Mikhail Gamandiy-Egorov, Observateur Coninental
Μετάφραση/Εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού
[Tο κατωτέρω άρθρο καθιστούν άξιο ειδικής προσοχής κάποια στοιχεία που του προσδίδουν τα χαρακτηριστικά κρυπτογραφικού τελεσιγράφου, σε ιδιαίτερα προσεγμένη διπλωματική διατύπωση, (ισορροπημένο μίγμα κολακευτικών χαρακτηρισμών και σκληρών προειδοποιήσεων, προσωπικά απευθυνόμενο στον Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν, (μέσω των ειδικών στην επισήμανση μυστικών υπηρεσιών του.)
Τα στοιχεία αυτά είναι:
Η ρωσική ταυτότητα του συντάκτη, τον οποίο το Γκούγκλ ,(όχι ασφαλώς οχυρό της Αλήθειας), παρουσιάζει ως αγωγό των ρωσικών μηνυμάτων.
Η «σύμπτωση» αυτού του μηνύματος με τον εξοντωτικό ρωσικό βομβαρδισμό τουρκικών εφεδρειών Τζιχαντιστών στο Ιντλίμπ της Συρίας, τις αλλεπάλληλες καταρρίψεις τουρκικών drones στο Καραμπάχ, και τις απερίφραστες ρωσικές τοποθετήσεις εναντίον του τουρκικού τραμπουκισμού σε Αιγαίο και Κύπρο.
Το γεγονός ότι το άρθρο αυτό έρχεται να ερμηνεύσει τον αστερισμό αυτών των ρωσικών αντιδράσεων στον τουρκικό εκτραχηλισμό ως την δήλωση Ερντογάν για την Κριμαία, το καθιστά πράγματι άξιο προσοχής και εξερεύνησης.]
Η Τουρκία επεκτείνει τα μέτωπα δράσης της σε όλο και περισσότερες περιοχές του κόσμου. Αυτή η πολιτική του προέδρου Ερντογάν, ο οποίος δεν διστάζει να συγκρουστεί ακόμη και με τους συμμάχους του στο ΝΑΤΟ, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις προσωπικές φιλοδοξίες του και τον ρόλο με τον οποίο θέλει να συνδεθεί στη σύγχρονη τουρκική ιστορία. Αλλά αυτές οι ενέργειές του έχουν συχνά διπλή κόψη.
Είναι πλέον αποδεκτό ότι η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει αυξήσει σημαντικά την επιρροή της πέρα από τα σύνορά της.
Δέκατη τρίτη οικονομία στον κόσμο από την άποψη του ΑΕΠ στην ισοτιμία αγοραστικής δύναμης, είναι και σημαντική Ευρασιατική περιφερειακή δύναμη, με φιλοδοξίες που υπερβαίνουν όλο και περισσότερο το αυστηρά περιφερειακό πλαίσιο. Η πρόοδος που έχει σημειώσει η σύγχρονη Τουρκία οφείλεται σε διάφορους παράγοντες. Πέρα από την πτυχή Ερντογάν, πρόκειται για έναν εργατικό και φιλόδοξο λαό που έχει συμβάλει σημαντικά στην επιτυχία της χώρας, ειδικά στον οικονομικό και εμπορικό τομέα..
Αλλά πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι η προσωπικότητα του Ερντογάν είναι σταθερά συνδεδεμένη με την ιστορική σελίδα αυτής της σύγχρονης Τουρκίας. Είναι λαμπρός στην στρατηγική και στην τακτική και με μια μάλλον μοναδική ικανότητα προσαρμογής. Ηγείται μιας πολιτικής κυριαρχίας, με μια συνεχώς μειούμενη εξάρτηση από το ΝΑΤΟ – του οποίου η Τουρκία θεωρούνταν για πολύ καιρό ο νότιος πυλώνας. Προκαλεί εσωτερικές εντάσεις χωρίς τέλος εντός της Νατοϊκής οικογένειας και όποτε οι σχέσεις επιδεινώνονταν με τη Δύση, η Άγκυρα δεν έχανε την ευκαιρία για μια προσέγγιση των μεγάλων μη δυτικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, του Ιράν και κάποτε της Κίνας.
Αλλά αυτή η επιθυμία για ανεξαρτησία παραμένει επίσης στενά συνδεδεμένη με το νέο-οθωμανικό όραμα του Τούρκου προέδρου που έχει θέσει ως στόχο να γίνει ένα είδος νέου χαλίφη του μουσουλμανικού κόσμου. Ξεχνώντας ταυτόχρονα ότι πολλοί από τους θιγόμενους λαούς πολύ απέχουν από το να συμμερίζονται αυτό το όραμα. Η Συρία είναι ένα παράδειγμα. Πράγματι, η αποτυχία στο μέτωπο της Συρίας -δηλαδή η επιθυμία του να ανατραπεί ο Πρόεδρος Μπασάρ αλ Άσαντ και να αναλάβει τον έλεγχο αυτής της μεγάλης χώρας του αραβικού κόσμου- φαίνεται να βασανίζει μέχρι σήμερα τον Ερντογάν, ιδίως στις σχέσεις του με τη Ρωσία και το Ιράν. Δύο χώρες στις οποίες η Τουρκία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό οικονομικά, αλλά οι οποίες εξοργίζουν την τουρκική ηγεσία που δεν την άφησαν να πραγματοποιήσει το όνειρό της στο έδαφος της Συρίας.
Πρέπει να είμαστε σαφείς: Χωρίς την πραγματοποίηση των νέο-οθωμανικών στόχων στη Συρία, αλλά και στη Λιβύη, αυτό το περίφημο όνειρο θα παραμείνει ένα σχέδιο χωρίς εφαρμογή. Εξ ου και οι σημερινές επιθετικές απόπειρες του Ερντογάν να προσπαθήσει να πάρει κάποιου είδους εκδίκηση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Και αυτό συμβαίνει τη στιγμή που ο ευρασιατικός χώρος, στον οποίο –ας υπομνησθεί- η Τουρκία ανήκει επίσης, υφίσταται πολλές άλλες εξωτερικές απόπειρες αποσταθεροποίησης. Όπως ιδίως στη Λευκορωσία.
Και εδώ ακριβώς φθάνουμε στην διπλή, ή ακόμα και στην τριπλή κόψη του πράγματος. Πέρα από το γεγονός ότι θα είναι δύσκολο για την Τουρκία να επιτύχει τους πλήρεις στόχους της στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, για διάφορους λόγους, τόσο πολιτικούς όσο και στρατιωτικούς, με στόχο τις διαπραγματεύσεις από τις οποίες η Άγκυρα δεν θα αναδειχθεί μεγάλος νικητής.
Επιπλέον η επιθετικότητα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής στην Υπερκαυκασία θα ωθήσει τους συμμάχους της Συρίας να ενεργοποιήσουν την τελική φάση απελευθέρωσης της υπόλοιπης επαρχίας Ιντλίμπ, που εξακολουθεί να φιλοξενεί πολλά τρομοκρατικά στοιχεία, συμπεριλαμβανομένων αυτών που προστατεύονται από την ΄Αγκυρα, με αποτέλεσμα τον αφανισμό τους. Για να μην αναφέρουμε τη Λιβύη, όπου η Άγκυρα έχει σίγουρα σώσει τους συμμάχους της στην Τρίπολη από την πλήρη ήττα, χωρίς ωστόσο να είναι σε θέση να τους εξασφαλίσει μιαν αξιόλογη νίκη, αφού εξακολουθούν να ελέγχουν λιγότερο από το ήμισυ της εθνικής επικράτειας. Και αυτό χωρίς προοπτικές ότι θα είναι σε θέση να ελπίζουν περισσότερα.
Και το ακόμη σημαντικότερο:Ο κύριος κίνδυνος που διατρέχει η Τουρκία του Ερντογάν είναι απλά να χάσει τους στρατηγικούς δεσμούς με τους Ρώσους και Ιρανούς εταίρους της και να βρεθεί αντιμέτωπη με τη δυσαρέσκεια των συμμάχων της στο ΝΑΤΟ, των οποίων η οργή για την πολιτική του Ερντογάν δεν παύει να αυξάνεται. Και αν συμβεί αυτό, τότε θα του είναι πολύ πιο περίπλοκο να μπορεί να συνεχίσει να ακολουθεί και να εφαρμόζει αυτή την πολιτική ανεξαρτησίας που επιθυμεί η Άγκυρα.
Και αυτό μάλιστα από τη στιγμή που μια άλλη μεγάλη διεθνής δύναμη, όπως η Κίνα, επίσης δεν εκτιμά καθόλου τις προσπάθειες της Τουρκίας να παίξει πολύ ανέντιμα στο λεγόμενο πρόβλημα των Ουϊγούρων. Φυσικά, θα υπάρχει πάντα μια ευκαιρία για την Άγκυρα να βασιστεί στα οικονομικά και στη στήριξη του Κατάρ, αν και θα πρέπει να δει καθαρά ότι αυτή η στήριξη δεν θα της επιτρέψει ποτέ να διαδραματίσει σημαντικό και υπεύθυνο ρόλο στον πολυκεντρικό κόσμο. Στην τουρκική ηγεσία απομένει να το σκεφτεί σοβαρά.