Την μεγάλη εβδομάδα που μας πέρασε, όπως πέρασε έπεσαν στην αντίληψή μου δυο γεγονότα που κατά την άποψη μου είναι σημαντικά.
Το πρώτο έγινε την Μεγάλη Παρασκευή στις 17 Απριλίου στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Πευκακίων, ο Προϊστάμενος του π. Βασίλειος Βουλουδάκης έκανε ένα κήρυγμα που σε οποίον το άκουσε, ασχέτως αν συμφωνεί πλήρως ή όχι με τα λεγόμενα του ιερέως, συμφωνεί σε ένα. Επρόκειτο για έναν λόγο που πυρπολούσε καρδίες. Ο πατέρας Βασίλειος μίλησε από καρδίας και αν και κάπου ίσως να υπερβάλει ο λόγος του, εκπροσώπησε χιλιάδες συνανθρώπους μας. Εγώ ένα έχω να πω, αν είχαμε αρκετούς τέτοιους ιερείς που να τα λένε έξω από τα δόντια, ένα είναι σίγουρο και η θρησκεία και η Δημοκρατία στην πατρίδα μας θα ήταν σε ποιο ποιοτική κατάσταση από ότι είναι σήμερα. Καλύτερα όμως να το διαβάσετε και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα:
«Εκάναμε υπακοή και αφήσαμε τον χριστό μας μόνο με κάποιους μαθητάς του, όπως και τότε και εξήλθαν μετά μαχαιρών και ξύλων να συλλάβουν τους προσκυνητάς. Εξ αίφνης η πατρίδα μας εύρε χιλιάδες αστυνομικούς. Οι λαθραίοι, οι κακοποιοί, οι φονεύτε, οι βιαστές, οι λωποδύτες επίσημοι και ανεπίσημοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και οι πιστοί εξετάζονται που πάνε τι θέλουνε τέτοια μέρα. Ευτυχώς ευρεθεί ένας από τον πολιτικό κόσμο, ένας από τον πολιτικό κόσμο και αυτός, από την πτέρυγα εκείνη που δεν είναι από η δεξιά του υψίστου. Ευρεθεί ένας πολίτικος να πει ότι επιτέλους την Μεγάλη Παρασκευή αφήστε τον επιτάφιο, μιλήστε λίγο με το συναίσθημα σας, αφήστε τους εαυτούς σας να βγουν από τα μπαλκόνια οι πιστοί, να δούνε τον επιτάφιο, είναι ένα γεγονός 2000 ετών, που για πρώτη φορά στην δις χιλιετία παρατηρείται αυτό και δυστυχώς βρεθήκαμε επί των ημέρων μας να γευθούμε και αυτό το πικρό ποτήριο. Οι Αρχιερείς και οι άρχοντες του λαού συνήχθησαν επί το αυτό ίνα τον Ιησούν φραγγελώσουσι, ίνα τον Ιησούν φυλακίσουσι, ίνα τον Ιησούν αποκλείσουν από τους πιστούς Του. Άισχος, και στους Αρχιερείς και στους άρχοντες του λαού, αίσχος. Αυτό το αίσχος δεν θα το σβήσει η ιστορία, δεν θα σβηστεί από την ιστορία αυτό το αίσχος, αυτή η αγανάκτηση του λαού του Θεού. Θα έρθει η οργή και η κατάρα του Θεού στα κεφάλια όλων εκείνων που απεφάσισαν να στερήσουν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου από τους πιστούς, αρκετοί από τους οποίους έκαναν έναν αγώνα επί ένα έτος με τα επιτίμιά τους για να κοινωνήσουν στην Ανάσταση Αίσχος!
Που κατήντησε η Εκκλησία της Ελλάδος; Αίσχος, ντρέπομαι, απορώ και δεν εξίστατε ο λαός, μας έχουν φυλακίσει με απάτη για μία γρίπη. Όλοι το λένε. Τα κανάλια, οι δημοσιογράφοι, οι καναλάρχες αυτά λένε μεταξύ τους και εμάς μας λένε τα ψέματα για να μας κρατάνε φυλακισμένους. Προβλέπουνε και τον Σεπτέμβριο γρίπη και τα Χριστούγεννα κλειστές εκκλησίες. Όχι κύριοι να μας πάτε φυλακή, να μας πάτε εκεί να τελούμε μέσα στο κελί μας την Θεία Λειτουργία και να απολογηθούμε στο Θεό ότι δεν έχουμε άλλη δυνατότητα. Αίσχος! Έστω την εσχάτη ώρα μετανοήσατε Αρχιερείς και άρχοντες, αλλιώς η οργή του Θεού είναι πάνω από τα κεφάλια σας. Γιατί δεν φέρνετε τον διαπρεπή γιατρό τον κύριο Ιωαννίδη να μιλήσει με τον δικό μας τον εγκάθετο της κυβερνήσεως, να μιλήσουν σε ζωντανή συνομιλία, γιατί κάθε κράτος έχει έναν δικό του γιατρό; Μου λένε οι γιατροί στα νοσοκομεία ότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε διότι θα μας απολύσουν. Αυτή είναι η δημοκρατία να την χαίρεσθε, προτιμώ να πεθάνω από γρίπη πάρα να έχω εσάς. Με συγχωρείται λαέ του θεού μου αλλά δεν μπορώ άλλο να βαστήξω αυτή την αγανάκτηση».
Το δεύτερο είναι επώνυμη αφήγηση που αλίευσα από το διαδίκτυο και σας την παραθέτω όπως το βρήκα:
«Ναι, λίγο μετά τις 12 ανηφόρησα στην κοντινότερη εκκλησία και πήρα Άγιο Φως. Όμως για μένα καλύτερα να μην το έκανα. Καλύτερα να μην έβγαινα καν, καθώς διαπίστωσα πως η εκκλησία ήταν κλειδαμπαρωμένη από παντού. Βρήκα όμως μια πόρτα όπου μετά βίας πρόσεξα ότι υπήρχε μια νεοκορίσα μέσα. Χρειάστηκε για αρκετές φορές να χτυπήσω την πόρτα ώστε να μου ανοίξει, όχι την πόρτα αλλά το τζάμι ίσα ίσα. Αφού της είπα «Χριστός Ανέστη» της ζήτησα Άγιο Φως. Με τρεμάμενη φωνή μου λέει «αχ, τι μου κάνεις τώρα αγόρι μου, τι είναι αυτά τα πράγματα, δεν γίνεται, δεν μπορώ». Χρειάστηκε να επιμείνω αρκετά ίσως και κάποια λεπτά ώστε να φτάσω στο σημείο να πω «δώστε μας λίγο πίστη ώστε να μοιράσουμε πίστη». Παρόλα αυτά και με τρεμάμενη φωνή πάντα μου ζήτησε 3 – 4 φορές εάν είναι κανένας άλλος εκεί τριγύρω και να ελέγξω για αυτό μην τυχόν και μας δει κανείς. Και αφού, πάντα με τρεμάμενη φωνή, μου έδωσε Άγιο Φως μου ζήτησε σε περίπτωση που με βρει κανείς ή αστυνομία να πω ότι άναψα τη λαμπάδα με αναπτήρα. Όχι, πως δεν φοβάμαι ή είμαι περισσότερο τολμηρός από τους άλλους ή και εγώ δεν ξέρω τί αλλά… πόσο… πόσο έχουν τρομάξει πλέον τον κόσμο, πώς τον καταντήσανε έτσι τον κόσμο;»
Πιστεύω ότι αυτοί οι δυο συνάνθρωποι μας με τα λόγια τους, το παράπονο, με το δίκιο να τους πνιγεί εκπροσωπούν την πλειοψηφία των Ελλήνων, για αυτό και μεταφέρω τα λόγια τους, για να μην μείνουν σε έναν στενό κύκλο και να ξεχαστούν. Είναι λόγια βγαλμένα με συναίσθημα από τα τρίσβαθα της καρδίας τους, είναι λόγια χριστιανών ορθοδόξων που αισθάνονται την αδικία που τους έγινε, γιατί ο ιός δεν μεταδίδεται ούτε από τις καμπάνες που έμειναν βουβές, ούτε από τα μεγάφωνα των εκκλησιών που έμειναν άλαλα, ούτε από το άγιο φως που φέτος είναι απών από χιλιάδες οικογένειες.
Όμως υπάρχουν εξαιρέσεις όπως αυτή που ακούστηκε σήμερα μέσα στην Βουλή των Ελλήνων και που κάνει μεγαλύτερη την αγανάκτηση όταν δυο θρησκείες αντιμετωπίζονται με αλλά μέτρα και αλλά σταθμά «…ακούω σήμερα την υπουργό την κα Κεραμέως τα μεγάφωνα να είναι χαμηλά όταν τα τζάμια έχουν το ραμαζάνι, έκκληση έκανε στο ραμαζάνι, κάνουν έκκληση οι κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, τα μεγάφωνα χαμηλά, χαμηλότερα. Στους χριστιανούς όμως κύριε υπουργέ όλα απαγορευμένα, όλα…» και εδώ γεννάται ένα γιατί; Αλλά πολύ φοβάμαι δεν πρόκειται να πάρουμε απάντηση.
Χρόνια πολλά και Αληθώς ο Κύριος
Βενετσάνος Γιώργος