Τα μηνύματα της Διάσκεψης του Βερολίνου για την Ελλάδα

Του Γεωργίου Παπασίμου

Ο βασικός λόγος του εκ νέου αποκλεισμού της Ελλάδας με πρωτοβουλία της Γερμανίας από τη Διάσκεψη του Βερολίνου για την επίλυση της κρίσης στη Λιβύη, που θα πραγματοποιηθεί στις 23 Ιουνίου είναι αναμφίβολα η μη αμφισβήτηση του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου από την Ελλάδα και η μη ενεργός συμμετοχή της χώρας στην επίλυση της λιβυκής κρίσης, προκειμένου να παραμένει ως πρωταγωνιστής η Τουρκία.
Και ενώ η επιθετικότητα της τελευταίας μεγεθύνθηκε κατά το χρόνο μεταξύ των δύο διασκέψεων για το Λιβυκό και καταδείχθηκε ο επικίνδυνος ρόλος αυτής στον εμφύλιο της Λιβύης (αφού και η μεταβατική κυβέρνηση ζητά την αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων), χωρίς καμία ανταπόκριση από την Τουρκία, η Γερμανία κλείνει τα μάτια της στο υφιστάμενο casus beli στο Αιγαίο και στο παράνομο τουρκολιβυκο μνημόνιο που αμφισβητεί ευθέως τη νόμιμη ΑΟΖ της Ελλάδος. Παράλληλα σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, υποστηρίζει την παραμονή των τουρκικών δυνάμεων στη Λιβύη. Και όλα αυτά εντάσσονται στα δικά της αφανή γεωπολιτικά σχέδια στην περιοχή, έχοντας ορίσει ως θεματοφύλακα της τον τουρκικό παράγοντα.
Είναι γνωστό ότι οι γερμανο-τουρκικές σχέσεις έχουν πολύ μεγάλο ιστορικό βάθος τα δε οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας στην Τουρκία είναι πολύ σημαντικά. Αυτές ξεκινούν από την ένωση των γερμανικών κρατιδίων και τη δημιουργία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας υπό τον Μπίσμαρκ το 1871. Από τότε, οι σχέσεις μεταξύ της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, που αναζητούσε ηγεμονικό ρόλο στην Ευρώπη έναντι των ισχυρών δυνάμεων της Γαλλίας και της Βρετανίας, με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που βρισκόταν σε πορεία πολιτικής και κοινωνικής αποδόμησης, απέκτησαν στρατηγικό βάθος σε πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο. Ως προς το τελευταίο, οι τουρκικές εξαγωγές προς τη Γερμανία φτάνουν περίπου στα 18 δις δολάρια, όντας ο σπουδαιότερος προορισμός τους, ενώ σημαντικότατες είναι οι εισαγωγές από τη Γερμανία σε μηχανήματα, ηλεκτρονικά, οχήματα κ.λπ., που φτάνουν στα 23 δις δολάρια περίπου. Τέλος, μεγάλες είναι οι εισαγωγές της Τουρκίας σε οπλικά συστήματα. Σημειωτέον ότι σήμερα κατασκευάζονται έξι υποβρύχια τύπου 214 (αντίστοιχα του «Παπανικολής»).
Αυτούς τους κινδύνους για τα εθνικά μας θέματα είχε αναδείξει ο Παναγιώτης Κονδύλης από το 1993 στο επίμετρο του βιβλίου του «Θεωρία πολέμου» για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Λόγω της μεγάλης γνώσης του περί του ιστορικού βάθους των γερμανοτουρκικών δεσμών, τόνιζε τότε προφητικά ότι η εάν η Ελλάδα αναγκαζόταν να αναζητήσει οικονομικό προστάτη εντός της Ευρώπης (εννοώντας την Γερμανία), λόγω της προβλεπόμενης από τον ίδιο της οικονομικής χρεωκοπίας του παρασιτικού ελληνικού συστήματος (όπως και έγινε το 2010), τότε στην περίπτωση αυτή θα τίθεντο σε άμεσο κίνδυνο τα εθνικά μας θέματα.
Παρά τα φληναφήματα του πολιτικού προσωπικού εξουσίας της χώρας, πρωτίστως για εσωτερική κατανάλωση, σε μια αποδυναμωμένη κοινωνία από τον δεκαετή μνημονιακό «οδοστρωτήρα», τίποτα δεν μπορεί να κρύψει τις πικρές αλήθειες, με τις οποίες οφείλουμε, ως έθνος, να πορευθούμε και να αναδιοργανωθούμε.
Πρώτον, τα μέχρι τώρα αφηγήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, περί υπάρξεως «ομπρέλας προστασίας» λόγω της ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ αποδείχθηκαν κούφια λόγια.
Αποδεικνύεται, αντικειμενικά, ότι η φερόμενη ως εθνική στρατηγική της Ελλάδας, του ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν», με την έννοια του δεδομένου κράτους – «πελάτη», όχι μόνο δεν αποτελεί πλέον «ομπρέλα προστασίας» για τα εθνικά μας θέματα, αλλά, πιθανότατα, μπορεί να μετατραπεί και σε «θηλειά στον λαιμό» της, λόγω της προσφοράς αυτής ως «θύματος» κατά την επίλυση των πολύπλοκων αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων στην περιοχή.
Δεύτερον, η, μέχρι τώρα, ακολουθούμενη πολιτική της Ελλάδας ως πιστής και προβλέψιμης συμμάχου των Η.Π.Α. και μέλους του ΝΑΤΟ και η πλήρης υποταγή της στα ξένα δυτικά κέντρα (πρωτίστως στη Γερμανίας λόγω της οικονομικής μας χρεωκοπίας), έχει αρνητικότατες συνέπειες για τα εθνικά θέματα. Και αυτό, γιατί οι δύο τελευταίες κυβερνήσεις ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και Ν.Δ., έχοντας δηλώσει την πλήρη υποταγή τους στις Η.Π.Α., στις οποίες έδωσαν τα πάντα και έλαβαν ελάχιστα, μετέτρεψαν τη χώρα σε εκτελεστικό όργανο των ξένων συμφερόντων.
Τρίτον, εκ των ανωτέρω συνθηκών στην ευρύτερη περιοχή, συνάγεται ότι η Ελλάδα απέναντι στον άμεσο τουρκικό κίνδυνο είναι μόνη της. Ουδείς τρίτος θα παρέμβει, προκειμένου να αντιμετωπισθεί τυχόν επιχείρηση παραβίασης αμέσων κυριαρχικών δικαιωμάτων της από την Τουρκία, όταν για παράδειγμα λήξει η παρούσα βραχύβια τουρκική αναδίπλωση προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς της, αποστείλει ερευνητικά σκάφη και γεωτρύπανα στην ελληνική ΑΟΖ νοτίως της Κρήτης και στην περιοχή του Καστελλόριζου, τις οποίες επιχειρεί να ενσωματώσει με το παράνομο και ανυπόστατο τουρκολιβυκό σύμφωνο.
Αυτή η πικρή, γυμνή αλήθεια, που κονιορτοποιεί την επί δεκαετίας καταστροφική κατευναστική πολιτική της πολιτικοοικονομικής «ελίτ» της Ελλάδας, κυρίως κατά την ύστερη περίοδο της Μεταπολίτευσης και κατά την περίοδο της μνημονιακής κηδεμονίας, επιβάλλει νέες άμεσες εθνικές υποχρεώσεις για την προστασία των δικαιωμάτων του Ελληνισμού στην περιοχή. Επιβάλλει πρωτίστως μια νέα εθνική στρατηγική, η οποία θα στοχεύει στην ισχυροποίηση της αποτρεπτικής δυνατότητας της χώρας έναντι του τουρκικού επιβολέα.

Απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.