Θεμελίωσε την πορεία του για την κατάκτηση της γαλλικής προεδρίας στην οικοδόμηση ενός προφίλ υπερασπιστή του “νόμου και της τάξης”, με μιαν έφεση ιδίως, όσο θήτευε στο Υπουργείο Εσωτερικών, στην αυστηρή αντιμετώπιση των “αποβρασμάτων” (racaille) των υποβαθμισμένων προαστίων.
Η ειρωνεία της Ιστορίας θέλησε ο Νικολά Σαρκοζί να ολοκληρώσει την πολιτική του διαδρομή ως κατάδικος, υποχρεωμένος να εκτίσει, αν απορριφθεί η έφεσή του, ένα από τα συνολικά τρία χρόνια της φυλάκισής του σε κατ’ οίκον περιορισμό με “βραχιολάκι”.
Το “έγκλημα” που ο Σαρκοζί όμνυε να πατάξει, αποδεικνύεται ότι κατοικούσε στην κορυφή της εξουσίας και όχι μόνο στα παρισινά banlieu. Η δε αλλοτρίωση των “γαλλικών ηθών” αποκαλύπτεται ότι περισσότερο και από την παραβατικότητα των γόνων των μεταναστών σχετίζεται με την “αμερικανοποίηση” και εν μέρει “μπερλουσκονοποίηση” της πολιτικής ζωής που επέφερε ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος.
Πράγματι, παρά την προβληματική αγγλομάθειά του, ο Νικολά Σαρκοζί διατηρούσε (λόγω και του πατριού του) ισχυρούς δεσμούς με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, από την οποία διαρκώς αντλούσε έμπνευση. Άλλωστε το διαρκέστερο αποτύπωμα της προεδρίας του είναι η επιστροφή (μετά από σαράντα χρόνια) της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
H δημόσια παρουσία του σημαδεύτηκε όχι μόνο από τους νεοσυντηρητικούς ρητορικούς τρόπους, αλλά και από μία αντίληψη του glamour μάλλον χολιγουντιανή. Η δε στενή συνάφειά του με τα ισχυρότερα ονόματά του πλούτου στη Γαλλία αποτέλεσε τομή σε σχέση με το πώς γινόταν αντιληπτός στη χώρα του ο homme d’ Etat. Εξ ου και τα στελέχη της γαλλικής Κεντροδεξιάς που καταγγέλλουν σήμερα την “πολιτικοποίηση” της Δικαιοσύνης ηχούν σαν τους αγανακτισμένους οπαδούς του Ιταλού “Καβαλιέρε”.
Από πολλές απόψεις, η προεδρία του Νικολά Σαρκοζί αποτέλεσε το τέλος της “γαλλικής εξαίρεσης”. Και αυτό αποτυπώνεται καθαρά στην αντιπαράθεση με τον άμεσο προκάτοχό του, Ζακ Σιράκ, τον τελευταίο της “παλαιάς φρουράς” των Γάλλων πολιτικών.
Αν όχι από την άποψη του άμεμπτου βίου (τα σκάνδαλα καταδιώκουν το Μέγαρο των Ηλυσίων από την εποχή του Ζισκάρ ντ’ Εσταίν με τα “διαμάντια του Μποκάσα”, μέχρι την κατόπιν εορτής καταδίκη του Σιράκ για τις αργομισθίες στον Δήμο Παρισίων όσο ήταν δήμαρχος), τουλάχιστον στο επίπεδο των συμβολισμών.
Η τότε πρώτη κυρία Μπερναντέτ Σιράκ είχε βαφτίσει τον Σαρκοζί “το καθαρματάκι”, ενώ ο σύζυγός της εξομολογούνταν στους στενούς του συνεργάτες την επιθυμία του να ποδοπατήσει τον πολυπράγμονα υπουργό του.
Πέρα όμως από την ωμή αντιπαράθεση αντίπαλων προσωπικών φιλοδοξιών, η μετάβαση από τον Σιράκ στον Σαρκοζί αποτέλεσε την “απελευθέρωση” της “αιμομικτικής” πολιτικής και οικονομικής ελίτ της Γαλλίας από αναστολές του παρελθόντος. Τέτοιες που διαμόρφωναν την κοσμοαντίληψη του (κατά τα λοιπά μεγάλου μηχανορράφου) Σιράκ, ο οποίος θήτευσε ως υπολοχαγός στον Πόλεμο της Αλγερίας και συμμετείχε ως υφυπουργός Εργασίας στις συνομιλίες της Γκρενέλ αμέσως μετά τον Μάη του 1968.
Και η συνέχεια αναμένεται ακόμη πιο θλιβερή: μετά τις δικαστικές περιπέτειες που στέρησαν από τον Φρανσουά Φιγιόν την ευκαιρία να διεκδικήσει με αξιώσεις την προεδρία το 2017, η καταδίκη του εμβληματικού για την Κεντροδεξιά (αν και με μόνιμα υπόγειο ανοικτό δίαυλο και με τον νυν πρόεδρο Μακρόν) και πάντοτε ενεργού Σαρκοζί στερεί από την παράταξή του τις ελπίδες να επανακάμψει στο επόμενο ραντεβού με τις κάλπες.
Έναν χρόνο πριν από τις επόμενες προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, ο δρόμος της Μαρίν Λεπέν (η οποία φιλοτεχνεί για τον εαυτό της την εικόνα μιας “όασης κανονικότητας”) μοιάζει περισσότερο από ποτέ ανοικτός.
Πηγή: capital.gr