Λίγες ημέρες μας χωρίζουν από την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς. Τα σχολεία θα πλημμυρίσουν από τις χαρούμενες φωνές των παιδιών τα οποία φορτωμένα με τη σχολική τους τσάντα γεμάτη βιβλία, τετράδια και φυσικά μολύβια είναι έτοιμα να λάβουν νέες γνώσεις. Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς ανακαλύφθηκε ο πολύτιμος σύμμαχος στην προσπάθειά μας να κατακτήσουμε τη γραφή;
Το σύγχρονο μολύβι εφευρέθηκε το 1795 από τον Nicholas-Jacques Conte, έναν επιστήμονα που υπηρετούσε στο στρατό του Ναπολέοντα. Το μαγικό υλικό που ήταν κατάλληλο για το σκοπό αυτό ήταν σε μορφή καθαρού άνθρακα και το ονομάζουμε γραφίτη. Πρώτα ανακαλύφθηκε στην Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα, στη Βαυαρία κατά την έναρξη του δέκατου πέμπτου αιώνα. Αν και οι Αζτέκοι το είχαν χρησιμοποιήσει για να κάνουν σημάδια αρκετές εκατοντάδες χρόνια νωρίτερα. Ονομάστηκε γραφίτης το 1789, από τη χρήση της ελληνικής λέξης «γράφειν» που σημαίνει να γράφει. Το μολύβι είναι μια παλαιότερη λέξη, που προέρχεται από τη λατινική λέξη «pencillus», που σημαίνει μικρή ουρά, για να περιγράψει τις μικρές βούρτσες μελάνης που χρησιμοποιούσαν για τη γραφή στο Μεσαίωνα.
Αλλά η ιστορία του μολυβιού, όπως και άλλες δημιουργικές καινοτομίες, έχει μια σκοτεινή πλευρά:
Τα αποθέματα γραφίτη που βρέθηκαν στο Borrowdale κοντά στο Keswick στην Αγγλία το 1564 έγιναν αντικείμενο λαθρεμπορίου και παραοικονομίας στην περιοχή. Κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα, μια σημαντική μεταποιητική βιομηχανία μολυβιού αναπτύχθηκε γύρω από το Keswick, προκειμένου να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα της υψηλής ποιότητας του γραφίτη.
Και η βιομηχανία του μολυβιού άνθισε:
Το πρώτο εργοστάσιο ανοίγει το 1832, και η εταιρεία μολυβιού Cumberland μόλις γιόρταζε την 175η επέτειό της. Αν και τα τοπικά ορυχεία έχουν κλείσει εδώ και καιρό και οι προμήθειες του γραφίτη που χρησιμοποιείται προέρχεται από τη Σρι Λάνκα και άλλα μακρινά μέρη, τα μολύβια Cumberland είναι αυτά με την υψηλότερη ποιότητα επειδή ο γραφίτης που χρησιμοποιείται δεν σκονίζουν και γράφουν με τον καλύτερο τρόπο πάνω στο χαρτί.
Το παλαιότερο μολύβι από το 1630
Aν και φαίνεται απλό όπως παλιά, το μολύβι έχει εξελιχθεί σημαντικά από την εφεύρεσή του:
Η αρχική διαδικασία κατασκευής μολυβιών του Conte περιλαμβάνει ψήσιμο ενός μείγματος από νερό, άργιλο και γραφίτη σε κλίβανο στους 1900 βαθμούς Fahrenheit πριν αποθηκευθεί το προκύπτον μαλακό στερεό σε ένα ξύλινο περιβάλλον. Το σχήμα του μπορεί να είναι τετράγωνο, πολυγωνικό ή στρογγυλό, ανάλογα με την προβλεπόμενη χρήση του μολυβιού. Για παράδειγμα, οι ξυλουργοί δεν θέλουν στρογγυλά μολύβια για να μην κυλάνε από το πάγκο. Η σκληρότητα ή μαλακότητα της μύτης του μολυβιού μπορεί να προσδιοριστεί με ρύθμιση των σχετικών κλασμάτων του πηλού και γραφίτη κατά το ψήσιμο. Πλέον, αναγνωρίζουμε την ποιότητα της μύτης του μολυβιού με τα χαρακτηριστικά Β, H, F. To πιο μαλακό είναι το 9Β και το πιο σκληρό είναι το 9H.
Έχει ενδιαφέρον σχετικά με το γραφίτη ότι είναι μια μορφή καθαρού άνθρακα, που είναι από τα στερεά που είναι γνωστά για την μαλακότητά τους και ένα από τα καλύτερα λιπαντικά. Ωστόσο, αν η ατομική δομή του αλλάξει, υπάρχει μια άλλη κρυσταλλική μορφή του καθαρού άνθρακα, το διαμάντι, που είναι ένα από τα σκληρότερα γνωστά στερεά.
Πηγή: infokids.gr