Η Ζωή Κωνσταντοπούλου οφείλει να καταλάβει ότι υπάρχουν όρια – τουλάχιστον ηθικό όριο – στην πολιτική αντιπαράθεση και ότι όχι, ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα
Οι μη υπέρμαχοι της «ευπρέπειας» στην πολιτική υποστηρίζουν σωστά ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων στην πράξη σημαίνει απλώς να μην λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Με αυτή την έννοια όταν πολιτικοί κάνουν «βαριές» καταγγελίες είναι άδικο να κατηγορούνται για έλλειψη πολιτικού πολιτισμού. Υπό τον απαράβατό όμως όρο οι καταγγελίες αυτές να έχουν βάση, να στηρίζονται σε αποδείξεις.
Με την κυρία Κωνσταντοπούλου είναι δύσκολο να συμφωνήσει κανείς σε πολλά από όσα υποστηρίζει. Ειδικά όσοι από τον προοδευτικό χώρο έχουν παρακολουθήσει την πορεία της και τις μεταλλάξεις της προσεκτικά, έχουν διαμορφώσει μια μάλλον αρνητική γνώμη για την πολιτεία και για τη γραμμή της.
Όμως, ας μην σταθούμε στις γενικότερες διαφωνίες με τη πολιτική στάση, την ιδεολογία και τον τρόπο που πολιτεύεται. Θα έρθει η ώρα για εκτενή ανάλυση και αυτών.
Ας επικεντρώθουμε επί του παρόντος στο πώς πολιτεύεται εσχάτως. Γιατί στην πολιτική υπάρχουν και όρια στο τι θεωρείται θεμιτή πρακτική και τι όχι.
Τελευταίο χαρακτηριστικό δείγμα γραφής για το ήθος που κομίζει στην πολιτική ζωή η κυρία Κωνσταντοπούλου ο τρόπος που αναφέρθηκε στον Αλέξη Τσίπρα και τον κατηγόρησε ότι θέλει να επιστρέψει στην κυβερνητική εξουσία «για τα φράγκα».
Δηλαδή, η κυρία Κωνσταντοπούλου κατηγόρησε τον Αλέξη Τσίπρα ότι είναι αργυρώνητος και διεφθαρμένος και μάλιστα ότι έτσι ήταν και όταν κυβερνούσε.
Αυτή είναι μια κατηγορία που μέχρι τώρα κανένας δεν έχει αποδώσει στον Αλέξη Τσίπρα, ούτε οι ορκισμένοι πολιτικοί εχθροί του, με τον πόθεν έσχες του πρώην πρωθυπουργού να εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί δεν μπόρεσαν να έχουν αυτή… τη χαρά.
Τον έχουν κατηγορήσει για την «κωλοτούμπα», τον έχουν κατηγορήσει για το δημοψήφισμα, τον έχουν θεωρήσει υπεύθυνο για μεγάλη ζημία της χώρας, τον έχουν κατηγορήσει για την πολιτική του γραμμή, αλλά μέχρι τώρα ούτε τα πιο φρενοβλαβή τρολ του μηχανισμού της διαβόητης Ομάδας Αλήθειας δεν είχαν κατηγορήσει τον Τσίπρα ότι είναι διεφθαρμένος.
Δεν το έχει κάνει ούτε η κυβέρνηση, ούτε ο πρωθυπουργός, ούτε κανένας άλλος.
Και τώρα έρχεται η κυρία Κωνσταντοπούλου και το λέει σαν το πιο αυτονόητο πράγμα του κόσμου. Χωρίς να δώσει στοιχεία. Χωρίς να πάει τα στοιχεία που μπορεί να έχει στις αρμόδιες Αρχές – στοιχεία που παρεμπιπτόντως απέτυχαν όλοι οι άλλοι να βρουν, γιατί αποκλείεται να μην έψαξαν εξονυχιστικά, δεδομένου του μένους απέναντι στην Αριστερή κυβέρνηση και τη λύσσα για το «αριστερό ηθικό πλεονέκτημα».
Γνωρίζοντας και επενδύοντας στο ότι κατά πάσα πιθανότητα ο Αλέξης Τσίπρας από θέση αρχής δεν θα επιλέξει να κάνει μήνυση ή αγωγή.
Αλλά αυτό δεν μειώνει τον ανυπόστατο και συκοφαντικό χαρακτήρα μιας τέτοιας δήλωσης.
Και βεβαίως προκαλεί εντύπωση ότι η κυρία Κωνσταντοπούλου επιλέγει να κατηγορήσει τον Αλέξη Τσίπρα ότι είναι διεφθαρμένος και αργυρώνητος ακριβώς σε μια περίοδο όπου αυτό που συζητά όλη η ελληνική κοινωνία είναι τα σκάνδαλα της Νέας Δημοκρατίας και τα αποδεδειγμένα φαινόμενα διαφθοράς τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ.
Βολικό κάτι τέτοιο για το Μαξίμου θα έλεγε κάποιος καχύποπτος (;), συνδέοντας το γεγονός και με την στάση που επέλεξε η κυρία Κωνσταντοπούλου να διαφοροποιηθεί από την προοδευτική Αντιπολίτευση και να ψηφίσει και την κυβερνητική πρόταση – ξέπλυμα της Εξεταστικής για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Ακόμη και αν το έκανε για να κερδίσει παραπάνω χρόνο προβολής και δημοσιότητας, ήταν μια πράξη που αλλοίωνε και αποδυνάμωνε το μήνυμα καταδίκης στην κυβερνητική πρακτική συγκάλυψης που έστελνε σύσσωμη η προοδευτική Αντιπολίτευση.
Και αυτήν δεν ήταν η πρώτη φορά που η Ζωή Κωνσταντοπούλου λειτούργησε – συνειδητά ή ως παράπλευρη απώλεια της… πάγιας και διαρκούς ανάγκης της για υπερπροβολή- υποστηρικτικά για την κυβέρνηση, ενισχύοντας την άποψη όσων υποστηρίζουν ότι στο πρόσωπό της η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκει έναν «βολικό εχθρό», απολύτως διαχειρίσιμο. Δεν είναι λίγα τα νομοσχέδια που η Πλεύση Ελευθερίας έχει στηρίξει, ενώ αρνητική αίσθηση προκαλεί και το γεγονός ότι φλέγοντα ζητήματα για την κοινωνία, όπως η ακρίβεια, δεν έχουν γίνει σημαία στην αντιπολιτευτική ρητορική της, κάτι που ίσως σχετίζεται βέβαια με το γεγονός ότι η ύπαρξη ολοκληρωμένου προγράμματος με συγκεκριμένες προτάσεις για την οικονομία δεν είναι στα ατού του κόμματος της κυρίας Κωνσταντοπούλου. Αλλά και τα σόου που δίνει συχνά πυκνά η Ζωή Κωνσταντοπούλου στη Βουλή, ακόμη και κατά τη συζήτηση κρίσιμων ζητημάτων, αποπροσανατολίζοντας από την ουσία του θέματος και μετατοπίζοντας το επίκεντρο της συζήτησης «επί προσωπικού» στην τελική υπέρ της κυβέρνησης λειτουργούν, δίνοντας πολύτιμο εργαλείο στα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ στην φιλότιμη προσπάθειά τους να «θαφτούν» τα μείζονα προβλήματα και να κρυφτεί η κυβερνητική ένδεια στην αντιμετώπισή τους.
Η κ. Κωνσταντοπούλου έχει κάθε δικαίωμα να κατηγορεί τον Αλέξη Τσίπρα για το δημοψήφισμα και την πολιτική που ακολούθησε, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η κυβέρνησή του στο τέλος έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια και ότι η κυβέρνησή του για πολλά κατηγορήθηκε, αλλά όχι για πρακτικές διαφθοράς. Οι κατηγορίες πάντως της κυρίας Κωνσταντοπούλου για την ακολουθούμενη πολιτική από την κυβερνώσα αριστερά, θα είχαν ομολογουμένως μεγαλύτερη βαρύτητα και πειστικότητα αν είχε προτείνει κάποια πειστική εναλλακτική σε σχέση με τη διαχείριση της κρίσης, κάτι ίσως πιο άμεσο και χειροπιαστό από τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων.
Το άλλο πρόσφατο περιστατικό που καταγράφηκε στο βιβλίο «έργα και ημέρες της κυρίας Κωνσταντοπούλου» ήταν η μήνυση σε βάρος της Λιάνας Κανέλλη. Πέραν του συμβολισμού που έχει το να στρέφεται κανείς κατά του κομμουνιστικού κόμματος και μιας βουλεύτριας του ΚΚΕ. Υποτίθεται τους κομμουνιστές στα δικαστήρια τους σέρνουν άλλοι.
Ας πάμε όμως στην ουσία. Αυτά που είπε η κ. Κανέλλη είχαν ακουστεί και το 2015. Τα προβλήματα με το τι θα γινόταν με τους βουλευτές της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής είχαν συζητηθεί και τότε. Η θέση ότι δεν είχαν θέση στο κοινοβούλιο γνωστή. Η επίθεση του μετέπειτα καταδικασμένου Λαγού στην Κανέλλη καταγεγραμμένη. Το γεγονός ότι τότε στη Διάσκεψη Προέδρων το ΚΚΕ έθεσε θέμα καταδίκης της ΧΑ, αλλά η κυρία Κωνσταντοπούλου παρέπεμψε στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής και η δήλωση της κυρίας Κωνσταντοπούλου ότι «η Διάσκεψη των Προέδρων δεν είναι δικαστήριο» και ότι «αν θέλει η κυρία Κανέλλη να κάνει μήνυση», δεν έχουν διαψευστεί. Το να έρχεται τώρα η κυρία Κωνσταντοπούλου και να υποβάλει μήνυση σε μια βουλεύτρια του ΚΚΕ για αυτά τα περιστατικά επί της ουσίας, δηλαδή να στρέφεται όχι κατά της κυβέρνησης αλλά ενός προοδευτικού κόμματος της αντιπολίτευσης λέει πολλά για το πώς βλέπει την πολιτική η κυρία Κωνσταντοπούλου.
Μόνο που κάνοντάς το αυτό απλώς βγαίνει στην πραγματικότητα εκτός του δημοκρατικού και προοδευτικού πλαισίου.