Στο https://www.efsyn.gr διαβάσαμε:
koyrelia.jpg 
03.12.2018, 17:40 | Ετικέτες: πολιτική, θέατρο, σκηνοθέτες Συντάκτης: Δημήτρης Νανούρης
Γονυπετείς την προσκαλούν και προκαλούν τα λαγωνικά των ΜΜΕ (Μανούρα, Μουρμούρα, Ελαφροέπεια). Το ’χει η μοίρα του επαγγέλματος. Χούι των λειτουργών του, να την αναζητούν ως αβρόσαρκο Λαΐδα, παντού εκτός απ’ την Κόρινθο. Λιγουρεύνται να τη γνωρίσουν, ποθούν διακαώς να την κατακτήσουν, λαχταρούν να εκπορθήσουν τις μύχιες περιοχές του κορμιού, του μυαλού, της ψυχής της κι έπειτα να την παρουσιάσουν ολοτσίτσιδη στο φιλοθέαμον και αδηφάγο κοινό. Οπως ακριβώς οι ιδιωτικοί ντέτεκτιβ διοχέτευαν το πάλαι ποτέ στα κλισέ των εφημερίδων και στην οθόνη μεταμεσονύκτιων εκπομπών γαργαλιστικά ενσταντανέ με τις μοιχαλίδες σκεπασμένες πρόχειρα με το σεντόνι της αμαρτίας.
Υπενθύμιση: απαιτούσαν οι σχετικές διατάξεις η απόδειξη του αδικήματος να εδράζεται σε ατράνταχτα και χειροπιαστά πειστήρια, ώστε, ευκαιρίας δοθείσης, να κάνουν ανέξοδο μπανιστήρι οι γηραιοί αξιωματούχοι της Θέμιδος. Είχαν τα τυχερά τους οι αναχρονιστικοί νόμοι. Στην περίπτωσή μας, ωστόσο, η ζωηρά και πολυπόθητος κόρη δεν νοείται να φέρει έστω και ίχνος φύλλου συκής, καθότι αποτελεί η ίδια το φύλλον συκής, αν εννοείτε. Οι μνηστήρες της δεν περιορίζονται στους θιασώτες του κίτρινου Τύπου. Την αποζητούν εναγωνίως και με μεγαλύτερη θέρμη οι συντάκτες του σομόν, οι άγρυπνοι ρεπόρτερ του λευκού και οι πλέον σεμνότυφοι διευθυντές των σοβαροτέρων και εγκυροτέρων εντύπων.
Μιλώ, ασφαλώς, για την Αλήθεια, η οποία οφείλει να αποκαλύπτεται πάντα γυμνή. Δεν είναι τωρινό το σαφάρι του κόσμου των μίντια για την ανακάλυψή της. Πριν από ογδόντα χρόνια πάνω-κάτω η «Νέα Εστία» αναφέρεται σε κάποιον που την έψαχνε νυχθημερόν. Υπογράφει ο πολυγραφότατος ποιητής, πεζογράφος, κριτικός, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, χρονογράφος και ακαδημαϊκός Παύλος Νιρβάνας, που αναχώρησε για τους επουράνιους Πόντους τέτοιες μέρες του 1937 σε ηλικία 71 ετών και κληροδότησε, μεταξύ άλλων, σε μας τους νεότερους τη φωτογραφία του φίλου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στον ταπεινό καφενέ της Δεξαμενής.
Νεφελώδες το κατόρθωμα του οπωσούν ανορθόδοξου κυνηγού. Ιδού: «Ο άγνωστος εξακολούθησε να γυρεύει την Αλήθεια δεξιά κι αριστερά. Προχθές η τύχη τον έβγαλε πάλι μπροστά μου. Φαινότανε ευχαριστημένος, σαν άνθρωπος που είχε επιτύχει τον σκοπό του. -“Τη βρήκατε;” τον ερώτησα. -“Τη βρήκα επιτέλους” μου αποκρίθηκε και το πρόσωπό του έλαμπε από χαρά. -“Τη βρήκα, αλλά δεν ήτανε γυμνή. Απεναντίας. Φορούσε απάνω της του κόσμου τα κουρέλια”. – “Από πότε ντύθηκες, γλυκύτατη θεά”, την ερώτησα σαστισμένος. Σε ήξερα πάντα γυμνή”. -“Λάθος κάνετε, κύριε” μου αποκρίθηκε. “Ποτέ μου δεν παρουσιάστηκα γυμνή στον κόσμο”. -“Από σεμνότητα;”. -“Οχι από σεμνότητα, κύριε. Από υπερηφάνεια. Είμαι πάρα πολύ άσχημη και γριά, ώστε να παρουσιάζομαι γυμνή στον κόσμο. Παρουσιάζομαι πάντα ντυμένη, όπως με βλέπετε”. -“Ωστε η φήμη της περίφημης γύμνιας σας;”. -“Πρόληψη, καθαρή πρόληψη, κύριε”. -“Κι εκείνοι που καυχιούνται πως σας παρουσιάζουν γυμνή;” -“Απατούν τον κόσμο, απλούστατα. Ποτέ κανένας δε με παρουσίασε γυμνή. Μονάχα η Ψευτιά παρουσιάζεται γυμνή. Γιατί η Ψευτιά είναι πάντα ωραία και πάντα νέα”».
Η απόλυτη παρακμή που σκιάζει την εποχή μας εμφανίζει ολόγυμνους τους βασιλιάδες του πολιτικού και πνευματικού βίου, τους αυλικούς και τους υπηκόους τους. Η δύσμοιρη Αλήθεια, λοιπόν, κρύβεται σε μάλλινες, μπαλωμένες εσθήτες για να γλιτώσει απ’ την ψύχρα των ημερών.
Έντυπη έκδοση ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ανυπεράσπιστοι Σκοτεινά ποτάμια