Στο https://hellasjournal.com διαβάσαμε:
Του ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Πυκνή η βδομάδα που πέρασε σε γεγονότα, δηλώσεις και στρατιωτική επιβολή νέων δεδομένων σε ολόκληρο τον άξονα του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου.
Μέσα στο κλίμα που δημιουργεί η έναρξη των εργασιών του γεωτρύπανου της Exxon στη κυπριακή ΑΟΖ είχαμε την παρουσίαση χαρτών με την τουρκική εκδοχή για το καθεστώς των ΑΟΖ σε Αιγαίο και Αν. Μεσόγειο, την εισβολή του Barbaros στο οικόπεδο 4 της Κύπρου, οξύτατες δηλώσεις και απειλές πολιτικών ιθυνόντων της Τουρκίας, ένταση της στρατιωτικής δραστηριότητας στο Αιγαίο, αποτυχημένη(;) συνάντηση των υπουργών εξωτερικών ΗΠΑ και Τουρκίας κ.λπ.
Οι εξελίξεις είναι αναμφισβήτητα δυσανάγνωστες και αντιφατικές, γεγονός που επιτείνεται από τις μεθοδευμένες ή μη προσπάθειες ερμηνείας τους από δημοσιολόγους και ειδικούς αναλυτές.
Η κυρίαρχη αντίληψη ερμηνείας των εξελίξεων εστιάζει την προσοχή της σε μια επιφανειακή ανάλυση του συσχετισμού ισχύος παραβλέποντας το σύνολο των δυνάμεων που ενεργούν στην περιοχή, την συνθετότητα των προς επίλυση προβλημάτων και κυρίως την, όχι σπάνια, παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις. Η υπόθεση «επίλυσης» του Μακεδονικού είναι ενδεικτική. Και αυτό συμβαίνει και από τις «αναθεωρητικές δυνάμεις» και από εκείνους που υφίστανται ή θα υποστούν τις συνέπειες των επιχειρούμενων διευθετήσεων.
Ένας από τους χάρτες προκλητικών διεκδικήσεων της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο
Η Αν. Μεσόγειος στο επίκεντρο
Ας ξεκινήσουμε από μια πολιτική παραδοχή. Η Ελλάδα, μια χώρα αποικία-χρέους με υπονομευμένη την πολιτική και οικονομική της κυριαρχία, έχει εμπλακεί σε ένα τεράστιο παιχνίδι γεωπολιτικών και γεωοικονομικών ανταγωνισμών στην περιοχή της. Αντίστοιχα και η Κύπρος, χώρα που υφίσταται τις συνέπειες μιας παρατεταμένης στρατιωτικής κατοχής των εδαφών της και που βρίσκεται αντιμέτωπη με αλλεπάλληλα σχέδια αμφισβήτησης της ίδιας της υπόστασης της.
Η εμπλοκή και των δύο χωρών σχετίζεται βέβαια με την γεωγραφική τους θέση και καθορίζεται από την προθυμία αποδοχής των γεωπολιτικών όρων που επιβάλλουν οι ΗΠΑ και των οικονομικών όρων που επιβάλλουν οι πολυεθνικοί κολοσσοί της ενέργειας, κύριοι επικαρπωτές του μελλοντικού ενεργειακού πλούτου της περιοχής.
- Η Ελλάδα όλο και πιο πολύ εμπλέκεται στους επιθετικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και μετατρέπεται σε βασικό άξονα της πολιτικής περικύκλωσης της Ρωσίας θέτοντας σε επικίνδυνη δοκιμασία τις παραδοσιακές σχέσεις της με την Μόσχα. Στην Κύπρο εμφανίζεται ως λύση των προβλημάτων της η ένταξη της στο ΝΑΤΟ. Και οι δύο χώρες μετατρέπονται σε στόχους-θύματα μιας τεράστιας οικονομικής και στρατιωτικής σύγκρουσης που βρίσκεται σε εξέλιξη. Κανένας δεν αναρωτιέται αν αυτή η εξέλιξη είναι αναγκαία ή αναπόφευκτη.
Το «αντίδωρο» αυτής της επιλογής της ελληνικής και κυπριακής ηγεσίας είναι δηλώσεις φιλοφρόνησης από την πλευρά των ΗΠΑ χωρίς κανένα χειροπιαστό αποτέλεσμα στα θέματα της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας. Όχι τυχαία οι ιθύνοντες των ΗΠΑ κάθε φορά που «αποκηρύσσουν» τις στρατιωτικές απειλές της Άγκυρας σε βάρος των δύο χωρών υπενθυμίζουν την ανάγκη «οι πόροι πετρελαίου και φυσικού αερίου του νησιού, θα πρέπει να μοιράζονται ισομερώς μεταξύ και των δύο κοινοτήτων στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης». Υποστηρίζουν δηλαδή την ουσία της πολιτικής της Τουρκίας .
Κανείς διεθνής παράγοντας δεν μπορεί να παρακάμψει την γεωπολιτική και γεωοικονομική θέση της Τουρκίας ούτε να αμφισβητήσει την σημασία της απόσχισης της από τη Δύση. Το σημαντικότερο, κανένας σημαντικός ενεργειακός παράγοντας δεν θα διακινδύνευε τα οικονομικά του συμφέροντα εμπλεκόμενος ή διαχειριζόμενος μια μεγάλης κλίμακας αντιπαράθεση με κίνδυνο ενός θερμού επεισοδίου ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.
Από αυτό το σημείο απορρέουν οι αντιφάσεις των εξελίξεων. Οι ΗΠΑ ήδη έχουν καταφέρει να εδραιώσουν ένα «μικρό» ΝΑΤΟ στην Αν. Μεσόγειο, με την συμμετοχή του Ισραήλ, της Αιγύπτου, της Κύπρου και της Ελλάδας, και παράλληλα εργάζονται για μια «ειρήνευση» που υπολογίζει τις τουρκικές διεκδικήσεις.
- Τα οικονομικά «αντίδωρα» , ψίχουλα από την λεόντειο μοιρασιά ενεργειακών πόρων ή ελέγχου ενεργειακών οδών, μετασχηματίζονται σε εργαλεία επιβολής τετελεσμένων και πρόσθετων παραχωρήσεων έναντι κυριαρχικών δικαιωμάτων από τους αδύναμους κρίκους, Ελλάδα και Κύπρο, με απρόβλεπτες συνέπειες για την μελλοντική τους υπόσταση αλλά και την ειρήνη στην περιοχή.
Σε αυτό το εν εξελίξει γεωπολιτικό παιχνίδι ενεργοποιούνται και καθορίζονται από δύο παράγοντες. Την εντεινόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας και την συνεχή υποχωρητικότητα της ελληνοκυπριακής πλευράς.
Ας τα δούμε.
Τουρκικός μαξιμαλισμός και ένταση της επιθετικότητας
Η Τουρκική διπλωματία διαθέτει μακρόχρονο σχεδιασμό και επίγνωση των πλεονεκτημάτων της. Εφαρμόζει μια ακραία πολιτική γνωρίζοντας ή επιδιώκοντας δια αυτής της οδού να αποσπάσει τα μεγαλύτερα οφέλη. Οι(Πηγή)