Στη Γαλλία ένας πρώην Πρωθυπουργός -ιδιαίτερα ισχυρός πολιτικός στην εποχή του- βρέθηκε αντιμέτωπος με μια κατηγορία για χρηματοδότηση της προεκλογικής καμπάνιας του από τον Καντάφι, που φαίνεται ότι λάδωνε κάποιους απ’ όσους είχαν επαφή μαζί του- μακριά από εμάς. Δεν υπάρχουν ατράνταχτα στοιχεία. Αλλά χωρίς δισταγμό η Δικαιοσύνη της χώρας του μπουζούριασε τον εν λόγω πρώην Πρωθυπουργό για δυο 24ωρα και οι αρμόδιες αρχές άσκησαν δίωξη εναντίον του.
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε. Θα πάει στο δικαστήριο και αν δεν αποδειχθούν οι κατηγορίες θα μείνει αθώος και ελεύθερος να συνεχίσει την πολιτική σταδιοδρομία του, αν θέλει. Ο Νικολά Σαρκοζί αρνήθηκε την ενοχή του, αλλά δεν τα έβαλε με τους δικαστικούς λειτουργούς, ούτε μίλησε για «σκευωρίες» .
Στην Ελλάδα ένας άλλος πρώην Πρωθυπουργός βρέθηκε σε μια δικογραφία με νόμιμη μαρτυρία προστατευόμενου μάρτυρα για δωροδοκία από τη Novartis. Αντί να δηλώσει την αθωότητα του και να τεθεί στη διάθεση της Δικαιοσύνης μήνυσε και καθύβρισε τους… εισαγγελείς και τον Πρωθυπουργό, αραδιάζει αναπόδεικτες κατηγορίες για σκευωρία και στη Βουλή διακήρυξε ότι σχεδόν δεν αναγνωρίζει την κυβέρνηση και ετοιμάζει… Ειδικά Δικαστήρια, άγνωστο με ποια ιδιότητα.
Στη συνέχεια ο Αντώνης Σαμαράς αρνήθηκε να καταθέσει στην Προανακριτική επιτροπή που είναι πλέον επίσημη δικαστική αρχή και ερευνά -και-την περίπτωσή του, σύμφωνα με όσα το κόμμα του θέσπισε. Δικαιούνται να μην παραστεί. Αλλά τα περί «γελοίας σκευωρίας» και το ύφος του -δεν τιμούν το αξίωμα που φέρει… Και πάντως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ερευνηθεί ότι τον αφορά. Ότι αρνείται να καταθέσει σε μια υπόθεση που τον αφορά κρίνεται και από την κοινωνία.
Θα έπρεπε να έχουν διωχθεί
Αφού το κάνει ο πρώην πρωθυπουργός, γιατί να μην το κάνουν και πρώην υπουργοί; Όχι όλοι. Π.χ. ο Δημ. Αβραμόπουλος ενημέρωσε με αξιοπρέπεια τη Βουλή, όπως και την προηγουμένη φορά, ότι δεν θα παραστεί εξηγώντας και τους λόγους- όπως έχει δικαίωμα. Αντίστοιχα αξιοπρεπής, παρά την ένταση της, είναι και η στάση του Βαγγέλη Βενιζέλου και άλλων αναφερθέντων στην υπόθεση.
Αντίθετα ο Ανδρέας Λοβέρδος έστειλε ένα υβριστικό γράμμα στην Προανακριτική: «Αποδεχτήκατε τη λογική «κουκούλα στους ψευδομάρτυρες κουκούλα και στην έρευνα»» Με υβριστικό τρόπο αντιμετωπίζει τους θεσμούς και ο Άδωνις Γεωργιάδης: «Στη γελοιότητα που σας παρέσυρε ο κ. Τσίπρας, δεν πρόκειται να συμμετάσχω».
Οι δυο αυτοί και ο Σαμαράς θα έπρεπε ήδη να έχουν διωχθεί για τη στάση τους. Δικαίωμά τους να μην καταθέσουν αλλά ποιοι είναι και αντιμετωπίζουν μια δικαστική αρχή κατασκευάζοντας θεωρίες που θα μπορούσε να κατασκευάσει ο καθένας σε κάθε περίπτωση, αλλά το λένε στα κανάλια;’
Γιατί να μη κάνουμε μηνύσεις και στους προέδρους των Δικαστηρίων όταν μας καταδικάζουν, εντάσσοντας του σε κάποια «συμμορία»; Γιατί να μη καταγγέλλουμε την Εφορία και την Τροχαία όταν μας ερευνά -αδίκως κατά τη γνώμη μας;
Ποιος πολίτης θα είχε διανοηθεί, μετά από μια απλή δικαστική έρευνα -στην οποία δεν έχει παρά να δώσει τις εξηγήσεις του, όπως υποχρεούται- να πει όσα λένε πρόσωπα που είχαν και έχουν δημόσια αξιώματα; Ο Σαμαράς και οι δυο υπουργοί του αξιώνουν με τον τρόπο τους το ακαταδίωκτο. Να μην τους αγγίζει η Δικαιοσύνη, όπως άλλωστε τα κόμματα τους φρόντισαν δια του Συντάγματος και του τριτοκοσμικού νόμου που ποτέ δεν αλλάξαν, ενώ μπορούσαν.
Ειδικά στην περίπτωση Σαμαρά η Δικαιοσύνη έπρεπε να είναι αμείλικτη για τον τρόπο που συμπεριφέρεται. Πρώτος αυτός ως πρώην πρώτος πολίτης όφειλε σεβασμό. Τα περί σκευωρίας μπορεί να τα λέει στους φίλους του. Για τον «αρχισυμμορίτη Τσίπρα» μπορεί να συζητάει με τους πρώην υπουργούς του. Το θέμα για την Πολιτεία είναι η δικογραφία που τους αφορά και προφανώς είναι εύκολο να την αντικρούσουν αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις τους. Γιατί δεν το κάνουν και εκτρέπονται;
Δεν είναι όλοι λωτοφάγοι
Για να μείνουμε ειδικά στον Σαμαρά, δεν τον βαρύνει καμία κατηγορία. Σε μια δικαστική έρευνα για ένα πανθομολογούμενο σκάνδαλο νόμιμοι μάρτυρες, με νόμιμες καταθέσεις στον αρμόδιο εισαγγελέα, τον ανέφεραν σε υπόθεση δωροδοκίας -όντως βαρύ για πολιτικό. Αλλά, αν μη τι άλλο, ο πολιτικός στον οποίο πριν από χρόνια ο τότε Πρωθυπουργός και σύμπασα η τότε ΝΔ καταλόγισαν ουκ ολίγα -μέχρι και δικαστήρια έγιναν- για την ανατροπή της κυβέρνησής της, θα όφειλε να δείχνει σεβασμό. Όχι μόνο στη δικαστική αρχή, αλλά και στην κοινή γνώμη -που δεν τρέφεται με λωτούς.
Το ίδιο και στην ελληνική Πολιτεία που τον μισθοδοτεί, του παρέχει ασφάλεια, προσωπικό και αλλά προνόμια, χωρίς να της προσφέρει τίποτε. Ήταν απλώς πρωθυπουργός με δεκανίκια για δυο χρόνια και αποδοκιμάσθηκε άγρια στο τέλος. Υπερβαίνει κάθε έννοια πολιτικής συμπεριφοράς όταν καταγγέλλει την κυβέρνηση, δυσφημεί την πολιτεία και δηλητηριάζει την κοινή γνώμη -υπό την ανοχή των οργάνων της Πολιτείας.
Γιατί να μην προσέλθει για μια απλή κατάθεση και να αφήσει τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους όπως προβλέπουν οι νόμοι; Δεν ασκεί τα δικαιώματα του. Θεωρεί ότι μπορεί να στερήσει από τη Δικαστική Εξουσία τα δικά της. Ο τρόπος του υποδηλώνει ότι στην περίπτωση του δεν πρέπει να ισχύουν όσα για τους κοινούς θνητούς. Αλλιώς πρόκειται για σκευωρία και συνωμοσία εναντίον του.
Έτσι ανοίγει το δρόμο για να τον ακολουθούν και οι άλλοι δυο, με όσα εξέμεσαν κατά εισαγγελέων και του Πρωθυπουργού. Επίσης με την ανοχή της Πολιτείας. Σαν να είναι ο Τσίπρας ελεγχόμενος. Ή σαν να είναι η κυβέρνηση του εμπλεκόμενη στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος με έναν συγκεκριμένο τρόπο για δεκαετίες…
Η πολιτική είναι σκληρή υπόθεση. Και στην αντιπαράθεση τους οι πολιτικοί συχνά υπερβαίνουν το μέτρο. Αλλά είναι ένα παιχνίδι που έχουν αποδεχθεί οι πολιτευόμενοι. Στην περίπτωση Σαμαρά και των άλλων δυο μουστερήδων, έχουμε ωμή παραβίαση κάθε έννοιας πολιτικής συμπεριφοράς και σεβασμού της θεσμικής λειτουργίας της χώρας.
Δεν συνιστά προστασία του δημοσίου συμφέροντος η έρευνα οποιασδήποτε καταγγελίας για παρανομία; Πόσο μάλλον όταν προέρχεται από πρόσωπα που μπορούν να ξέρουν και καταθέτουν επώνυμα. Γιατί οι μάρτυρες δεν είναι ούτε «κουκουλοφόροι», ούτε «ανώνυμοι». Η Δικαιοσύνη τους γνωρίζει. Δεν δίνουν λόγο οι εισαγγελείς στον Σαμαρά, αλλά το αντίθετο.
Η λαϊκή ετυμηγορία δυο εκλογικών αναμετρήσεων παραλείπεται από τον πρώην πρωθυπουργό. Προκειμένου να απαξιώσει τη διαδικασία, προσβάλλει -με τους υπουργούς του από δίπλα- την νόμιμη κυβέρνηση ως… εγκληματική οργάνωση, τη Δικαιοσύνη, αλλά και τη Βουλή, σαν παραρτήματά της, τα οποία περιφρονεί. Και κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος. Στη Γαλλία απλώς θα είχε επιβαρύνει τη θέση του.