Η «καραντίνα» στην οποία έβαλε ο Ερντογάν την πρόεδρο της ευρωπαϊκής Κομισιόν την περασμένη εβδομάδα, αναγκάζοντάς την να καθίσει στον καναπέ, ένωσε όλες τις «φράξιες» της Ευρώπης, που εξοργίστηκαν από το συμβάν.
Μέσα στο φανταχτερό ντεκόρ του ψεύτικου σουλτανικού παλατιού, η όλη χορογραφία θύμισε πίνακα αφηρημένης τέχνης.
Στο κέντρο του κάδρου απλωμένος και αραχτός ο Τούρκος πρόεδρος με την χαρακτηριστική αρρενωπή στάση του, δίπλα σε έναν νευρικό και τρεμάμενο Σαρλ Μισέλ, πρόεδρο του ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Απέναντί τους, καθιστή σε όρθια θέση πάνω σε έναν καναπέ ήταν η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, φορώντας ένα κόκκινο σακάκι, και θυμίζοντας μια καθαρόαιμη φράου, με τα χέρια προσεκτικά ενωμένα μπροστά της, σε μια επίδειξη σιωπηρής περιφρόνησης.
Η εικόνα αυτή εξόργισε τους Ευρωπαίους, αριστερούς, δεξιούς, και κεντρώους.
Η επικεφαλής της σοσιαλιστικής ομάδας του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου Γκαρσία Πέρεζ χαρακτήρισε αυτή την αντιμετώπιση της φον ντερ Λάιεν ως «ντροπιαστική».
Ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι, γνωστός για τους ήπιους τόνους του, δεν έκρυψε τον θυμό του για την «ταπείνωση» της φον ντερ Λάιεν, αποκαλώντας τον Ερντογάν «δικτάτορα»!
Και όλα αυτά εξαιτίας ενός καναπέ;
Όχι ακριβώς.
Αν η Ευρώπη ήταν αυτή που κάθονταν στον καναπέ, τότε ίσως ο καναπές να εκπροσωπούσε κάτι άλλο. Το άθροισμα δηλαδή των ανασφαλειών, δυσαρεσκειών, και πάνω απ’ όλα το βάθος του συμπλέγματος κατωτερότητας που νιώθει.
Σε αντίθεση με την κυρίαρχη ευρωπαϊκή αντίληψη, αυτό το επεισόδιο δεν είχε να κάνει με την ασέβεια απέναντι στις γυναίκες, αλλά με την ισχύ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα από τα γυαλιστερά της κτίρια και τους μεγαλοπρεπείς τίτλους των διάφορων προέδρων της, προσπαθεί σκληρά να προβάλλει ισχύ. Λίγο πιο σκληρά από όσο θα έπρεπε. Και άνθρωποι με πραγματική ισχύ, όπως ο Ερντογάν, εντοπίζουν αμέσως το ψέμα, και άρα απολαμβάνουν το να βάζουν τους Ευρωπαίους στη θέση τους… κι αν χρειαστεί στον καναπέ τους.
Κάτι που δεν συνέβη ποτέ στην Άνγκελα Μέρκελ.
Γιατί; Διότι ο Ερντογάν παίρνει στα σοβαρά, αυτήν και την ισχύ της.
Με δεδομένο το ότι ούτε ο Μισέλ, ούτε η φον ντερ Λάιεν, παρά τους τίτλους τους, δεν έχουν ιδιαίτερη δύναμη, το να τους ταπεινώσει αποτελεί έναν πειρασμό για κάποιον σαν τον Ερντογάν. Κερδίζει πόντους απέναντι στο κοινό του, ενώ παράλληλα δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο.
Τι θα κάνει γι’ αυτό η ΕΕ;
Ούτε ο Μισέλ, ούτε η φον ντερ Λάιεν γνωρίζουν.
Είναι απασχολημένοι στο να ρίχνουν το φταίξιμο ο ένας στον άλλον, αλλά και στους βοηθούς τους, γι’ αυτό το «ατύχημα πρωτοκόλλου».
Στην προσπάθειά του να δηλώσει αθώος, ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Μισέλ, δείχνει να έχει περάσει από τα πέντε στάδια της θλίψης αλέ ρετούρ.
Κυρίως δηλώνει λυπημένος, όπως παραδέχθηκε σε ανάρτησή του στο φέισμπουκ.
Αυτό όμως που τον στενοχώρησε πιο πολύ έχει να κάνει με την εικόνα που έδειξε στη τηλεόραση, ως σωβινιστής-σεξιστής, που δεν παραχώρησε τη θέση του σε μια κυρία.
Η κόντρα μεταξύ Μισέλ και φον ντερ Λάιεν, δεν είναι κάτι το κρυφό στις Βρυξέλλες.
Και κρίνοντας από την αντίδραση της Κομισιόν, η φον ντερ Λάιεν δείχνει να διασκεδάζει τα του sofagate.
Το επιτελείο της εξάντλησε προς όφελός της ό,τι μπορούσε από το ατόπημα στην Άγκυρα. Σε λιγότερο από 24 ώρες μετά το επεισόδιο, οι βοηθοί της φον ντερ Λάιεν είχαν ετοιμάσει λεπτομερείς αναφορές για την αντίδραση των ευρωβουλευτών, αλλά και της κοινής γνώμης.
«Γενικά φταίει ο Μισέλ μαζί με τον Ερντογάν», λέει μια εσωτερική αναφορά-ανάλυση, με hashtags όπως #WeWantOurSeat or #GiveHerASeat.
Ο πραγματικός σκοπός της αποστολής των δυο αξιωματούχων στην Τουρκία έχει ξεχαστεί λόγω της συλλογικής αγανάκτησης για τον καναπέ.
Βέβαια, ελάχιστοι είναι οι Ευρωπαίοι που θέλουν να θυμούνται το κατά πόσο εξαρτώνται από την Τουρκία στο να κρατάει μακριά τις μάζες προσφύγων από την Μ. Ανατολή και την Αφρική. Ούτε θέλουν να θυμούνται πως αυτό τους κοστίζει δισεκατομμύρια ευρώ.
Είναι πιο εύκολο (όπως έκανε η γερμανική δημόσια τηλεόραση) να τονιστεί η απουσία του Ερντογάν από την συνέντευξη τύπου, στην οποία οι Μισέλ και φον ντερ Λάιεν μίλησαν για την ιερότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, για την οποία ελάχιστοι Ευρωπαίοι είχαν ακουστά μέχρι που ο Ερντογάν αποφάσισε την αποχώρηση της χώρας του από αυτήν.
Και ας μη ξεχνάμε πως η Τουρκία φιλοξενεί εκατομμύρια περισσότερους πρόσφυγες από την πλούσια Ευρώπη.
Η ευρωπαϊκή αντίδραση είναι ενδεικτική εκείνων που αισθάνονται ανεπαρκείς και ανίσχυροι.
Αντί να παραδεχθούν τη συνεχόμενη εξάρτηση της Ευρώπης από την Τουρκία, προκειμένου να κρατηθούν μακριά από αυτήν τα εκατομμύρια των μεταναστών, καθώς και τις αμφιλεγόμενες παραχωρήσεις που έκανε η ΕΕ για αυτό, εστιάζουν στο στυλ, στους καλούς τρόπους, και πιο ειδικά στον δικό τους ορισμό περί ηθικής.
Διότι ακόμη και αν η Ευρώπη έχει χάσει στο παιχνίδι της ισχύος, εν τούτοις παραμένει σε «υψηλό επίπεδο» όσον αφορά στην προβολή «ηθικής ανωτερότητας».
Το αφήγημα των Βρυξελλών είναι πως μόνος ένας κυνικός θα έλεγε πως η ΕΕ πληρώνει την Τουρκία για να έχει το κεφάλι της ήσυχο αναφορικά με το μεταναστευτικό.
Η πραγματική αποστολή της είναι, λένε, τα ανθρώπινα δικαιώματα, και πιο ειδικά τα δικαιώματα των γυναικών.
Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης; Τι άλλο να πούμε;
Ο Ερντογάν είναι ο τέλειος μπαμπούλας για την ευρωπαϊκή ηθική.
Είναι ένας άξεστος, λαϊκιστής-δικτάτορας, και πάνω απ όλα (αν και αυτό ποτέ δεν αναφέρεται) είναι Μουσουλμάνος.
Οι Ευρωπαίοι μπορεί να μεταμφιέζουν την οργή τους για το πώς ο Ερντογάν περιποιήθηκε την φον ντερ Λάιεν με φεμινιστικές κορώνες, όμως πίσω από αυτές κρύβεται ο αντιισλαμισμός που κυριαρχεί στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Για πολλούς Ευρωπαίους, βάζοντάς την να κάτσει στον καναπέ, ο Ερντογάν δεν έδειξε ασέβεια προς την φον ντερ Λάιεν, αλλά έκανε αυτό που όλοι οι Μουσουλμάνοι κάνουν στις γυναίκες γενικώς.
Μπορεί κανείς να ακούσει τον συλλογικό στεναγμό ανακούφισης μετά την δημοσιοποίηση του βίντεο από την Άγκυρα… πόσο τυχεροί είμαστε που είμαστε Ευρωπαίοι.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να ευγνωμονούν τον Ερντογάν αντί να τον κατηγορούν.
Διότι όχι μόνο επανένωσε για μερικές μέρες τις ευρωπαϊκές «φυλές», αλλά έκανε όλους να αισθανθούν και πάλι πως είναι πραγματικοί Ευρωπαίοι.
Mathew Karnitschnig
Απόδοση: S.A.
Πηγή: politico.eu/