Στο https://www.agriniopress.gr διαβάσαμε:
Μέσω του νέου, σύγχρονου αυτοκινητοδρόμου της Ιόνιας Οδού, φθάνεις πλέον με ταχύτητα και ασφάλεια στην λίμνη Τριχωνίδα. Το μαγικό τοπίο και τα εξαιρετικά τοπικά προϊόντα, από τα ψάρια του γλυκού νερού μέχρι τα κρασιά της περιοχής, αξίζουν να τα γνωρίσει κανείς από κοντά.
Η γιαγιά το είπε με κάθε φυσικότητα. Ο παππούς πάει στο Πέλαγος. Και δεν εννοούσε ότι έφυγε πέρα μακριά για το Ιόνιο, αλλά ότι κατηφόρισε μέχρι την όχθη της Τριχωνίδας, το δικό τους πέλαγος. Έχουν δίκιο, γιατί αυτή η λίμνη, απ’ όπου κι αν την κοιτάξεις, φαντάζει πληθωρική σαν πέλαγος. Και μεγάλη, η πιο μεγάλη από τις λίμνες που βρίσκονται ολάκερες μέσα στην ελληνική επικράτεια. Και πλούσια, κυρίως σε εικόνες, γιατί έχει γύρω της άπειρα σημεία θέας για να την απολαύσεις και να εντυπώσεις στον νου σου ταξιδιωτικές αναμνήσεις. Έτσι που να μοιάζει ότι δεν έκανες ένα ταξίδι, αλλά πολλά.
Ο αυτοκινητόδρομος της Ιόνιας Οδού, σε φέρνει με ταχύτητα και ασφάλεια από το Αντίρριο μέχρι την έξοδο, μετά το Αιτωλικό, προς την παλαιά εθνική οδό Αγρινίου, η οποία εξακολουθεί να βρίσκει επιβλητικό πέρασμα ανάμεσα από τους θεόρατους βράχους της Κλεισούρας, περνά ανάμεσα στις λίμνες Λυσιμαχεία και Τριχωνίδα και διακλαδώνεται προς Παναιτώλιο και Καινούργιο.
Το μοναστήρι της Παναγίας και στο βάθος η Τριχωνίδα από τον Βλοχό
«(…) Και από τους βράχους της Κλεισούρας, κάστρα σαν κυκλώπεια / πέρασα στα νερόχαρα του Αλάμπεη τα γιοφύρια (…)». Αυτά τα γεφύρια του Αλάμπεη με τις 360 καμάρες εξαφανίστηκαν από το σήμερα, αλλά υπάρχουν στο χθες, στη μυθολογία του και στις γκραβούρες των περιηγητών. Ήταν στην πραγματικότητα λιθόκτιστος δρόμος τριών χιλιομέτρων που γεφύρωνε τα πλημμυρισμένα λιβάδια μεταξύ των δύο λιμνών, κατασκευαστικό θαύμα τότε, πρόγονος της θαυμαστής τεχνικής της Ιόνιας Οδού σήμερα.
Στο Καινούργιο πλησιάζεις τη λίμνη στο ύψος της και ακούς την αναπνοή της. Κάποιοι με εσωτερική καλλιτεχνική φλέβα, όπως ο ζωγράφος Απόστολος Χαντζαράς, που μεγάλωσε εδώ στο Καινούργιο, βλέπουν και ακούν περισσότερα και πιο βαθιά μηνύματα: «Η σκηνή υπάρχει εκεί μέσα, βυθισμένη, ξέχωρη απ’ τον επάνω κόσμο. Με πρωταγωνιστές ψάρια, νερόφιδα, την πολιτεία, το τέρας, που μόνο οι ψαράδες είδαν σε ξάστερο ουρανό. Η συμφωνία έκλεισε. Αυτά να μας λένε τα μυστικά τους και εμείς να τα κρατάμε…».
Η θέα στη λίμνη από την Μυρτιά καθώς σουρουπώνει
Οι καλλιτέχνες συγχρόνιζαν, πάντα, την αναπνοή τους με εκείνη της λίμνης εδώ στο Καινούργιο, που είναι η λέξη-κλειδί για να βλέπουν και να ξεκλειδώνουν τη ζωή. Η αρμονία ελκύει την ανθρώπινη ψυχή, ενώ η δυσαρμονία την βασανίζει, ψιθυρίζει ο Βασίλης Παπασάικας δουλεύοντας απομονωμένος στο εργαστήριό του αυτά τα υπέροχα γλυπτά με τη σχεδόν φυσική επιδερμίδα και βάθος. «Όλοι γνωρίζουν τι είναι ωραίο. Είναι ανθρώπινη ανάγκη», λέει, πατώντας παράλληλα με τα χνάρια που άφησε εδώ ο μέντοράς του Χρήστος Καπράλος.
Από την κεντρική πλατεία του Καινούργιου, ο δρόμος αριστερά ανηφορίζει για τον Βλοχό (6 χλμ.) και την ακρόπολη των Θεστιέων (3 χλμ. μετά), χαρίζοντας συνεχώς ωραία θέα προς τη λίμνη, πίσω και δεξιά προς τις καταπράσινες πλαγιές. Η απότομη σιδερένια σκάλα ανεβαίνει από το μοναστήρι του Βλοχού στην κορυφή της ακρόπολης. Από εκεί, ανάμεσα στις θεόρατες πέτρες, ο επισκέπτης ακουμπά το βλέμμα του στα βουνά και το αφήνει να ταξιδέψει μαλακά, σαν ανέφαλο αχλής, κάτω προς τη λίμνη, που από εδώ μοιάζει να κρατά την ανάσα της για να μην αναριγήσει την ακινησία του μεσημεριού.
Περίπατος στις όχθες της λίμνης κοντά στο χωριό Ντουγρί
Για να νιώσεις ξανά την ανάσα της λίμνης από πολύ κοντά, πρέπει να προχωρήσεις έως την Παραβόλα και να ανέβεις στην ακρόπολη του Βουκάτιου, εκεί που διαπλέκονται τα αρχαία τείχη με τους βυζαντινούς τοίχους της Παναγίας του Κάστρου. Αλλά η πιο ωραία επαφή του επισκέπτη με την Τριχωνίδα, συμβαίνει στο Ντουγρί.
Εκεί, στο διαμορφωμένο σκηνικό της ακτής, οι γιγαντιαίοι κορμοί των πλατάνων χρωμάτιζαν με μια αρχέγονη αίσθηση το τοπίο και δημιουργούσαν «παράθυρα» μέσα από τα οποία περνούσαν οι γρήγορες, καμπύλες πορείες των αθλητών του wakeboard,(Πηγή)