να ξαναμπεί στη Βουλή αποκάλυψαν –στα μάτια όλων πια– τι ακριβώς ήταν ο «λαϊκός εθνικισμός» του: μια επιχείρηση συγγενών και κολλητών, υπό την άτεγκτη ηγεσία ενός φυρερίσκου (έτσι αποκαλούν πλέον τον Μιχαλολιάκο αρκετοί αδερφοποιτοί του), που εμπορευόταν πατριωτισμό. Οταν τα χρήματα λιγόστεψαν, τα «αδέρφια» άρχισαν να αλληλοκαρφώνονται και να δραπετεύουν. Το αίμα και το χρήμα, αυτή ήταν η χρυσαυγίτικη ιδεολογία.