Χθες, στην συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση του φετινού προγράμματος των Χριστουγέννων στο Αγρίνιο ακούστηκε ότι κόστισαν τα πάντα ελάχιστα, αναλογικά με την δουλειά που έγινε.
Επίσης ότι βοήθησαν πολλοί άνθρωποι εθελοντικά, με ένα πρόγραμμα που πάει αρκετούς μήνες πίσω.
Όμως ακούστηκε και κάτι που είναι μια παρεξήγηση.
Η αντιδήμαρχος Πολιτισμού Μ. Παπαγεωργίου είπε ότι δόθηκαν σε ιδιώτες χώροι του δήμου για να λειτουργήσουν τις επιχειρήσεις τους «με βάση την αρχή της ανταποδοτικότητας».
Ο χώρος δόθηκε από τον δήμο και ο επιχειρηματίας παράγει ένα έργο για να το χαρεί ο κόσμος, με άλλα λόγια.
Όμως δεν είναι αυτό η αρχή της ανταποδοτικότητας, αυτό είναι… ΣΔΙΤ. Είναι μια, μικρής κλίμακας, σύμπραξη του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα, κοινώς.
Διότι η αρχή της ανταποδοτικότητας, που ισχύει πρώτα και κύρια στο ασφαλιστικό σύστημα(ή μάλλον θα έπρεπε να ισχύει, διότι δεν ισχύει στην πραγματικότητα) και διαπερνά όλη την φιλοσοφία της δημόσιας διοίκησης είναι η εξής:
Καταβάλλεις εισφορές ή φόρους ανάλογα με την δυνατότητά σου(ή και άδικα πολλές φορές) ώστε να πάνε αυτές για δημόσιες και δωρεάν παροχές που ευνοούν τους ασθενέστερους.
Εν ολίγοις, με την αρχή της ανταποδοτικότητας για τους πολίτες έπρεπε ό,τι συμβαίνει αυτές τις μέρες στους δημόσιους χώρους να είναι δωρεάν, να μην πληρώνουν!
Γίνεται αυτό; Όχι, δεν γίνεται, η εμπειρία λέει πως δεν βγαίνει ο λογαριασμός αν δεν μπουν και ιδιώτες στον παρονομαστή κι αν δεν υπάρχει σε μερικές δράσεις αντίτιμο.
Αυτό έχει αποδειχθεί από την ζωή και μάλιστα ο Γ. Παπαναστασίου το ανέφερε με παράδειγμα τα Τρίκαλα όπου, όπως είπε, «όλοι τα ζηλεύουν αλλά όταν πάνε πληρώνουν στα πάντα».
Σωστό, όμως να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: αρχή ανταποδοτικότητας δεν είναι αυτό που περιέγραψε η κ. Παπαγεωργίου, είναι κάτι άλλο.
Αυτό είναι συνεργασία με ιδιώτες που κρίνεται από την τιμή και την επιτυχία, αν αξίζει με λίγα λόγια κι αν μπορούν να μετέχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι.