Στο https://www.euro2day.gr διαβάσαμε:
Όσοι παρατηρούν προσεκτικά τις κινήσεις του προέδρου Τράμπ, έχουν αντιληφθεί ότι βασικός (αλλά όχι μόνος) στόχος της πολιτικής σταδιακού «ξηλώματος» της παγκοσμιοποίησης, την οποία ακολουθεί, είναι η Κίνα, παρά την προσωρινή ανακωχή που συμφωνήθηκε χθες.
Όσοι πάλι παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στην Ευρώπη, αλλά και στη Μέση Ανατολή, αντιλαμβάνονται πως οι σχέσεις της Δύσης με τη Ρωσία αρχίζουν να θυμίζουν παλαιότερες ψυχροπολεμικές εποχές, καθώς το καθεστώς Πούτιν, προσπαθεί με κάθε τρόπο να επαναφέρει τη χώρα του στο status της «υπερδύναμης» με βλέψεις όχι μόνο στον ηπειρωτικό χώρο των συνόρων της, αλλά και σε γεωγραφικά σημεία με μεγάλο ειδικό βάρος στην παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή.
Εν τούτοις, για πολλούς είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό ότι μετά από δεκαετίες στις οποίες οι ΗΠΑ ήταν η μόνη υπερδύναμη και η παγκοσμιοποίηση διαρκώς ενισχυόταν, βαδίζουμε τώρα ολοταχώς προς το παρελθόν!
Προς ένα κόσμο «πολυπολικό», όπου μεγάλες δυνάμεις βλέπουν τα συμφέροντα τους να συγκρούονται, ενώ νέοι παίκτες, ορισμένοι με πυρηνικές δυνατότητες, (όπως η Β. Κορέα και πιθανώς το Ιράν) αναδύονται και προσβλέπουν να ενισχύσουν την επιρροή τους σε περιφερειακό επίπεδο.
Ελάχιστοι επίσης έχουν προσέξει ότι στη διάρκεια της σύρραξης στη Συρία, υπήρξαν σε αρκετές περιπτώσεις, περίπου 12 φορές συνολικά, «εμπλοκές» μεταξύ αμερικανικών και ρωσικών δυνάμεων, σε ορισμένες εκ των οποίων υπήρξε και ανταλλαγή πυρών ανάμεσα τους, με αποκορύφωμα μια εμπλοκή μεταξύ αμερικανικών ειδικών δυνάμεων και ρώσων «μισθοφόρων» που υποστήριζαν συριακή δύναμη προσκείμενη στον πρόεδρο Άσαντ, στις 7 Φεβρουαρίου.
Πολύ περισσότερο γνωστή είναι η πρόσφατη όξυνση ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, στην καρδιά της Ανατολικής Ευρώπης, οι ευρύτερες επιπτώσεις της οποίας είναι δύσκολο να προβλεφθούν ακόμη με ακρίβεια.
Εν τούτοις, ο «υπ αριθμόν ένα» ανταγωνιστής των ΗΠΑ δεν είναι πλέον τόσο η Ρωσία, αλλά η αναδυόμενη υπερδύναμη της Κίνας, που σε πολλά σημεία απειλεί να υπερκεράσει και τεχνολογικά την αμερικανική παντοδυναμία, στον αμυντικό τομέα.
Χαρακτηριστικό του νέου κλίματος που επικρατεί είναι το περιεχόμενο βαρυσήμαντης επίσημης έκθεσης που παραδόθηκε προ ημερών στο αμερικανικό Κογκρέσο, από την δικομματική «Επιτροπή Στρατηγικής Εθνικής Ασφαλείας» που συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του νομοθετικού σώματος, ακριβώς για να αξιολογήσει τις αμυντικές δυνατότητες των ΗΠΑ, στο παρόν και το άμεσο μέλλον.
Σύμφωνα με το 116 σελίδων κείμενο της έκθεσης, οι HΠΑ είναι πιθανό ότι θα βρίσκονταν αντιμέτωπες με «αποφασιστική στρατιωτική ήττα» εάν εμπλακούν σε πόλεμο με τη Ρωσία στη Βόρεια Ευρώπη, ή με την Κίνα στη περιοχή της Ταιβάν!
Οι συντάκτες της έκθεσης κάνουν λόγο για σημαντική άμβλυνση της στρατιωτικής υπεροπλίας που απολάμβαναν οι ΗΠΑ στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, έναντι τόσο της Ρωσίας, όσο και της Κίνας, επισημαίνοντας μάλιστα ότι ενόσω οι αμερικανοί ασχολούντο με την αντιμετώπιση «ασύμμετρων απειλών», στα πλαίσια του πολυετούς «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», ο οποίος βεβαίως, συνεχίζεται 17 χρόνια αργότερα, οι δύο ανταγωνιστικές δυνάμεις, κατέβαλαν σοβαρές προσπάθειες να συγκεντρώσουν τα κατάλληλα μέσα και τις τεχνολογίες, ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν μια συμβατική σύρραξη με τις ΗΠΑ, χωρίς ταυτόχρονα να παραγνωρίζουν και τον εκσυγχρονισμό του πυρηνικού τους οπλοστασίου, όπως και τα μέσα «κυβερνοπολέμου» και διαστημικών επιχειρήσεων, τομείς στους οποίους σήμερα, ενδέχεται και να υπερτερούν σε ορισμένα σημεία!
Το συμπέρασμα της έκθεσης είναι ότι τα τελευταία χρόνια και στα πλαίσια των μειώσεων στις κρατικές δαπάνες, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το συνεχώς διογκούμενο δημοσιονομικό έλλειμμα, η αμυντική ικανότητα της υπερδύναμης μειώθηκε «δραματικά» , σε σημείο που να προκύπτει «πρωτοφανής εδώ και δεκαετίες απειλή για τα ζωτικά της συμφέροντα και την ασφάλεια της».
Ουδείς μπορεί να αποκλείσει μια δόση υπερβολής στη συγκεκριμένη έκθεση, κάτι που είχε συμβεί άλλωστε και στο παρελθόν κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου με τη Σοβιετική Ένωση. Σε κάθε περίπτωση όμως, το περιεχόμενο της είναι ενδεικτικό της σοβαρότητας, με την οποία έχει αρχίσει να αντιμετωπίζεται η διεθνής συγκυρία, από τις ΗΠΑ, σε σχέση με την προάσπιση των διεθνών συμφερόντων της και την διακινδύνευση της κάποτε απολύτως κυρίαρχης θέσης της στον αμυντικό τομέα.
Προφανώς, ο συνδυασμός της απαγκίστρωσης των ΗΠΑ, από την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, (την οποία οι ίδιες ως πρότινος προωθούσαν) , με την παραπάνω θεώρηση επί θεμάτων εθνικής ασφαλείας (και όχι απλά οικονομίας) θα έχει ευρύτατες διεθνείς επιδράσεις, αλλάζοντας ενδεχομένως, πολλά από τα δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών, τόσο σε επίπεδο διεθνούς οικονομίας, όσο και γεωπολιτικής.
Ήδη τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία, κατηγορούνται ενίοτε και ανοικτά για βιομηχανική κατασκοπεία, σε κρίσιμους τομείς, που σχετίζονται έμμεσα ή άμεσα με θέματα άμυνας, αλλά και για αξιοποίηση των συστημάτων «κρατικού καπιταλισμού» που διαθέτουν, προκειμένου να(Πηγή)