Δεν είναι όλοι οι ανάπηροι κρατούμενοι σαν τον Φλώρο

Ολοκληρώθηκε χθες το μεσημέρι η συγκέντρωση των στοιχείων από κάθε σωφρονιστικό ίδρυμα της χώρας προκειμένου να προκύψει ο συνολικός αριθμός των αποφυλακίσεων λόγω βαριάς ασθένειας ή αναπηρίας που έγιναν από 1/1/2015 έως σήμερα.

Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία αυτά, τα οποία διαβιβάστηκαν στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου, ο συνολικός αριθμός είναι 343 άτομα, με τους περισσότερους -αυτονόητα- να προέρχονται από τα νοσοκομεία κρατουμένων.Εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι οι συγκεκριμένες αποφυλακίσεις έγιναν με βάση το αρχικό άρθρο 110 του Π.Κ. που ισχύει τροποποιούμενο από το 1993.

Στην πορεία χρειάστηκε πολλές φορές να συμπληρωθεί ο κατάλογος με ασθένειες και αναπηρίες μέχρι την ψήφιση του νόμου 4322/2015 (νόμος Παρασκευόπουλου) που προβλέπει την αποφυλάκιση με μικρότερα ποσοστά αναπηρίας και έκτισης ποινής μόνο για εκείνους που δεν είναι σε θέση να αυτοεξυπηρετούνται μέσα στη φυλακή.

Τα νούμερα που συγκεντρώθηκαν από τα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας αφορούν όλες τις περιπτώσεις ασθενών και αναπήρων που αποφυλακίστηκαν και δεν προκύπτει (τουλάχιστον μέχρι να εξεταστεί η κάθε περίπτωση ατομικά) το αν έκαναν ή όχι χρήση του νόμου Παρασκευόπουλου για την αποφυλάκισή τους.

Το ιστορικό του άρθρου

Το συγκεκριμένο άρθρο 110Α του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας έχει συχνά τροποποιηθεί και με τη συμπλήρωση ασθενειών και αναπηριών και με τις απαραίτητες κάθε φορά προϋποθέσεις για την υφ’ όρον απόλυση (αποφυλάκιση).

Το 1993 η αποφυλάκιση δινόταν ανεξάρτητα από το ποσοστό έκτισης της ποινής εφόσον ο κατάδικος νοσούσε από AIDS.

H διακρίβωση γινόταν με αίτημα του καταδίκου και ειδική πραγματογνωμοσύνη, της οποίας η διαδικασία καθοριζόταν με κοινή απόφαση των υπουργών Δικαιοσύνης και Υγείας. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον έστω και εκ των υστέρων το συνολικό νούμερο εκείνων των αποφυλακίσεων.

Στη συνέχεια στο συγκεκριμένο άρθρο προστέθηκαν κι άλλες ασθένειες, ενώ έγιναν περισσότερο προσιτά και αντικειμενικά τα κριτήρια.

Το ανάλογο άρθρο 20 του νόμου 3727/2008 προέβλεπε και πάλι τη δυνατότητα αποφυλάκισης άσχετα με τα αναγκαία ποσοστά έκτισης ποινής που ίσχυαν για τους υγιείς.

«Χορηγείται ανεξαρτήτως εφόσον ο κατάδικος νοσεί από σύνδρομο επίκτητης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας, από χρόνια νεφρική ανεπάρκεια και υποβάλλεται σε τακτική αιμοκάθαρση, από ανθεκτική φυματίωση ή είναι τετραπληγικός, καθώς και από κίρρωση του ήπατος με αναπηρία άνω του εξήντα επτά τοις εκατό (67%) ή από γεροντική άνοια έχοντας υπερβεί το ογδοηκοστό έτος της ηλικίας ή από κακοήθη νεοπλάσματα τελικού σταδίου».

Ο νόμος τροποποιήθηκε επί το ευνοϊκότερο και επί Χ. Αθανασίου, μετά τη δική του επίσκεψη στο Νοσοκομείο του Κορυδαλλού, όταν αντίκρισε με τα δικά του μάτια την αθλιότητα. Τότε όμως και ορθώς αυτό θεωρήθηκε ένδειξη ανθρωπισμού!

Τι προβλέπει το ανάλογο άρθρο 6 του νόμου Παρασκευόπουλου

Κάθε ημέρα κράτησης κρατουμένων που πάσχουν από ημιπληγία ή παραπληγία, σκλήρυνση κατά πλάκας ή έχουν υποβληθεί σε επέμβαση μεταμόσχευσης καρδιάς, ήπατος, νεφρού ή μυελού ή είναι φορείς του συνδρόμου επίκτητης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας ή πάσχουν από κακοήθη νεοπλάσματα ή από νεφρική ανεπάρκεια για την οποία γίνεται τακτική αιμοκάθαρση ή από φυματίωση κατά τη διάρκεια της θεραπείας της, υπολογίζεται ευεργετικά ως δύο (2) ημέρες εκτιόμενης ποινής.

Αυτό ισχύει και για κρατουμένους με ποσοστό αναπηρίας πάνω από 50% εάν η παραμονή τους καθίσταται ιδιαίτερα απεχθής λόγω αδυναμίας αυτοεξυπηρέτησης.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και όλες οι αναγνωρισμένες διεθνείς οργανώσεις επέκριναν και καταδίκαζαν τη χώρα μας για τη συνέχιση κράτησης σε άθλιες συνθήκες αβοήθητων ανθρώπων που δεν μπορούσαν ούτε καν να πάνε στην τουαλέτα ή να φάνε το φαγητό τους!

Το ίδιο μέτρο ίσχυε πριν και ισχύει και τώρα για κρατουμένους με ποσοστό αναπηρίας εξήντα επτά τοις εκατό (67%) με την απαραίτητη έκδοση πιστοποιητικού από το Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας που γνωμοδοτεί για όλους τους «μη δυνάμενους» πολίτες (κρατουμένους και μη).

Σε περίπτωση ισόβιας κάθειρξης ο κρατούμενος που έχει ποσοστό αναπηρίας ογδόντα τοις εκατό (80%) και άνω, αν έχει εκτίσει με οποιονδήποτε τρόπο πέντε (5) έτη στην περίπτωση που το έγκλημά του δεν ενέχει ανθρωποκτονία, ή δέκα (10) έτη σε κάθε άλλη περίπτωση, εκτίει το υπόλοιπο της ποινής του στην κατοικία του, με ανάλογη εφαρμογή του άρθρου 56 παρ. 3.

Στην περίπτωση αυτή δύναται να επιβληθεί ηλεκτρονική επιτήρηση, όπως αυτή ορίζεται στο άρθρο 283Α του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.

Οι παρανομίες και τα κυκλώματα δυστυχώς είναι παρόντα παντού και θα ήταν εξαιρετικά παράξενο να μην υπάρχουν και μέσα στις φυλακές.

Η διαχρονική «κοσμοσυρροή» στα νοσοκομεία και στο ψυχιατρείο των φυλακών, ειδικά μέχρις ότου ενταχθούν στο ΕΣΥ, προφανώς δεν ήταν τυχαία. Οι προσπάθειες να υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενικές προϋποθέσεις και κριτήρια διασφάλισης της ισονομίας είναι απολύτως αναγκαίες και για τον λόγο αυτό ειδικά οι νόμοι που διασφαλίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων χρειάζονται εμπλουτισμό και αλλαγές.

Το να κυνηγάνε όμως κάποιοι με το τουφέκι έναν υπότροπο εγκληματία ή έναν μη νόμιμα αποφυλακισμένο προκειμένου να αποδείξουν ότι η σημερινή κυβέρνηση τροφοδοτεί δήθεν την εγκληματικότητα είναι πολιτικά και δημοσιογραφικά χυδαίο.

Το να χρησιμοποιούνται μία ή δέκα συγκεκριμένες παραβιάσεις του νόμου προκειμένου να εφαρμοστεί σκληρότερη ποινική μεταχείριση για όλους τους υπόλοιπους κρατουμένους, από την άλλη, είναι εντελώς απάνθρωπο!

Η τρομοκράτηση των πολιτών με τα ψευδή στοιχεία των δήθεν 700 αποφυλακίσεων και οι συντονισμένες ερωτήσεις βουλευτών των κομμάτων της αντιπολίτευσης προς το αρμόδιο υπουργείο με αφορμή το πλαστό πιστοποιητικό βαρυποινίτη -του διαχρονικά ατιμώρητου οικονομικού εγκλήματος- έχουν πλέον σαφή πολιτική σκοπιμότητα.

Δυστυχώς στην εκστρατεία του φόβου έφτασαν να υποβάλλουν ερωτήσεις, πέρα από τους ακροδεξιούς του κόμματος Μητσοτάκη, οι βουλευτές του ΚΙΝ.ΑΛΛ. αλλά ακόμα και το Ποτάμι.